Wieża Astronomiczna

[Mistrz Gry]

Wieża Astronomiczna

Wieża Astronomiczna to najwyższa z wież w Hogwarcie, wznosząca się wysoko ponad dachy pozostałych budynków zamku. Z jej szczytu rozciąga się zapierający dech widok na jezioro, Zakazany Las oraz rozległe błonia szkoły. Na samym szczycie wieży znajduje się kamienny taras obserwacyjny, otoczony niską balustradą. W nocy ustawiane są tam miedziane teleskopy i inne przyrządy astronomiczne, które służą uczniom podczas zajęć z Astronomii - jednego z nielicznych przedmiotów w Hogwarcie, które odbywają się wyłącznie po zmroku. Wieża jest zbudowana z ciemnoszarego kamienia, a jej spiralne schody prowadzą przez wąskie okna, przez które widać, jak nocne niebo stopniowo rozświetlają gwiazdy. Zimą często bywa tam lodowato, a mimo to uczniowie z klas piątych i starszych z zapałem wspinają się, by obserwować planety, konstelacje i zjawiska niebieskie.

[Cassius Avery]

Odpowiedź dla Manon Baudelaire

Znudziłby się nią szybko, z wielkim rozczarowaniem, gdyby uosabiała sobą wszelkie przewinienia przewidywalności. Nie pragnął kogoś o wyraźnie zarysowanych, nieprzekraczalnych ramach - cenił sobie raczej ostre krawędzie, cielesne i umysłowe. Straciłby nią zainteresowanie w chwili, w której dostrzegłby w jej spojrzeniu równowagę; gdyby nie była tym szalonym linoskoczkiem wznoszącym się ponad całym światem, wyciągając w górę ręce, nie tylko po to, aby łatwiej utrzymać równowagę - raczej aby podkreślić finezyjność ruchów i płynącej w powietrzu sylwetki. Finezja ciała oddawała głębię duszy. Może chciał, aby stali się dla siebie zbędnym balastem, którego z biegiem czasu żadne z nich nie chciałoby się pozbyć. Bo ten zbędny ciężar zapewniał równocześnie stabilność dzielonego szaleństwa, przeświadczenie, że zło czające się w duszy mogło znaleźć swoje odbicie w skrawkach innej jaźni, podzielając podobne aspiracje. Gdy każdym kolejnym gestem, słowem, spojrzeniem napinała tę eteryczną linę, czuł w trzewiach dziką, wręcz drapieżną satysfakcję - czy gdyby nić amoku pękła, gdyby w powietrzu wybrzmiało echo przełamanego krzykiem dysonansu, czy uchroniłby ją przed upadkiem? Czy to w jego ramionach mogłaby znaleźć ratunek?
Czy czekał aż razem runą w przepaść? Czy nie byłoby to zabawne? Wzajemnie ciągnąc się ku dołowi, tylko po to, aby - jeśli wszystko pójdzie dobrze - samodzielnie lub wspólnie odbić się od dna? Teraz nie potrafił jeszcze wybrać odpowiedniej opcji. Ich wachlarz wydawał się skryty za mgłą, zbyt niewyraźny, aby podjąć właściwą decyzję już teraz, tak na poczekaniu. Wszystko zależało od tego, co kryło się po drugiej stronie mlecznej aury niepewności.
Wyczuwał w niej zagrożenie, podskórnie czuł, że gra, mimo że niewątpliwie warta świeczki, wcale nie będzie łatwa, Może uda mu się wygrać jakąś bitwę, ale wojna o przewagę potrwa o wiele dłużej. W głowie wybrzmiewał mu z tego z powodu ciężki, złowrogi śmiech szaleństwa. Powinien pozwolić sobie wpaść w zastawione na siebie sidła, posmakować jej całym sobą, odnajdywać ją potem w twarzach innych kobiet, tylko po to, aby wzniecić w sobie jeszcze intensywniejsze pragnienie, aby posiąść ją właśnie w danym momencie, nawet jeśli znajdowała się daleko, poza jego zasięgiem. Gdyby poczuł na sobie jej więzy, zaciskające się z każdym kolejnym, nawet najmniej gwałtownym ruchem, zrodziłaby się w nim brzemienna w skutki ekscytacja, której nie czuł od dawna. Wiara - jej, jego, że wpadł w jej sidła, nadałoby wyzwaniu dodatkowej pikanterii.
