Fleet Street

[Mistrz Gry]

Fleet Street

Fleet Street tętni życiem o każdej porze dnia. To słynna ulica londyńska, wciąż kojarzona z dziennikarstwem, choć jej złote czasy powoli przemijają. Kamienice o ceglanej elewacji, fasady przyozdobione szyldami gazet, redakcji i drukarni tworzą niepowtarzalny klimat. Z okien budynków słychać czasami stukot maszyn do pisania, a zapach świeżo wydrukowanego papieru miesza się z aromatem kawy z pobliskich kawiarenek.
Na chodnikach krzątają się reporterzy z notatnikami, urzędnicy i młodzi praktykanci w garniturach z wąskimi krawatami. Co jakiś czas przejeżdża czerwony autobus, a uliczne budki telefoniczne niezmiennie cieszą się popularnością. Atmosfera jest pełna energii, plotek i politycznych dyskusji.

[Augustus Rookwood]

29,04.1962

Dni, gdy Wielka Brytania pogrążała się w zimowych ciemnościach odeszły w niepamięć, a życie rozkwitało na nowo. Słońce rozpieszczało Londyńczyków już od wczesnego świtu, zachęcając do spacerów w ciągu słonecznego, ciepłego dnia, który przynosił pierwsze zwiastuny zbliżającego się lata. Nikogo nie dziwił więc widok mężczyzny na drewnianej ławce przy maleńkim skwerku z nieruchomą, bo niezaczarowaną fontanną, ani to, że nie ruszał się z miejsca przez dłuższy czas. Wystawiał twarz do słońca, rozkoszując się ciepłem na skórze, mrużył przy tym oczy, niby to przypadkiem, a w rzeczywistości robił to po to, aby odpocząć od widoku obrzydliwych mugoli. Fleet Street była ich pełna. Ich oraz tych dziwnych maszyn na kółkach, które jeździły po ulicach, wprawiając Rookwooda w głębokie poirytowanie okropnymi, pierdzącymi hałasami. Najchętniej wyciągnąłby różdżkę i rzucił kilka zaklęć w najbardziej parszywe gęby, aby pokazać im gdzie ich miejsce, lecz trzymał nerwy na wodzy. Musiał, spętany Kodeksem Tajności, nie uśmiechał mu się pobyt w Tower.
Nie chciał tu być, lecz mężczyzna, o którym pisał mu młody Karkaroff go to tego zmusił. Znajdująca się w pobliżu skwerku czerwona budka telefoniczna tylko dla mugoli była wyłączona z użytku. Każdy niemagiczny, który chciał do niej wejść, by zadzwonić - przypominał sobie o czymś bardzo ważnym po drugiej stronie ulicy. Służyła jako wejście i wyjście z Ministerstwa Magii. I według wszystkich posiadanych przez niego i Igora informacji - tego właśnie używał czarodziej, któremu zamierzali przyjrzeć się bliżej.
Cierpliwie więc znosił wątpliwie przyjemne towarzystwo mugoli, choć niektórzy zerkali na niego krzywo, jakby zdziwieni jego ubiorem; odziany w proste, ciemne spodnie i podobną koszulę, z narzuconą nań kurtką ze smoczej skóry nie wyróżniał się awangardą tak bardzo, jakby mógł. Całe szczęście, że zainteresowani byli głownie sobą. Jedynie jakieś dzieciaki, które najwyraźniej nie miały nic lepszego do roboty niż włóczenie się po ulicach, zauważyły, że czytał dziwną gazetę. Postaci na fotografiach w niej się poruszały, lecz gdy zagrzmiał nieprzyjemnie, natychmiast zwiały nie chcąc mu wchodzić w drogę.
Nieopodal budki pojawił się wcześniej, niż umówiona czwarta po południu, nie chcąc dopuścić do tego, aby wcześniejsze wyjście podejrzanego zniszczyło mu plany.
- No wreszcie - burknął, dziwnie beznamiętnie, gdy znikąd pojawił się obok Igor; nie mógł teleportować się na samej ulicy pełnej mugoli, nie słyszał trzasku teleportacji. - Jeszcze nie wyszedł z pracy. Pewnie mają jej teraz sporo, aby przepchnąć swoje promugolskie pomysły - stwierdził cicho Rookwood. Wstał z ławki na chwilę, aby uścisnąć młodzieńcowi dłoń, po czym zajął swoje wcześniejsze miejsce i na nowo rozłożył gazetę. Od czasu do czasu zerkał w kierunku budki telefonicznej. W jego oczach nie było właściwej mu wesołości, ust nie wyginał zadziorny uśmiech. Wydawał się dziwnie poirytowany, choć irytacja ta nie miała najmniejszego związku z osobą Karkaroffa. - Udało ci się dowiedzieć czegoś więcej? Masz z nim sam do czynienia? - spytał, choć jego spojrzenie wciąż skupiało się na kolumnie sportowej w Proroku Codziennym. Gazety rozpisywały się o ostatniej porażce Jastrzębii z Falmouth z wiedźmami w spodniach.

