Składzik na miotły

[Mistrz Gry]

Składzik na miotły

Niewielkie pomieszczenie w murach zamku mieści szereg stojaków z miotłami przeznaczonymi do szkolenia uczniów. Część z nich to modele wysłużone, pamiętające poprzednie dekady, inne są nowsze i dobrze utrzymane. Półki uginają się od zestawów do pielęgnacji drewna, szczotek do polerowania i środków konserwujących. Pachnie tu kurzem, żywicą i świeżo naoliwionym drewnem. Drzwi zwykle są zamknięte, dostęp mają nauczyciele i prefekci, ale skrzypiące zawiasy świadczą o tym, że nikt nie pozostaje tu długo nieproszony.

[Mistrz Gry]

Buchające ze szczytów kamiennych słupów płomienie malowały cieniste wzory na starych ścianach w zamkowym korytarzu, opowiadając dzięki nim to, co dopiero miało się wydarzyć. Tego dnia zawiłe labirynty Hogwartu niemal wszędzie wypełnione pozostawały młodszymi i starszymi sylwetkami czarodziejów gotowych zanurzyć się w toni nastoletnich sentymentów. Malowane oczy dostojników sprzed wieków nierzadko pełne pogardy podglądały z pozłacanej ramy nastroje niby radosne i dumne z powrotów w te mury. Kamienne ucha rzeźb bezwstydnie szukały sensacji, czasem ciężko obracając twarde głowy w kierunku potencjalnego skandalu. Zaklęta w starej budowli magia zdawała się dreptać po piętach zbyt nieobyczajnym i rozbrykanym absolwentom, którzy pochowali się w cichych zakątkach. Lecz tamtego dnia wyjątkowo żywa moc zamku trwała zupełnie nieprzewidywalna i to wcale nie ten lewitujący między piętrami Irytek stanowił obietnicę najbardziej żałosnej udręki dla wszystkich ogarniętych nostalgią absolwentów. Hogwart się zbudził, a pod iluzją zimnych ścian tliła się iskra nieodgadnionych zaklęć.
Najpierw przeszła tamtędy dziewczyna. Włos jej jaśniał mocniej niż rozlany po marmurowych misach ogień, a lekki krok nie uszedł uwadze milczących duchów. Zaskrzypiały drzwiczki dawno zapomnianej kanciapy. Gdy się uchyliły, niewidoczny język złapał pannę i w nieodgadnionym kaprysie wciągnął ją do zakurzonej krypty, uprzednio wytrzepując różdżkę z zakamarków strojnej kreacji. Drewno upadło na posadzkę niedaleko wejścia. Trzasnęły mocno wrota, lecz nikt prócz drzemiącego w drugim końcu korytarza popiersia Armando Dippeta nie mógł być świadkiem zdarzenia. Wątpliwe również, by zmęczony entuzjazmem absolwentów staruszek zechciał przerywać zasłużony sen. Spał więc nieprzerwanie i może dopiero po dwóch tuzinach niesionych echem chrapnięć w przejściu na trzecim piętrze pojawił się ktoś jeszcze. Młodzieniec w eleganckiej szacie. I on mknął korytarzem, zapewne nieświadomy niedoli popiskującej bezgłośnie w miotlarskim schowku. Po kilku krokach on również znalazł zbyt blisko ciasnego pomieszczenia. Czy dojrzał porzuconą różdżkę? A może usłyszał dziewczęcy głos? Nie zdążył poczynić zbyt wiele, albowiem magia zamku ponownie się przebudziła, wyciągając niewidzialną dłoń i po niego. Nie mógł się obronić i również utracił swoje drewno. Tym razem drzwi zamknęły się z bardziej triumfalnym łomotem, a tkwiący w nich mechanizm melodią przyrdzewiałego metalu opadł ciężko, blokując na wieki drogę ucieczki.
Ona i on znaleźli się w okowach totalnego mroku. Niewielka i nieznana im przestrzeń najwyraźniej postanowiła uczynić ze zwaśnionej pary ofiarę. Czy wiedzieli, że od wielu lat nikt nie pamiętał o biednym i tak bardzo osamotnionym składziku? Czy wiedzieli, że nikt nie zaglądał do zapajęczonych półek i nikt nie polerował osadzonych na rdzawych hakach mioteł? Przeterminowane pasty, wyschnięte pojemniki z olejem, a do tego wszystkiego cała sterta nikomu niepotrzebnych bibelotów, których absolutnie nie spodziewaliby się odnaleźć w takim miejscu. Jakie tajemnice przechowywały te kąty? Dlaczego rozpuszczona w kurzu magia postanowiła ich tutaj zwabić?