Chyba właśnie dlatego brnęli w to dalej. Pozostawiali na swoich ciałach ślady podobne do tych, które chwilę wcześniej nakreślił na jej nadgarstku - zaróżowiony zarys palców, niby niewinny, będący jednak zwiastunem poważniejszych ruchów, podstępnie wymienianych oddechów, bliskości ciał. ochoty, która wzrastała w nim z każdym kolejnym pokonywanym stopniem.
- Obiecuję więc, że nagroda przerośnie twoje oczekiwania - powiedział miękko, chociaż krzywy uśmiech, który tak ją zirytował wciąż nie znikał mu z twarzy sprawiając, że w obliczu Cassiusa przez dłuższy moment odbijał się jego prawdziwy charakter. Bawił się tą nagłą irytacją. Podniecała go jej nagła pasja. duma z jaką spoglądała mu w oczy, ostrze skryte w każdym kolejnym słowie, jakby było chłostą, pozbawionym cielesności biczem. Głośnie westchnienie Manon, podszyte cichym jękiem, tylko wzmagało w nim to nagłe uczucie, sprawiając, że zacisnął swoje dłonie jeszcze mocniej, na tyle, aby poczuła to specyficzne napięcie na linii włosów, bolesne, a równocześnie tak rozpalające. Zaraz potem palce powędrowały niżej.
Spodobało mu się, że jeszcze bardziej odchyliła do tyłu głowę, odsłaniając przed nim swoją grdykę, wystawiając ją na kolejny dotyk. Zaraz potem usłyszał śmiech, poczuł jak przylega do niego, jak przyciąga go do siebie, jak ich ciała dopasowują się do siebie, krzywizna do krzywizny, skóra do skóry nieustannie płonąca pod okryciem wierzchnim, gdy zamykała go w objęciu niemej groźby. Czy to właśnie teraz? Czy za chwilę razem runą w przepaść?
- Hvorfor nekter du meg? - wyszeptał z udawanym wyrzutem, dlaczego mi odmawiasz? Z dreszczem zaskoczenia przyjął jej delikatnie odbijający się w norweskich słowach akcent. - Nie łatwo daję sobie sobie wynagrodzić podobne zniewagi - dodał z rozbawieniem, w cichym pomruku, jeszcze bardziej przyciągając ją do siebie, mocniej wplatając dłoń w jej oparte o balustradę palce. - Salazar miał rację. Durmstrang już dawno postanowił wyplenić ze swoich murów krew szlam. Tam nie ma dla nich miejsca - dodał z satysfakcją, nagle rozparła go duma ze swojego szkolnego przybytku. - Szkoda, że nie zginęło ich wtedy o wiele więcej. - Zawtórował jej chichotem. Ten temat pojawił się nie tylko w listach przysyłanych przez siostrę, ale stał się także tematem debat w rodzinnej posiadłości. gdy Cassius wrócił tamtego lata do domu.
Również nie spuszczał wzroku z jej zielonych tęczówek lśniących w ciemnościach Wieży Astronomicznej. Czuł jej przyspieszone tętno, sam nie pozwalał sercu zwolnić. Przechylił lekko głowę, gdy jej twarz przeciął złowrogi uśmiech. Dokładnie taki jaki sam niejednokrotnie wdziewał. Jeszcze dotkliwiej poczuł na skórze dotyk jej drobnych palców. Paznokcie wbiły się w zagłębienie dłoni, tam gdzie wciąż rysowało się wspomnienie rzuconego przed paroma dniami przekleństwa.
- To chyba nie było trudne? - zapytał równie niewinnie. Zapewne zatopiłby się we wzbudzanym przez nią poczuciu wyjątkowości, gdyby sam doskonale nie znał i nie podejmowałby się podobnych manipulacji. Poczuł na wardze jej chłodny oddech, efemeryczne muśnięcie warg, Wciągnął w płuca powietrze, które chwilę wcześniej rozchodziło się po jej ciele, napędzając kolejne komórki, kolejne procesy, a teraz napędzając jego. - Nie wiedziałem, chociaż wcale mnie nie dziwi, że jesteś miłośniczką podobnych aktywności. - Nachylił się do jej ucha i wyszeptał wprost do niego swoją obietnicę - Chętnie podzielę się z tobą swoimi doświadczeniami. - Odsunął się, ponownie spoglądając jej w oczy, mocniej zaciskając palce na alabastrowej szczęce. - Mogę ci ufać? - Zmarszczył brwi, w powietrzu zawisła niema groźba. Jeśli mnie zdradzisz...

