Hotel Langham

[Mistrz Gry]

Hotel Langham

W prestiżowej dzielnicy miasta stoi hotel, który już od lat uchodzi za symbol luksusu i elegancji. Jego klasycystyczna fasada z wysokimi oknami i zdobionymi balkonami robi wrażenie na każdym, kto przekracza próg tego miejsca.
Wnętrza wypełniają marmurowe posadzki, kryształowe żyrandole i miękkie, welurowe meble, łączące tradycyjny styl z wygodą, jakiej oczekują najbardziej wymagający goście. Personel, zawsze nienagannie ubrany, dba o to, by pobyt był wyjątkowy — od wykwintnych kolacji w eleganckiej restauracji po relaks w nowoczesnych basenach. Hotel przyciąga wpływowe osobistości, artystów i podróżników, którzy cenią sobie dyskretny szyk i ogromny komfort.

[Daniel Dodge]

— Błąd — napawam się triumfem, wytykając każde potknięcie ptaszynki. Ona, pudel na wystawie rasowych psów, ja, sędzia, który gołym okiem punktuje wady. Nawet jeśli zaczęłaby teraz żonglować jednocześnie skacząc przez płonącą obręcz, za późno, dyskwalifikacja z powodu zbyt krótkiej lewej przedniej łapy, braków w zgryzie, farbowanego futro i szarpania się na smyczy.
— Że gdy będziesz w potrzebie, zawsze ktoś cię poratuje. Sąsiad, dawna nauczycielka, pryszczata pakowaczka w zieleniaku albo nieznajomy stary pierdziel — ciągnę tyradę z kwaśnym posmakiem na języku, gdy wyliczanka robi się tyleż irytująca, co niewygodna, również albo i przede wszystkim dla mnie. — A tak nie będzie — zgniatam w połowie wypalonego papierosa w kryształowej popielnicy, pokazowo marnując zasoby, a złoty ząb ponownie wyłania się na powierzchnię, śmiejąc się w pełnej klawiaturze. Tytoń, który przebył długą drogę morską z Indii do Europy, żeby na miejscu zostać wysuszony, zmieszany i wtłoczony w bibułkę, kończy żywot jak zwykły śmieć - a to przecież pyszności, że palce lizać. Obraz realistyczny na tyle, że aż telepie mnie ze wzruszenia; do oprawienia w ramkę i powieszenia nad jadalnianym, okrągłym stołem, ładniejszym, choć zajmującym więcej miejsca niż składany prostokątny blat z plastikowymi nogami kupiony w ogrodowym. Wrócę po ten niedopałek, sięgnę po niego dłonią z niebieskozielonymi żyłami prześwitującymi przez papierową skórę i wyeksploatuję do samego końca papierowego filtra, ponieważ nie cierpię podobnej niegospodarności. Wiecznie ściśnięty żołądek nauczył mnie tego i owego - na przykład, że dumą się nie najesz, choćbyś wyobrażał sobie danie gourmet na talerzach z chińskiej porcelany, na których po skończonym posiłku ukazuje się obrazek skośnookich dzieci grających w mahjonga.
– Lubię czasami się uchlać – nie ma w tym filozofii. Pobudzam nerki do pracy, to zdrowe, niech filtrują to, co mają filtrować, niech organizm, ta cała maszyna mieli i pracuje, niech chodzi ciężko, niech tryby się obracają, zębatki szczękają, neurony zaczepiają informacyjne impulsy na nerwowych haczykach, a organy robią na mnie, bym mógł ruszyć ręką, nogą, beknąć po gazowanym, puścić oczko dziuni przy kontuarze, pstryknąć palcem na kelnera i podłubać w nosie. – Przypomnieć sobie, jak to jest, nie mieć kontroli – od rana do wieczora, od poniedziałku do niedzieli, czuć, stan nieważkości i brutalne zderzenie z grawitacją, kiedy nawet wystawienie stopy z wyra nie pomaga w zatrzymaniu kołowrotka. Przetrawione jedzenie rośnie w gardle, wzbiera się i wylewa jak żółtawa, toksyczna rzeczna piana w przemysłowych okolicach, czasami zdążę, czasami to-to