The Forest of Dean (Gloucestershire)

[Mistrz Gry]

The Forest of Dean (Gloucestershire)

Rozległy, pradawny las w zachodniej Anglii, gdzie gęste korony drzew tworzą zielony dach nad siecią ścieżek, strumieni i ukrytych polan. To miejsce przesiąknięte historią i naturą – od starych dębów i buków, które pamiętają czasy celtyckie, po opuszczone kamieniołomy, jaskinie i ciche leśne drogi porośnięte paprociami i mchami. Promienie słońca przecinają liście niczym złote wstęgi, poranne mgły snują się nisko, a powietrze pachnie ziemią, korą i wilgocią. W głębi lasu można natknąć się na sarny, lisy, a nawet dziki. Czas płynie tu inaczej: wolno, rytmiczni. W samym sercu lasu ukryte są liczne tajemnicze ścieżki i układy kamieni, które zdają się być pozostałością dawnych rytuałów i pradawnych wierzeń. Mieszkańcy okolicznych wiosek często opowiadają historie o leśnych duchach i niewidzialnych strażnikach drzew, które strzegą tego miejsca.

[Drew Macnair]

Zaśmiałem się pod nosem słysząc jej słowa i choć, aż prosiło się, abym na nie odpowiedział, to tym razem uraczyłem ją wyłącznie ciszą i spojrzeniem, które najpewniej mówiło samo za siebie. Zbędne tu były słowa wszak znała mnie zbyt dobrze i doskonale wiedziała, że nie zwykłem gryźć się w język, a tym bardziej ważyć wygłaszanych myśli – często mylonych ze zwykłą zgryźliwością – w towarzystwie osób, z którymi oficjalna granica została już przekroczona. I choć w Ministerstwie tudzież przebywając w gościnie u możnych starałem się trzymać zasad etykiety, tak lawirując na prywatnym gruncie byłem po prostu sobą – chłopakiem z Nokturnu; rzekomo zbyt bezpośrednim, ironicznym oraz pewnym siebie, aby bez goryczy i przepełnionych ignorancją spojrzeń wkroczyć w świat inny, w codzienność będącą jedynie mrzonką w ambitnym umyśle. Czy udowodniłem coś wszystkim? Nie, przede wszystkim nieustannie udowadniałem coś sobie i to było dla mnie wystarczającą nagrodą za lata pracy i szerokorozumianych wyrzeczeń.
-A zatem co najbardziej?- spytałem unosząc brew. Zapewne nie był to odpowiedni czas i miejsce, ale skoro nie mieliśmy sposobności spotkać się w innych okolicznościach, to pozostało mi liczyć, że pomiędzy opowieściami o tajemnej jaskini znajdzie się przestrzeń na drobną prywatę. -To, że znów przeszliśmy na per Pan? Panno Burke? Może zaś już nie panno i nie Burke?- zaśmiałem się pod nosem lustrując wzrokiem wyryte w skale znaki. Niezmiennie przeczuwałem, iż magia – jeśli faktycznie miała tu swój ślad – była ukryta głębiej; tam, gdzie nie mogliśmy sięgnąć wzrokiem, a strach i uczucie niepokoju stanowiły świadectwo jej obecności lub były częścią legendy ciążącej na tym miejscu. Wielokrotnie już przekonywałem się, iż opowieści miały równie wielką moc, co same klątwy wszak to właśnie niewiadoma była najczęstszym powodem rezygnacji. Wbrew pozorom ludzie nie lubowali się z ryzykiem – traktowali go jak wroga i to możliwie najgorszego, bo nieprzewidywalnego. I nie miało już znaczenia, jak wielkie wyzwanie rzuci pod nogi, choć przecież nie musiało być go wcale. Niewiedza, niepewność; to zwykle one dawały siłę wspomnianym historiom – nawet jeśli nie było w nich źdźbła prawdy. Czy w tym przypadku było podobnie?
-Czyżbyś nie mogła się tego doczekać?- uniosłem kącik ust widząc, jak bez zastanowienia przecisnęła się obok mnie i ruszyła tunelem. Zrównując się z nią ramieniem sam sięgnąłem po to samo zaklęcie pragnąc rozświetlić skalne ściany, bowiem na ich powierzchni znajdować się mogły nie tylko wskazówki w kwestii czyhających zagrożeń, ale też odpowiedzi – te, których łaknęliśmy obydwoje.
-Widziałaś to?- mruknąłem mając wrażenie, że coś z oddali połyskuje w blasku Lumos. Niewielkie strużki światła odbijały się od przedmiotu zdającego się lewitować w powietrzu – choć najpewniej była to wina ciemności i odległości – a zmiana krzywizny ich padania mogła sugerować, iż nieznacznie się poruszał. Zbliżyłem kraniec orzechowego drewna wpierw do ścian, a następnie sufitu i podłogi, aby upewnić się, że przestrzeń pozostawała wolna od runicznych barier. Oczywiście musieliśmy zakładać, że coś przeoczyliśmy, jednakże podejmując ryzyko należało zachować choć pozory ostrożności.
Wolnym krokiem ruszyłem przed siebie starając się w miarę możliwości wytężyć wzrok i wykluczyć złudzenie tudzież rozpoznać przedmiot.

Im bardziej zbliżamy się do przedmiotu:
k1 - Ten się oddala - cofa się dokładnie o tyle, o ile się zbliżymy.
k2 - Zapada zupełna ciemność - zaklęcia przestają działać, a różdżki odmawiają posłuszeństwa.
k3 - Światło Lumos pulsuje nieregularnie, podłoże zaczyna drżeć - z każdą chwilą coraz intensywniej.
k4 - Przedmiot znika i pojawia się co chwilę w innym miejscu.

1x k4 (Rzut do wątku ):

4