[Manon Baudelaire]

Odpowiedź dla Cassius Avery

Destrukcja była jej znana bardziej, niż dawała po sobie poznać. Choć kochała balansowanie na krawędzi, na tej wyimaginowanej linii, która wymagała od niej niesamowitej precyzji i samozaparcia, aby nie popełnić żadnego błędu, nie bała się upadku. To strach sprawiał, że nagle drętwiały mięśnie, rozum tracił swoją klarowność i ostrość myśli. Strach był początkiem końca, ceną życia, na którą nie mogła sobie pozwolić. Przesuwała swoje granice stopniowo — nie urodziła się taka. Stawała się obecną sobą stopniowo, z pełnym przekonaniem, że jej droga mogłaby wyglądać zupełnie inaczej, gdyby nie tych kilka podjętych wcześnie decyzji. Czuła w sobie kojącą słodycz satysfakcji, gdy myślała o tym, że udało jej się wymsknąć z pułapki zastawionej na dziewczęta takie, jak ona. Dziewczęta z dobrych domów, czystokrwiste, z tradycjami. W swojej wyszarpanej wolności widziała sukces, a za sukcesem zawsze stała kolejna z możliwości. Jeszcze bardziej nęcąca. Jeszcze bardziej ryzykowna. Lina, po której kroczyła, napinała się z każdym krokiem mocniej, ale Manon nie miała w naturze się bać. Plotła swoje losy z losami innych tak szczelnie, że gdyby tylko omsknęła jej się noga — pociągnęłaby w dół jeszcze więcej osób.
Nie żyła jeszcze w podobnej symbiozie z Cassiusem. Dopiero oplatała go jedwabem swej pajęczej sieci, lekkiej tak bardzo, że mógł w ogóle jej nie zauważyć. Przecież nie krępowała jego ruchów, nie wtrącała się gwałtownie w myśli. Była tam, po prostu. Czekała na impuls, czekała na bliższą obecność Manon, aby iskra rzucona przez czarownicę opadła na niemal niewidoczne niteczki, stawiając je w ogniu, który tylko ona potrafiła ugasić.
Tym właśnie chciała być dla stojącego przed nią, górującego nad nią mężczyzny. Jego utrapieniem i ocaleniem. Płomieniem gniewu i delikatną bryzą spokoju. Zjawą doprowadzającą do szaleństwa i wreszcie obecnością, która odganiała od niego wszelkie troski. Pragnęła być jego narkotykiem, aby w swoim uzależnieniu nie myślał już o niczym innym, tylko o niej.
Jak omotać kogoś, kto zarzekał się, że w miejscu serca posiadał ziejącą chłodem wyrwę?
Podjąć ryzyko, oczywiście. Widziała to w błękicie oczu Cassiusa. To, jak zapraszał ją do zabawy, sądząc, że cały ciężar ewentualnej porażki przygniecie tylko i wyłącznie Manon. Nie chciała wyprowadzać go z błędu. W trakcie ich wspólnej zabawy, wspólnej drogi do zatracenia, była ciekawa, na ile chciał sobie pozwolić. Miała doskonałą świadomość, że przy odrobinie czasu zdolna była przełamać każdy jego opór. Popchnąć go w stronę wielkości, której sięgnięcia nigdy w życiu się nie spodziewał.
— Nie znasz mojego apetytu, Cassiusie — prawie fuknęła, czując mrowiące zirytowanie rozchodzące się zaraz pod skórą. Krzywy uśmieszek przyklejony do twarzy mężczyzny drażnił ją w niespodziewanie intensywny sposób. Przyjęła już do siebie myśl, że chciała oglądać Cassiusa częściej, niż do tej pory, ale gdy tylko myślała o tym, że mógłby coraz częściej uśmiechać się właśnie w ten konkretny sposób, pragnęła szarpnąć go za poły marynarki i wyrzucić poza taras, za bezpieczne mury wieży. Byli jednak na tym świecie tacy, którzy sądzili, że pożądanie nie może istnieć bez słodko—mdlącego zapachu śmierci obok. Jeżeli mieli rację, ciepło rozchodzące się po jej ciele zgodnie z dotykiem serwowanym jej przez Cassiusa nie było tylko prostą