Sklep muzyczny "Gabinet Dźwięków"

[Mistrz Gry]

Sklep muzyczny "Gabinet Dźwięków"

Na jednej z bocznych uliczek w dzielnicy Notting Hill, między kinem artystycznym a kawiarenką z francuskimi bułeczkami, kryje się „Gabinet Dźwięków”, niewielki i niepozorny sklep muzyczny, niemożliwy do przeoczenia. Charakterystyczna wąska witryna mimo stłoczenia między fasadami przyciąga klienta swą nowoczesnością i ekstrawagancją. Nazwa sklepu jest wymalowana białą farbą, zaznaczona grubą i krzykliwą czcionką. W środku za szybą stoją gramofony, półki uginają się pod płytami winylowymi o znajomej sygnaturze: The Beatles, Coltrane, Edith Piaf, a także wiele innych, mniej znanych tytułów. Drzwi otwierają się z cichym brzdękiem dzwonka. Wnętrze jest wąskie, lecz głębokie, z drewnianą podłogą, skrzypiącą jak stara scena. Zapach to mieszanina lakieru do drewna, papieru, kurzu i lekkiego kadziła. W jednym z kątów widnieje szafka z kasetami magnetofonowymi - nowością, która powoli  zaczyna zdobywać rynek. W innym rogu znajdują się słuchawki zawieszone na haczykach, przy których można przysiąść i posłuchać wybranego nagrania. Czasem gra tu muzyka z ukrytego głośnika. Za ladą stoi pan Halberd, dawny muzyk o ogromnej wiedzy i doświadczeniu. Czasem doradza coś bez pytania, jakby poznał klienta od razu, na wylot. Na zapleczu znajduje się niewielki pokój z kolekcją rzadkich nagrań, do którego wpuszcza tylko wybranych. Tam, podobno, można posłuchać rzeczy, których nikt już nie nagrywa. Lub nagrań, które powinny być zapomniane.

[Daniel Dodge]

12 kwietnia

tw: przekleństwa

Sprawy wagi państwowej, obwieszczam, wychodząc z domu. Drzwi zatrzaskują się za mną z hukiem, nie oglądam się za siebie, bo wiem, że ona tylko na to czeka: aż mrugnę, pomacham, prześlę jej kolejnego całusa z głośnym MUA na do widzenia. Co to, to nie. Sam żyję w wiecznym stresie (to by tłumaczyło powiększający się prześwit na czubku głowy, o cofającej się linii włosów nawet nie wspominam, moje czoło wygląda jak plaża po odpływie) o to, że na pewno jestem jeden jedyny. Pewnie dlatego podłą przyjemność sprawia mi myśl, że Sandy może się martwić, a nawet smucić, bo nie odwróciłem się wcale, kiedy stała w progu, bez grama makijażu, w mojej starej koszuli sięgającej jej do połowy ud. Komu w drogę, temu czas, nie wolno przecież odmawiać, kiedy pieniądz woła, a ja dostałem cynk, że warto zaopatrzyć się w test pressy singli i radiowych demówek czterech wafli z Liverpoolu. A gdzie dostać takie perełki? Ano trzeba wiedzieć, gdzie szukać. Garażowe wyprzedaże, śmietniki przy tłoczniach, grodzone podwórka niedaleko rozgłośni radiowych, które kilka razy w miesiącu wystawiają ogromniaste kartony pełne kaset i próbek młodych gniewnych, łaknących sex, drugs & rock n’ roll to dobry początek. Poza tym: studenckie koncerty w spelunkach i oczywiście pewne, bardzo konkretne sklepy, w których pracują ochotnicy, wolontariusze albo eksperci, którzy z kilkudziesięciu stóp wyniuchają białego kruka. Tych ostatnich urobić się nie da, z nimi trzeba negocjować, dać powąchać żywą gotówę. Tusz prosto z drukarki i papier przechodzący z rąk do rąk ma dla nich woń jagodzianek, kusi, och, jak kusi. Mieć teraz czy za dwadzieścia lat, wynajmowanie mieszkania w czynszowej kamienicy w emigranckiej części Ealing (Londyn jest za drogi nawet dla naszych) podpowiada słuszną decyzję. W tej okolicy często psuje się ogrzewanie, właściciele domów absolutnie nie kiwną palcem w tej sprawie, a na dostawienie kozy się nie godzą. Jak w takiej sytuacji brzmi nowiuteńki, świeżutki banknot 50-funtowy? Takie nominały tylko do furania, ale jeden oszczędzam, żeby w razie czego wyjąć go z portfela, elegancki, czyściutki, bez pozaginanych rogów. Obok leży rulon, z którego desperat zeskrobałby nawet solidną porcyjkę dla jednej osoby, potrzeba matką wynalazku, rzekłby ktoś, kto tłumaczy się z nałogu. Ja tego nie planuję, więc po prostu następuje uczciwa wymiana: plik z wytłoczoną królewską podobizną w zamian za czarny placek w białej kopercie, czasem z kilkoma szumami, czasem z niedobitym balansem. Im bardziej badziewny tym lepiej, kolekcjonerzy obciągną sobie nawzajem, żeby choćby potrzymać kawał tego szajsu, tylko i wyłącznie z tytułu pierwszeństwa i bardzo limitowanego nakładu. W międzyczasie sięgam do kieszeni przejściowego płaszcza, grzebiąc za miętówkami - jeszcze w trakcie konwersacji non-stop mi się odbijało, to pewnie ta golonka - a nieoczekiwanie palcami muskam coś innego, coś miękkiego i rozwarstwiającego się. Hmm. Czerwono-złote piórko wygląda jak wyrwane z dupy dorodnego feniksa i to takiego długo przed spaleniem. A to ci dopiero, Ollivander nieźle mi posmaruje, chwała sklepom z używaną odzieżą, wszystkim Kupciuszkom, Ciuch-Ciuchom i Second-Chance’om. Ale mam farta.
– To prawdziwa przyjemność, robić z panem interesy – kłaniam się ślisko staremu Halberdowi, który poucza mnie o przechowywaniu płyt winylowych, jakbym nie handlował z nim we wszystkie nieparzyste soboty. Dziadyga myśli, że zjadł wszystkie rozumy, bo potrafi wydobyć z gitary dźwięki skrzypiec - też coś. Ale na skrzypcach to już nie umie… Nieważne, jestem akuratnie w nastroju na tyle szampańskim, że to pitu-pitu wlatuje jednym uchem, wylatuje drugim, nie pozostawiając w środku absolutnie żadnych zbędnych i trudnych w magazynowaniu informacji. Rozgrzałem się na tyle, że wychodząc ze sklepu aż gonię za blondyneczką, która wcześniej cichutko przeglądała płyty z muzyką klasyczną, na łeb, na szyję, na czerwonym świetle, bo akurat coś jej wypadło. To coś to cacko - broszka, zaplątana o szal, tocząca się z gracją po kostce brukowej, o włos omijająca studzienkę kanalizacyjną. Opalizujący kamień w złotej oprawie pasowałby Sandy, podkreśliłby jej cerę; no niestety. Na moment zapominam o zasadzie znalezione nie kradzione i zamiast hop-siup, skryć błyskotkę za pazuchą, wołam za nieznajomą.
– Pani poczeka chwilę – no i gdzie się tak śpieszy? Baby z takim kapitałem (posagiem? spadkiem?) raczej nie martwią się sztywnym grafikiem. – Upuściła pani… – wyciągam w jej stronę broszkę, z którą rozstać się jest mi trudniej niż przypuszczałem. Szlag by to i chuj mi w dupę.