Restauracja "Dwór Czapli" (Oxfordshire)

[Mistrz Gry]

Restauracja "Dwór Czapli" (Oxfordshire)

Położony w Oxfordzie nad rzeką Cherwell „Dwór Czapli” uchodzi za jedną z najbardziej romantycznych restauracji w hrabstwie. Wysokie okna otwierają widok na wodę, a wieczorami w powietrzu ukazują się iluzoryczne sylwetki czapli, które krążą nad taflą niczym żywe. Wnętrze zdobią parawany z jasnych tkanin, dzięki czemu stoliki zapewniają prywatność. Specjalnością są dania rybne i lekkie desery, które rozświetlają się na talerzu delikatnym blaskiem. Szept rozmów, plusk rzeki i ciepłe światło lamp tworzą atmosferę sprzyjającą zarówno intymności, jak i wyważonym dyskusjom.

[Manon Baudelaire]

9 kwietnia 1962

---

Zaproszenie, które wystosował do niej pan Avery było relatywnie krótkie, ale wyjątkowo treściwe. Słowa kreślone w liście niosły ze sobą jedynie pozory możliwości odmowy. I chyba ten ich aspekt przemawiał do panny Baudelaire najbardziej — sięgał do najgłębszych zakamarków jej trzewi i zaciskał się na nich uściskiem podobnym do stalowej, rycerskiej rękawicy. Wiedziała, że nie pozbędzie się tego uścisku, jeżeli nie stawi się w Dworze Czapli o umówionej godzinie. Trochę korciła ją ta myśl. Wystawienia Cassiusa na samotną kolację, a siebie na jego zemstę, jakakolwiek by ona nie była. Bo w tym, co ściskało jej wnętrzności tak mocno, że ból sięgał jej duszy, było coś hipnotyzującego, uzależniającego. Do tego stopnia, że w umyśle Manon pojawiła się myśl o tym, że chciałaby poczuć to raz jeszcze. Gdyby teraz postanowiła wzgardzić jakże hojnym zaproszeniem, mogłaby, się narazić na utratę kontaktu z błękitnokrwistym czarodziejem. I zaprzepaścić szanse na poznanie chociaż części możliwości z wachlarza Avery'ego.
Ich relacja nie była na tyle silna, aby zuchwale za nią szarpać. Musiała wykazać się cierpliwością. I wystawić cierpliwość Cassiusa na próbę.
Zaskakująco długo zajęło jej wybranie odpowiedniego do okazji stroju. Na łóżku w sypialni ułożyła wszystkie swoje wyjściowe sukienki, zastanawiając się, która pasowałaby jej najbardziej. Korciło wybranie czerni, odrzuciła tę myśl, nie była przecież ani w żałobie, ani tym bardziej wdową. Zastanawiała czerwień, głęboka, wpadająca w bordo, ale ostatecznie przegrała z dwóch powodów: zbyt mocno przypominała kolor krwi, będąc jednocześnie w oczach Manon zbyt wyzywającą. Nie była utrzymanką spotykającą się ze swoim sponsorem, nie zamierzała również dawać mylnych sygnałów odnośnie swych oczekiwań względem finiszu wspólnej kolacji. Ostatecznie wybór padł na suknię w kolorze czekoladowym, przylegającą do ciała i z odkrytymi plecami. Do tego wybrała jeden ze swoich długich, złotych wisiorków, pochodzących jeszcze z włoskiej kolekcji jej matki. Założyła go w tył na przód, aby jeszcze bardziej podkreślał linię jej kręgosłupa. Suknia ta, jak inne z jej kolekcji, posiadała długie rękawy tak, aby zakrywały Mroczny Znak wytatuowany na bladej skórze przedramienia. Włosy upięła w niski kok, tuż nad karkiem, za pomocą długiej spinki. Z jakiegoś powodu mężczyźni uwielbiali oglądać, jak upięcia rozlewają się kaskadą włosów, gdy tylko pociągną za ową spinkę.
Zjawiła się przed Dworem Czapli pięć minut po umówionej godzinie. Chciała dać Cassiusowi czas na wątpliwości, a także sprawić, żeby to on na nią czekał, a nie na odwrót. Gdy dostrzegła jego sylwetkę oczekującą przed wejściem, uścisk na wnętrznościach nie rozluźnił się, ba, przybrał na sile. Doprowadził ją do drżenia z ekscytacji, z niepewności tego, dokąd powiedzie ich wieczór. Czasem miała wrażenie, że ich spotkania podobne są do polowań. Płynnie wymieniali się rolami, choć za każdym razem każde z nich sądziło, że jest myśliwym, którego od dorwania swojego celu dzieli tylko jedno precyzyjnie wymierzone zaklęcie. Manon była z ich dwójki tą bardziej elastyczną, doskonale wiedziała, że mężczyźni uwielbiali sięgać po owoc z wyższej gałęzi, jeżeli tylko dało im się poczuć obietnicę czekającej ich słodyczy. Ciekawa była, czy i kiedy Cassius mógł ją przejrzeć. Dostrzec, że nawet w chwilach, gdy pozornie uginała przed nim kark, nie chowała zębów, gotowa na zaatakowanie, gdyby tylko przypadkiem odsłonił przed sobą swój czuły punkt. Że w chwilach, w których obcas jej buta stawał butnie na jego udzie w pozie zwycięstwa, miała nadzieję, że złapie ją pewnie za biodra i pociągnie w dół. Nie na ziemię, ale na siebie — tam, gdzie według ich gry miało być jej miejsce.
— Cassiusie — wypowiedziała jego imię miękkim szeptem, zatrzymując się tuż przy jego boku. Na wargach kobiety zarysował się dwuznaczny uśmiech. Z jednej strony niemalże niewinny, z drugiej — zupełnie przekonany o tym, że właśnie zbliżała się do pewnej, nienazwanej jeszcze granicy. Cóż jednak mogła zrobić, gdy przyszło jej paść ofiarą tych samych instynktów, co kotka przesuwająca powoli szklankę w stronę krawędzi stołu. — Mam nadzieję, że nie kazałam ci za długo czekać?

