Mała jadalnia

[Mistrz Gry]

Mała jadalnia

Pomieszczenie usytuowane na pierwszym piętrze we wschodnim skrzydle. Pełni rolę jadalni rodzinnej użytkowanej na co dzień, jedno z nieformalnym miejsc na spotkania rodzinne. Centralną pozycje zajmuje długi stół z drewna orzecha, mogący pomieścić do szesnastu gości. Elegancki, o ciemniejszym kolorze i szlachetnym wyglądzie. Na suficie umocowany żyrandol z licznymi świecami, o których stan dba domowy skrzat. Na ścianach zawieszone liczne obrazy przedstawiające martwą naturę oraz pejzaże. Plafon ozdobiony sztukaterią w postaci fresku przedstawiającego zachmurzone niebo.

[Maya Crouch]

Parsknęła zduszonym śmiechem, a wino zbliżyło się niebezpiecznie blisko krawędzi kieliszka. Wystarczyłaby chwila nieuwagi i oblicze Leacha pokryłaby burgundowa plama. Perspektywa posiadania widowni w trakcie starcia z matką była jednak zbyt zabawna, żeby powstrzymać uśmiech i usiedzieć w miejscu. Podejrzewała też, że Nathaniel nie miał świadomości o liczbie mniej lub bardziej niewinnych rozmów dotyczących tego, jak długo zamierza mieszkać sama.
— Podejrzewam, że prędzej czy później będzie ku temu okazja, bo pewnie nie odpuści tej kwestii zbyt łatwo — jednym z wielu plusów mieszkania w Londynie była cisza. O ile towarzystwo kuzyna czy braci znosiła z łatwością, tak obecność rodziców nieustannie patrzących jej na ręce mogła okazać się przytłaczająca. Nie musiała nawet specjalnie zastanawiać się nad tym, w jak tragicznym położeniu byłaby po pozostaniu w mateczniku rodziny Crouch. Bezbronna, bezwolna, zamknięta. Być może nieco dramatyzowała i niepotrzebnie wyciągała takie frazesy na wierzch, ale wystarczyło spojrzeć się na matkę i to, jak bardzo uwierała ją nieobecność córki w domu.
— Pod tym kryterium? Żadne. Pozostałabym bezstronna, choć oboje zdajemy sobie sprawę, że nie potrwałoby to długo — czy to ze względu na własne przekonania, czy ogólne stanowisko rodziny, wkrótce musiałaby wybrać. Błądząc pomiędzy wyobrażeniem niezależności a przesuwaniem pionków na politycznej planszy wolała działać w zgodzie z własnym sumieniem i zdecydować w chwili, kiedy mogła sobie na to pozwolić. — Ale daleko mi do emanowania nienawiścią. Nie uznaję mówienia o równości, prawach i rozwoju magicznego społeczeństwa, jeśli to wszystko w istocie opiera się na niesłusznym dyskryminowaniu wybranej grupy — kątem oka spojrzała na opublikowany w gazecie manifest Ministra. W teorii jego głównym problemem był brak wyrazistych działań, niewidoczne poparcie i mającząca zza ramienia postać Dumblredore'a, która przyćmiewała go swoim autorytetem. W praktyce nikt nie mógł przewidzieć ani odnaleźć idealnego wzorca zachowania, jakie należało przyjąć w tej sytuacji. Wolałaby nie martwić się o zdolności retoryczne i charyzmę Leacha, ale już dziś zbyt wielu czarodziejów i czarodziejek to podważało. Chciała zająć się sobą, skutecznie temperując coraz bardziej zapalczywe zapędy matki i odwodząc ją od równie szalonych pomysłów co zaproszenie do narzeczeństwa. Miały drastycznie odmienne od siebie wizje tego, jak powinno wyglądać jej życie - włącznie z tym, z kim powinna przez nie przejść. Opcje roztaczane przez Nathaniela uznałaby za marnotrawstwo potencjału idącego wraz z nazwiskiem.
— Zainteresuję się tym dopiero wtedy, kiedy znajdziesz osobę uosabiającą po części każdy z wymienionych przez Ciebie typów. Dla ułatwienia dodam, że poszukiwania mogą objąć także tereny poza Wielką Brytanią — rozbawienie osiadło nie tylko na tembrze głosu, ale było widoczne w uniesionych kącikach ust i nonszalanckiej pozie, z jaką oparła się o krzesło. Znalezienie kandydata łączącego w sobie te wszystkie cechy było praktycznie niemożliwe. Nie stawiała tego kuzynowi za wyzwanie, bo i nie miał po co się wysilać. Byłaby szczerze zaskoczona, gdyby udało mu się znaleźć kogokolwiek, choć to przekonanie z grubsza wynikało z ogólnego braku zainteresowania sprawą małżeństwa. Do tej pory nie oceniała żadnego ze swoich znajomych pod takim względem. A mimo to, bez pierścionka na palcu, białej sukni wiszącej w szafie i narzeczonego należała do mniejszości, ponieważ większość z nich była tuż przed ślubem lub po. W przeciwieństwie do nich ciągle umykała swojemu przeznaczeniu.
— Zasady, o których wspominasz... Nie sądzisz, że same w sobie są dla mnie uwłaczające? Jak mało zaufania dają mi w porównaniu do tego, co otrzymałeś ty, Zacharias i Rafael?