Zamek Hogwart wita Was w schowku na miotły. Wasze różdżki pozostały po drugiej stronie drzwi, ale wciąż możecie rozejrzeć się tu (wykonać rzut na czujność) i sprawdzić, co znajduje się w środku. Mistrz Gry obserwuje wątek i może się pojawić w dowolnym momencie. Phlippa Moss

[Igor Karkaroff]

Cudze rozbawienie dobiegało uszu, drażniąc je odczuciem jakiegoś bliżej nienazwanego zawodu; ten przylepił się do jego ciała i ducha od czasu tamtej ostatniej, dość mętnej i kapryśnej, rozmowy, więc z beznamiętnością przyglądał się murom angielskiej szkoły, w umyśle formułując już niemo plan jakiejś żałosnej kapitulacji.
Bo w rzeczywistości nie bawiły go tutejsze tańce, ni wykwintna uczta, ani żadna z poprzednich i możliwie dostępnych jeszcze wkrótce zabaw; bo w rzeczywistości przytłaczająca większość twarzy jawiła się nieznajomością, drażniąco izolując go od tego miejsca i majaczących wzdłuż jego majestatu sylwetek; bo w rzeczywistości dopadło go chyba coś na wzór konsternacji i niepewności, smutku oraz rozgoryczenia ― emocji innych od dobrze znanego strachu, dobrze przyswojonej złości.
I mógłby szachować nimi z wyrachowaniem, w ramach rekompensaty oddając się nonszalanckim i ― z pozoru tylko dżentelmeńskim ― podbojom dziewczęcych serc, dostępnych jakby na wyciągnięcie ręki; i mógłby tymże właśnie nakarmić swoje ego, w tłumie znajdując taką, która zechciałaby z nim zatańczyć, po wszystkim poznając wspólnie sekrety zamku ― zarówno Hogwartu, jak i tego, który wszyty był u szczytu jego ciemnych spodni.
Mógłby, mógłby, mógłby ― ale z jakiegoś powodu bynajmniej nie chciał. Najpewniej dlatego, że w nadziei na jakiś fikuśny poncz, w szklanym kieliszku ściskanym pomiędzy palcami zamajaczył zastanawiający w tych okolicznościach napar z lawendy. Najpewniej dlatego, że wciąż dudniła w nim niechlubność tamtej wymiany zdań, w toku której nienormalnie stracił głowę, pozwalając sobie na parszywą bezpośredniość. Najpewniej dlatego, że zastygła w powietrzu sprawa wciąż nosiła status nierozwiązanej, po części przez obydwojga zignorowanej, po części zaś porzuconej, ocenionej krytycznie wartkim nonsensem. Różniły się ich punkty widzenia, ich spostrzeżenia i oczekiwania, a zdjęcie z twarzy fałszujących percepcję, balowych masek, wcale nie okazało się pomocne; a z chwilą, gdy każde objęło własną ścieżkę, rozstając się w napięciu, porzucił chyba doszczętnie tę naiwną myśl, że znajomość z nią kiedykolwiek nosiła się jakimś pokrzepiającym potencjałem.
Być może skreślił ją za szybko, zbyt pochopnie, niesiony frustracją; być może jednak w decyzji tej tliła się bliżej niedookreślona zasadność, koncentrująca się w kilku, co najmniej, niuansach całej tej sytuacji.
Bo przecież była siostrą jego serdecznego kolegi, który jako jedyny w tym zepsutym świecie nie znał smaku zazdrości, zawiści ani nawet złośliwości; bo przecież od początku nie wypadało myśleć o niej jakkolwiek ― ani to poważnie, wszakże jej pochodzenie mogło budzić wątpliwości, ani to zupełnie lekceważąco, z uwagi na te inne, blokujące instynkty, relacje rodzinne. Podobno był tego tak piekielnie świadomy, podobno głosy zdrowego rozsądku nie odstępowały go nigdy na krok ― a jednak czekał na jej wiadomość, czekał na inicjatywę i aprobatę, samemu pozwalając sobie bodaj przedwczorajszej nocy na zburzenie murów formalności, rysując ich wreszcie kreską czegoś wyrazistszego.
I nie żałował tego wcale, po czasie jedynie strofując się za to, że oddawał się temu zbyt mocno, w formule zdecydowanie zbyt oczywistej, jakby winien był wstydzić się, że tak po ludzku go pociągała; i nie żałował tego wcale, po czasie jedynie postanawiając niemo, że przefiltruje całość przez pryzmat zdrowego dystansu, umożliwiającego bardziej wyważoną ocenę ― jak widać tylko po to, by przyrzeczenie złamał jeden walc i tania ozdoba, wymuszająca na nim intymną szczerość.
Prawdę, która uderzyła w nią na tyle, by i ona odwdzięczyła się tym samym; prawdę, która dewastowała pewność siebie i niedosłownie wzmacniała drzemiące weń kompleksy.
Może zabudowa tego miejsca nie pozwalała na taki obrót spraw, może magiczna aura zjazdu ― lansująca jedność i solidarność ― nakazywała jednak osiągnięcie czegoś podobnego chociaż do zgody, bo gdy wąskim korytarzem zmierzał wreszcie ku wyjściu, wytrącona zza pazuchy jego marynarki różdżka spadła na posadzkę, a wnętrze ciasnego składzika na miotły nagle wciągnęło go do środka, szczelnie zaryglowując za nim drzwi.
W mroku dłonie mimowolnie wyczuły już czyjeś ramię, oddech odbił się o ten drugi, usta wymamrotały krótkie:
― Lora? ― Bo poznał ją po perfumach i wybijającej się w ogólnej szarości jasności włosów; nie zwlekając zanadto zaraz po omacku szukał klamki, po omacku, choć nienachalnie, badał też milcząco otaczającą go przestrzeń.

1x k100 (czujność):

52