zasycha na podkoszulku i budzę się taki: śmierdzący, brudny, z plamami, które miały być planami, ale coś nie wyszło. Idiota, ale mnie naprawdę irracjonalnie pochłania życie i to, co ludzkie, choćby niskie i obrzydliwe, bez jednego nie ma drugiego, więc nawet znalezienie przemielonych płatków owsianych, tak zwanej cofki, gdzieś wplątanych i zaschniętych we włosach, powoduje we mnie niezdrową ekscytację doświadczeń powiązanych z tym, że oddycham, wydalam i posiadam ograniczenia. Z kartonu. Zestaw Zrób To Sam, ja, Pan Wiem Najlepiej, instrukcja zgnieciona w kulkę ląduje w biurowym koszu, zatem efekty różnią się od siebie, a nadprogramowe części (śrubki i awaryjne gacie, szklanka wody na szafce nocnej) rzucam gdzie bądź, zawsze żałując, że nie mogę ich znaleźć szybko, kiedy akurat są potrzebne. I to jest życie.
Niekiedy poukładane ciut bardziej, kiedy kręcę się na barowym hokerze, a skórzane siedzenie zaczyna grzać pośladki, ponieważ popijanie drinka trwa, trwa i trwa, więc obicie zaczyna pocić się i wilgotnieć. Dziewuszka kiwa główką, podoba mi się, to zaakcentowanie posłuszeństwa wobec starszych i wąsatych - dlaczego zatem odtrąca mnie, umykając jak spłoszony łoś, chaotycznie i niezgrabnie, o mały włos twardo nie lądując na ziemi. Jej twarzyczka zmienia się gwałtownie: tu coś puchnie, tam się marszczy, kolorki buziuni mieszają się brzydko: za blade, za czerwone, za sine, za zielone - jakby panience było niedobrze. A ja nawet nie jestem specjalnie obleśny, przynajmniej nie teraz, bo Sandy widuje mnie takiego, że wiele wrażliwych duszyczek wolałoby sobie te oczka wydłubać, byleby nie patrzeć.
– Wolnego, rybeńko – już wiem, że nic z tego, więc podnoszę rękę z chustką w górę, jakbym machał białą flagą. Czy to zwiastuje podróż do Francji? – To była metafora, rozumiesz? – udaję zniecierpliwionego bardziej niż jestem w rzeczywistości, palce bębnią o bar, w pustej szklance roztapia się blok lodu. Zaraz spiję tę rozmrożoną wodę - to znak, że czas najwyższy na mnie. – Przeprosisz klienta, który nazwie cię wolną, bo wydaje u ciebie twoją miesięczną pensję. Nie będziesz protestować, kiedy szef potrąci ci z wypłaty za rozbity kubek. Weźmiesz w poniedziałek zmianę za koleżankę, która mówi, że ma chore dziecko, a tak naprawdę znowu zachlała i dobrze o tym wiesz, bo robi tak co weekend – wyliczam, odginając zapierścionkowane palce. Prostytucja pełną gębą, biedaczka, chyba myślała, że ja, ją…? Szczypiorkowatą i zabiedzoną, z gilem pod nosem i sukienką w kroju zakonnego habitu, nieźle musiałbym mieć nasrane, żeby oblizać się ze zwierzęcą intencją konsumpcji. – Którą można co? – wstaję wychodzę, naciskam na nią, żeby poczuła się źle i żeby czuła się tak długo jeszcze, kiedy obrotowe drzwi hotelu przestaną się za mną kręcić. – Której można podpowiedzieć? Poradzić? Za którą można trzymać kciuki – podsuwam laleczce warianty jakbyśmy grali w teleturnieju, a to było finałowe pytanie: wóz albo przewóz. – Powiedzmy, że w tej chwili płacę swój dług wobec wszechświata – oszczędnym gestem nakładam kapelusz, nie omieszkając przejrzeć się w lustrze za plecami stojącego w gotowości barmana. Terakotowa armia nie stoi w takim porządku jak jeden Lloyd, a gdyby tak zamącić i wpuścić tu muchę…? – Nie zapomnij podziękować – noskiem parasola pukam w wizytówkę, przypominając jej o dobrych manierach. Tête-à-tête? Skończone. Finisz? Cierpki.