reakcją organizmu, musiało powoli wczepiać się w strukturę jej duszy, aby kiedyś — może za kilka tygodni, może miesięcy, a może nigdy — wsiąknąć w nią zupełnie, stając się jednością. Gdy zacisnął palce na jej włosach mocniej, wolną dłonią sięgnęła do jego nadgarstka. Szczupłe palce owinęły go w szczelnym uścisku, jednak nie szarpnęły nim, aby odsunąć go od siebie. Zatrzymały go w miejscu, gdy spomiędzy jej warg wydostał się delikatnie zachrypnięty, noszący drobne plamki wczesnego szaleństwa chichot. — Traktuję to tylko jako przystawkę — oznajmiła, ofiarowując mu swoje oczekiwania na srebrnej tacy. Już wcześniej wskazała, że nie będą mogli poddać się impulsom tutaj, w szkolnych murach, przy prawdopodobieństwie zakłócenia ich spokoju. To, co kryło się w ich duszach, a w swoim towarzystwie powoli wypełzało na światło dzienne było tak zdeformowane, tak kalekie i podłe, że powinno zostać między nimi. — To nie zniewaga, mój drogi. Zapominasz, że jestem drugą połową naszego układu i jako taka mogę dyktować warunki — wymruczała cicho, gdzieś w okolicy kołnierza koszuli mężczyzny. Jej oddech połaskotał wystawioną na jej pastwę skórę, owiał ją charakterystycznym ciepłem drugiego człowieka. Żywego, o bijącym sercu, niespętanym umyśle. Człowieka, kobiety, która stanowiła tak słodki kąsek, tak blisko wyciągniętej ręki, że hańbą byłoby odrzucić oferowaną słodycz. Cassius jednak nie należał do osób głupich i porywczych w podobnych sytuacjach — wiedział, że nie mógł karmić się standardowymi domysłami, że w słodyczy, którą Manon oferowała mu samodzielnie, kryło się coś jeszcze, czego drobne okruszki pozostawiała mu w każdej z ich intensywnych rozmów. Pod chmurką cukru krył się bowiem smak zupełnie inny, rozpalający, obezwładniający, tłumiący wszystkie inne wrażenia.
I nagle, gdy myślała, że wreszcie mogła pozwolić sobie na jeszcze mocniejsze szarpnięcie za struny ich spotkania, poczuła na swojej szczęce mocny uścisk palców Cassiusa. Oczy Manon otworzyły się szerzej, ledwie na ułamek sekund zdradzając zaskoczenie bezpretensjonalnością, z jaką obchodził się z jej ciałem mężczyzna. Serce na chwilę zwolniło bieg, aby zaraz przyspieszyć, podobne do zwierzyny łownej, przygotowującej się do ucieczki przed myśliwym. Podobnie, nie identycznie. Manon nienawidziła ucieczek. Zdecydowanie bardziej wolała wychodzić naprzeciw potencjalnemu zagrożeniu.
— Byłbyś głupcem, gdybyś mi zaufał — lekkość tonu, z którym wypowiedziała te słowa, zupełnie nie pasowała do powagi sytuacji. Stała w astronomicznym wręcz kontraście z zawieszoną w powietrzu groźbą, ze srogą miną, która tylko uwydatniała powagę Cassiusa. Zastanawiała się, czy tej właśnie odpowiedzi oczekiwał, czy może — przewidywalnie — pragnął usłyszeć zapewnienia o lojalności, której nie mogła mu dać. Zaróżowione wargi wygięły się w szerszym uśmiechu, w którym błysnęły drapieżnie białe zęby. Tak właśnie wyglądało współczesne szaleństwo. — Jesteś jednak rozsądnym człowiekiem, na tyle, na ile pozwala ci twoje ego — ciągnęła dalej, za nic sobie biorąc zagrożenie, które zawisło nad nią katowskim toporem. Intuicja podpowiadała jej, że powinna popchnąć granicę dalej, napiąć linę, po której chodziła jeszcze bardziej. — I doskonale wiesz, że im więcej zaciągnę u ciebie długów wdzięczności, tym więcej satysfakcji przyniosą ci chwilę, gdy będę owe należności spłacać.
Czy nie mam racji?