Dziedziniec

[Mistrz Gry]

Dziedziniec

Rozległy dziedziniec Hogwartu tętni życiem od świtu do zmroku. Wysokie mury zamku rzucają na kamienne płyty długie cienie, a pośród nich rosną wiekowe lipy, których liście szeleszczą, gdy tylko powieje chłodny wiatr od jeziora. Pośrodku dziedzińca stoi stara fontanna z kamiennym dzbanem, z którego nieustannie sączy się woda – podobno zaklęta, by nigdy nie zamarzać. Tu uczniowie przemykają między lekcjami, słychać śmiech, trzask skrzydeł sów i szuranie pergaminów niesionych przez podmuch. Czasem wśród kamieni mignie duch albo szkolny skrzat, a nocą płomień pochodni oświetla ciche rozmowy.

[Daniel Dodge]

Efekt upudrowanego noska minął: całe szczęście, wraca mi elokwencja zarówno ilościowa, jak i jakościowa. Tą zaś popisuję się niczym trefniś, bo tak się składa, że Alessandro uchyla się przed walką do pierwszej krwi. Wtedy, na podeście, jak i teraz, ale dobrze, dobrze, tak to działa. Ja wyzywam na pojedynek, on wybiera broń. Wybrał dyplomację, przez co Sandy obdarowuje mnie spojrzeniem zbitego psiaka, a jej ustka świadczą o tym, że lada moment możemy spodziewać się potoku łez. – Po takich rodzicach… – machnę ręką, będę się martwić, jak zaciąży i zorientujemy się za późno, żeby bezpiecznie usunąć.
– Mam – przyglądam mu się podejrzliwie, to zaciskając, to rozluźniając pięści. Entliczek-pentliczek, na kogo wypadnie, na tego bęc - nie jestem jeszcze pewny, czy to że komplementuje Sandy klasyfikuje go do odebrania klasycznego wpierdolu w szkolnym kiblu. Fakty są takie: ona to szprycha, a on ma oczy. Na dodatek uznaje mój akt własności na jej terytorium, które na mapie byłoby kolorowe: nizinno zielone, wyżynno pomarańczowe i gdzieniegdzie z czerwonymi, górzystymi terenami, które dostarczają mi sporo radości. Miewam też przez nie zadyszki. – Najpiękniejszą – podkreślam, puszczając mu płazem te komplementy - obok nas na stole przemyka akurat czekoladowa żaba, chyba komuś zwiała - maleńka zachłyśnie się uwielbieniem, nagadam jej, że to te rajstopy, może zacznie nosić je częściej już tylko dla mnie. Sandy dostaje małego całusa w czółko, pokaz troski i czułości tak wyważonej, że aż mnie mdli. Wolałbym klepnąć ją w wiadomym miejscu - normalnie bym tak zrobił, normalnie by zachichotała, coś tam pomarudziła, a potem z powrotem nałożyłaby moje palce na swój tył i kołysząc biodrami wędrowałaby ulicą niczym niespeszona. Przy Alessio zgrywa cnotkę, oj, oj. Tatuś nie lubi, jak się go okłamuje.
— Ach tak? Gratulację. O waszym ślubie na pewno przeczytam w Proroku — kpię, wchodząc w grząski grunt po pas. Szczypiąc Alessandro otwieram bramy piekielne, to znaczy weselne. W nich: tematy, na które mam uczulenie: miłość, wierność i uczciwość małżeńska. A oprócz tego oczepiny, rzucanie muchy, zbijanie balonów na kolanach brzuchatych wujasów o nieprzyjemnym oddechu i kłującej brodzie oraz przeciskanie jajek przez nogawki nastoletnich wapniaków, brudzących spodnie po tym, jak tylko dotknie ich kobieta. — No, pochwal się, kim jest ta szczęściara. Musisz umierać z rozkoszy na samą myśl — podpuszczam makaroniarza, gotów porównywać kobiety jak wielbłądy na tagu. Ilość tkanki tłuszczowej i zębów, później rozstaw szczęki, następnie kolor kłów, a na sam deser - tu robię stosowną pauzę na kawałeczek brie. Pleśniowy, nie spleśniały, ciągnie się na języku i rozpuszcza wręcz wzorcowo, a słodki posmak z karmelizowanej cebuli wydobywa z niego alkoholowe nuty. Na deser porównamy zaś (nie zapominam) rozstawienie bioder i miednicy: Sandy ma wszystko perfekcyjnie na swoim miejscu, trafia mi się laleczka z wyższych sfer, która ma na czym usiąść (ważne) i ma czym oddychać (ważniejsze). Alessandro mógłby zaobrączkować nawet samą Marilyn Monroe, przy mojej Sandy napompowana blondyna wygląda jak przeciętne krówsko na wypasie. Mówiąc te słowa obejmuję ją w pasie, żeby nie uciekła za daleko: za krótka smycz i już weszła w szkodę. Dla niej Gwiazdka przyszła o trzy miesiące za szybko: karmienie się tortem, figurka państwa młodych, pierwszy taniec do piosenki o samobójstwie, bo w pierwszej linijce śpiewają o miłości aż po grób: jej podekscytowanie zaraz przybierze formę padaczkowego podrygiwania. Chroniąc ją, jednocześnie zezuję na niego, trawiąc logikę razem z serem: ciężko, ciężko, ciężkostrawne. I tak, chcąc nie chcąc, muszę przyznać Alessio rację, czego gałgan się spodziewa, i co, no właśnie to, wpienia mnie jeszcze bardziej.
– Dobra – burczę z niezadowoleniem, pędzlując kolejną tackę z serkami. Został ostatni brie, a nasze wykałaczki (to znaczy moja i Sandy) zderzają się w połowie drogi. Chwila fechtunku drewnianymi szabelkami, ale tylko się droczę i pozwalam jej skubnąć biały trójkącik. U nas się tak nie jada, niech ma. – Zawsze mnie to zastanawiało… O co tyle afery z łamaniem makaronu podczas gotowania. Oświecisz mnie? – notuj skarbie, bo noc spędzisz na posterunku, jeśli pan Alessio dowie się o twoich zbrodniach przeciwko włoskości. Cukiereczek kuchnię Południa pokochał po tym, jak pokazałem jej “Zakochanego kundla”. Na naszych domowych randkach w prawie 70 procentach raczymy się już tylko romantycznym spaghetti, ona to Lady, a ze mnie jest Tramp. Nawet wyglądamy tak samo. – Tobie już wystarczy – dodaję, przejmując fantazyjny kieliszek z jej rąk. Drink przypomina słodki ulep i smakuje jak słodki ulep. Krzywię się i odkładam go pośpiesznie, jeszcze ktoś mnie z tym zobaczy i dopiero będzie wstyd. Nadal poza zasięgiem rąk Sandy. – Nie potrzeba jej dużo, jest taka malutka, że zaraz się ulula. Nie chciałbym, żeby przez to przegapiła tańce – niefrasobliwie tłumaczę Alessio. Gdzie mój kubek “najlepszy chłopak na świecie”?