[Cassius Avery]

Gdy czegoś – kogoś – naprawdę p o ż ą d a ł, nie silił się na wymyślne porównania, ale metodycznie dążył do wyznaczonego celu. Zaproszenie wybrzmiało, nieokraszone zbędną dawką komplementów. One miały wyjść z jego ust dopiero w trakcie zaplanowanej kolacji, nie wcześniej – nie zwykł uprzedzać wypadków, najpierw należało się przekonać czy wysiłek warty był zachodu. A chociaż tego wieczoru, miał co do tego już mimowolnie pewne przypuszczenia, nie zamierzał dawać kobiecie satysfakcji. Jej chwilowa nieobecność jedynie potwierdzała ostrożnie snute domysły. Podejrzewał, że specjalnie kazała na siebie czekać, dlatego ze spokojem wymalowanym na twarzy zerkał w swoje odbicie rysujące się niemrawo w witrynie restauracji, strącając z poły brunatnej marynarki niewidzialny pyłek. Miał prezentować się idealnie. Uśmiechnął się do siebie nieco złowrogo, poprawiając krawat, nie czując żadnego zażenowania, gdy podnosząc wzrok ujrzał za szybą spojrzenie ni to zaintrygowanego, ni to zaniepokojonego kelnera, który najwyraźniej przyglądał mu się uważnie od kilku dobrych sekund. Cassius wzruszył lekko ramionami, odwracając się plecami, wypatrując pośród przemykających ulicą postaci tej jednej jedynej sylwetki.
I owszem, nie przyjmował odmowy, wykazywał się za to zaskakującą wręcz cierpliwością. Zwłaszcza przy rozwijaniu swych lepkich nici wokół nowego uosobienia noszonych w sobie fascynacji. Było za wcześnie na to, aby nazwać Manon jego kolejną ofiarą. Zresztą dobrze pamiętał, że Francuzi uznawali spóźnienie za wyraz dobrego smaku, przybywając na umówione spotkanie z poślizgiem przynajmniej kwadransa. Zdziwił się więc, że niepunktualność Panny Baudelaire ograniczyła się zaledwie do kilka minut.
- Manon - rzekł w odpowiedzi, nachylając się, aby złożyć pocałunek na drobnej dłoni, równocześnie nie spuszczając wzroku z jej pozornie niewinnego uśmiechu, w którym kryła się nutka prowokacji. - Ależ skąd. Mam nadzieję, że trafiłaś tutaj bez problemów? Znasz to miejsce? Nie ukrywam, że liczyłem na to, że to właśnie ja po raz pierwszy zaproszę cię to tego renomowanego lokalu. Z drugiej strony... Twój wygląd nie pozostawia żadnych wątpliwości - chyba przywykłaś do pojawiania się w tak wystawnych miejscach. Wyglądasz fenomenalnie. - Obrzucił ją długim, intencjonalnie nachalnym spojrzeniem, sunąc wzrokiem po alabastrowej szyi, krągłościach skrywanych czekoladową suknią, dłoń niemal natychmiast składając na gołych plecach. Wiedział, że była chłodna, chciał, żeby przeszedł ją dreszcz. Miał jeszcze przyjść czas na to, aby jej skóra rozgrzała się przy nim do czerwoności. - Mam nadzieję. że będę w stanie zatrzymać cię tylko dla siebie do końca wieczoru. Udało mi się zarezerwować jedno z najlepszych miejsc - rzekł, uchylając przed nią drzwi, odsuwając się nieznacznie, aby wpuścić ją do środka. - To z bezpośrednim widokiem na wodę.
Przywitał się uprzejmie z obsługą. Nie musiał wymieniać swojego nazwiska, ścieżka do zarezerwowanego stolika rozwinęła się przed nimi niczym czerwony dywan. Gdy się przy nim znaleźli, skryci za dyskretnie rozstawionymi parawanami, odsunął jej krzesło, skierowane w ten sposób, aby to ona mogła tego wieczoru podziwiać w pełnej krasie iluzoryczny spektakl. Czekał aż zajmie miejsce i wtedy nachylił się nad jej uchem, wpatrując się intensywnie w odsłoniętą szyję. Musiała poczuć na skórze jego delikatny oddech, zanim pociągnął za spinkę podtrzymującą włosy, czekając aż te - już teraz, w wybranym przez niego, nieoczekiwanym momencie - w kaskadach opadną na jej ramiona, rozsypując się na odsłoniętych plecach. Rozpoczęła się gra wstępna, która trwać miała możliwie najdłużej. Finisz kolacji nie był w końcu ustalony.
Do pewnego momentu miał w sobie wystarczające pokłady cierpliwości. Mógł czekać.
- Czego się napijesz? - zapytał, siadając na swoim krześle, rozpinając przy tym poły marynarki. Podniósł rękę, wysyłając tym samym sygnał w stronę strategicznie czekającego nieopodal kelnera.