Inverness Street

[Mistrz Gry]

Inverness Street

Dość szeroka, brukowana uliczka na północnym krańcu Camden Town. Po obu stronach ciągną się rzędy prostych, ceglastych kamienic z wysokimi oknami i ozdobnymi framugami. Żeliwne latarnie rzucają wieczorem ciepłe światło, a charakterystycznie zdobione okrągłe studzienki kanalizacyjne nieoczekiwanie przyciągają zbyt wiele spojrzeń. Na niewielkim targu lokalni sprzedawcy oferują świeże owoce, warzywa, kwiaty i drobne artykuły codziennego użytku. Gwar rozmów i nawoływania zachęcające do zakupów wypełniają powietrze. Z okien kamienic często wyłaniają się ciekawskie oczy mieszkańców, które niemal namolnie obserwują każdy ruch pałających się w okolicy ludzi. O świcie często czuć tutaj aromat pieczonego chleba z pobliskich piekarni - dość licznie usytuowanych przy tej ulicy.

[Moira Sanderson]

A Clemens Wimmer musiał liczyć się z tym, że pewnie nie dożyje lata.
Sanderson spogląda na niego pustym spojrzeniem. Jeszcze kilka chwil, a skupi się na nim, na zawołaniu to pomocnika, który pomoże w ewakuacji, a potem… A potem zacznie go badać i możliwie leczyć. Na odległość i na jedną ósmą etatu, bo tak łatwiej wyjaśnić jego nieobecność i zatrzeć stopniowo jej własny udział. Pracować będzie częściowo w tajemnicy, nie wszystkim tłumacząc pod wpływem czego znajdował się umieszczony w zagranicznym szpitalu naukowiec. Doktor mógł być ofiarą z przypadku, ale jeżeli kierowała nim chciwość… Wolała móc odciąć się od niego szybko i bezboleśnie.
Tak więc ma zamiar zwrócić go ojczyźnie.
Jeśli umrze tam, oszczędzi im wszystkim logistyki, a i możliwie części niewygodnych pytań.
– Proszę się zastanowić – odpowiada na jego słowa. – Nie mówię tu o obietnicy długotrwałej współpracy czy pracy na pełen etat. Sama świadomość, że mogę jednak liczyć na fachową konsultację w tej sprawie i obecność przy niektórych badaniach będzie dla mnie wyjątkowo budująca. – Odkrywa karty, przygotowując grunt pod możliwe negocjacje. Nawet jeżeli nie odbędą się one dziś czy jutro. Ma jednak nadzieję, że zdąży chociaż porozmawiać o nich… Za życia doktora Wimmera.
Uprzejmie odmawia pomocy w kwestii transportu i tak mając w głowie własne rozwiązanie rzeczonej kwestii. Wie, że Xavier nie operuje w tym kontekście pojęciem bezinteresownej pomocy, a przysługi. Jest przedsiębiorcą i członkiem rodziny Burke, a chociaż Sanderson docenia współpracę z nim – doskonale rozumie z czym się ona wiąże. Nie dziwi się więc w żadnym stopniu, że ten wspomina o rachunku. To nie wolontariat. Spodziewała się, że płatność ją dogoni.
– Dziękuję za obecność. Oczekuję w cierpliwości. Prosze jednak pamiętać, że nie wszyscy w tym pomieszczeniu mają tyle czasu ile ja i pan, panie Burke – żegna go jawną sugestią. Odprowadza mężczyznę do drzwi, nawet nie z braku zaufania, a jedynie w wyniku chęci zamknięcia drzwi na klucz. Zanim napisze i wyśle odpowiedni list, zajmie się sową naukowca i ustali szczegóły logistyki jego przemieszczenia… Minie jeszcze kilka chwil.
Kilka chwil poświęca też na siedzenie na krawędzi łóżka w milczeniu.
Chorzy nieuleczalnie pacjenci potrafili bowiem tak samo motywować, jak i dobić. Szczególnie gdy jeszcze kilka lat temu widziało się ich w pełni sił fizycznych i umysłowych. Szczególnie kiedy planowało się z nimi długą i owocną współpracę.

Moira zt