[Igor Karkaroff]

Spod zmęczonych powiek wyglądał dziwaczny entuzjazm, nawet jeśli dzisiejszej nocy właściwie nie zaznał snu; ręce niecierpliwie obracały dogasającego papierosa, oczy badawczo śledziły leniwie poruszające się wskazówki zegara, jakby niemo oczekiwały godziny końca.
Bo to był jego ostatni dzień w murach pogrzebowego zakładu, bo ledwie o świcie w urokliwym towarzystwie wspinał się na szczyt majestatycznego Yr Wyddfa; bo wczorajszym wieczorem oglądał znajome, choć nieco już zapomniane, twarze najbliższej rodziny, bo duchem oczekiwał już nawet pompatycznego wydarzenia Zjazdu Absolwentów, o którym tak szumnie opowiadano wzdłuż ministerialnych korytarzy. Naiwna historyjka o pragnieniu budowania wspólnoty w czarodziejskich społecznościach wydawała mu się wyjątkowo pretensjonalnym powodem do wydawania publicznych pieniędzy ― zwłaszcza w zetknięciu z sylwetką nowego ministra, śmiało postulującego równość i zniesienie klasizmu, socjaldemokrację i zrównoważone zarządzanie. Z jakiegoś jednak powodu ściągano ich wszystkich ― szarych, żądnych darmowego alkoholu i obiadu, obywateli klasy robotniczej, a zarazem światowej klasy dygnitarzy z kraju oraz zagranicy ― do przestronnych murów wielkiej szkoły, mamiąc beztroską infantylnych zabaw i nieszczerych rozmówek o szwarcu, mydle i powidle; czymże bowiem innym, jeśli nie krzywym spojrzeniem i przebłyskiem niewybrednej plotki, mieliby dzielić się dyplomanci trzech różnych instytucji, z trudem odnajdujący pewnie pobrzmiewające dla każdego znajomością głoski? Interesujące jego oraz innych popleczników Czarnego Pana wielkie, polityczne przedsięwzięcia i tak miały zdarzyć się nie tam, nie w Hogwarcie; Dumbledore kierował swoim posłusznym pionkiem wszędzie, lecz nie przy skrzacim winie, nie przy szkolnej ławie. Obydwaj wierzyli, że nie warto nadstawiać tam uszu, że nie warto ujawniać się właśnie tam ze swoją brzydką wścibskością, więc za wartościowszy dla ich sprawy cel obrali inną ofiarę.
Zamkniętego w sobie faceta po pięćdziesiątce, od niespełna dwóch miesięcy zatrudnionego na stanowisku Starszego Podsekretarza; enigmatycznego, choć ewidentnie ambitnego pracoholika o zasobnym uposażeniu brudnych tajemnic Nobby'ego Leacha.
W to przynajmniej chcieli wierzyć, pojawiając się tutaj, w obliczu pozornie przypadkowego piątku i pozornie niewiele znaczącej czwartej popołudniu; w to przynajmniej chcieli wierzyć, poświęcając swój wolny czas na podążanie dynamicznym krokiem za nieznajomą sylwetką, która już wkrótce wyłonić się miała w odmętach ruchliwej Fleet Street.
― Aż tak się za mną stęskniłeś? ― stwierdził półżartem na to burkliwie powitanie, wyciągając rękę w stronę czekającego już Augustusa; drugą dłonią poprawił plączący się krawat, zaraz sięgał po byle fajkę, na końcu ― przysiadał na parkowej ławce, wsłuchując się w słowa towarzysza. ― Wątpię, tacy jak oni po prostu lubią pierdzieć w stołek i udawać, że pracują ― rzucił niby od niechcenia, szarym wzrokiem śledząc czasami to czerwoną budkę telefoniczną, to stateczny beton brudnego chodnika. ― Nic nie wiem. Poza tym, że to pracownik ministra i zarazem jego bliski kumpel. Ponoć zdarza im się wspólnie sączyć absynt ― dopowiedział krótko, by zaraz porzucić ten temat na rzecz innego ― nie tyle chyba z ciekawości, co uprzejmości. ― Coś się stało? Masz kaca czy wstałeś lewą nogą? ― podpytał cicho, nie chcąc wyjść na nachalnego; oczekując tamtego mogli jednak wymienić przecież kilka prostych słów ― bo i nawet lubił z Rookwoodem rozmawiać.
A już na pewno słuchać tego, co miał do powiedzenia.