Jadalnia

[Mistrz Gry]

Jadalnia

Jadalnię i salon łączy długi, opustoszały z czegokolwiek korytarz z lekko poobdzieranymi ścianami. Samo miejsce spotkań rodzinnych wydaje się puste — dawno nikt z niego w pełni nie korzystał, mimo dostosowania pomieszczenia do obecności kilkunastu, a nawet kilkudziesięciu niegdyś żyjących członków rodziny. Mahoniowe meble dawno nie widziały renowacji, a największym pozytywem pomieszczenia są okna z okiennicami, które z łatwością można zasłonić w przypadku chęci ukrycia odbywanych wewnątrz spotkań przed oczami ciekawskich. Ściany jadalni zdobią obrazy przodków oraz ligurijskich krajobrazów, uwiecznionych po wojnie przez Claire Medici.

[Moira Sanderson]

Przeszłość odcisnęła się na jej ciele rozgrzanym stemplem. Nie mogła zapomnieć o tej bliźnie, ale mogła próbować nauczyć się z nią żyć. Skoro siedzieli tu niemal na przeciwko siebie, mogła spróbować spojrzeć na Jaspera inaczej; spojrzeć na własne emocje zupełnie inaczej, bowiem te dojrzały, zelżały, a tajemnica wydawała się między nimi bezpieczna. Nie może wiedzieć, że przełamując swoje opory, gra na nerwach własnej siostrzenicy – w jakiś sposób zazdrosnej o coś, co przecież łączyło dwójkę uzdrowicieli od zawsze. Wspólne interesy, wspólni znajomi, wspólna branża, wspólny sekret. Tylko tyle i aż tyle.
– Mam nadzieję, że takie miejsce nigdy nie będzie potrzebne, ale zapobiegaj zamiast leczyć. Też mogę spróbować wam pomóc – mówi powoli, odnosząc się do przywołanego przez Orianę skrzydła polowego. Spogląda na nią z podejrzliwością, a i w pewnym sensie – obawą, która czai się za granicy spojrzenia, niemal nieujawniona. Sanderson nie lubi stawiać się w pozycji biednej, zagubionej ofiary. Woli być widziana jako silna kobieta, która poradzi sobie z każdymi przeciwnościami losu i gotowa jest na wiele stawianych przed nią wyzwań. Musi umieć ukrywać strach, przekonana, że bez tego szybko ktoś strąci ją z zajmowanego stołka.
Sama nie mogła udostępnić swojego mieszkania. Nie przez braki w metrażu, a przez chęć chronienia własnego syna. Ten powinien znajdować się jak najdalej od wojennych wspomnień matki. Z dala od konfliktu, jeżeli ten eskaluje. Musiała go chronić, bo tak zrobiłby chyba każdy – nawet tak nietrafiony rodzic jak ona.
– Porozmawiam z Sandersonami. Kiedy będziemy już wiedzieli czym dysponujemy, spróbuję poprosić o przechowanie części zasobów w Portsmouth. Jeżeli odstąpimy im kilka flakonów, zapomną, że trzymają je na zapleczu – zapewnia, chociaż dość ostrożnie. Rodzina Adama słynie z nierozerwalnego kontaktu z magimedycyną, a nikt przecież nie będzie dociekliwie traktował składowanych w przychodniach i aptekach eliksirów. Rodzina Sanderson nie była jednak zamożna ze względu na swoje wyłącznie dobre serce – miksturami nie zaopiekują się bez odpowiedniego “podatku” od ich przechowania. Dla Moiry to oczywiste – czy zaś wystarczy tym, którzy siedzą z nią przy tym stole?
Nie ma doświadczenia bojowego i całe szczęście nigdy nie musiała go zdobywać. Niechętnie myśli o dalszym rozwoju w tej kwestii – woląc poświęcić całość uwagi swojemu forte. Ale może powinna, w końcu obecnie, w jej wypadku, najlepszą obroną jest chyba ucieczka. Rozplątanie języka. Inne metody niekonwencjonalne. Rzadziej magia.
– Tak jak Leonie – nigdy nie miałam wątpliwej przyjemności przetestowania swoich umiejętności w boju. Myślę za to, że jestem dobrą uzdrowicielką – komu zaszkodzi bowiem być trochę fałszywie skromnym… – Pracuję w międzynarodowym zespole badawczym zgromadzonym pod dachem Evershire College, ale mam nadzieję, że nigdy nie będziecie musieli korzystać z naszych wynalazków. Tak czy inaczej - myślę, że mam w ten sposób dostęp do wszechstronnej ekspertyzy, gdyby była ona niezbędna – dołącza do siostrzenicy, mówiąc o sobie. Krzywdzić mógł każdy. Dobrze leczyć - tylko nieliczni. – Mogę pomóc w trudnych negocjacjach, kiedy dotyczą znanej mi branży, ale nigdy nie byłam bojowniczką. Starego psa ciężko nauczyć nowych sztuczek, ale chętnie nauczę się skuteczniejszej obrony – szczególnie, kiedy nie żyła już w dwójkę z mężem, któremu niegdyś ufała bezgranicznie w kwestii troski o swoje życie i zdrowie. Teraz musiała bronić i siebie, i syna – póki ten nie nauczy bronić się sam.