Rekwizytornia

[Mistrz Gry]

Rekwizytornia

Rekwizytornia to długie, uporządkowane pomieszczenie, w którym każdy przedmiot ma wyznaczone miejsce. Wysokie regały z ciemnego drewna stoją równo wzdłuż ścian, wypełnione skrzyniami, etui i starannie opisanymi pudłami. Na metalowych stojakach wiszą kostiumy, od prostych płaszczy po bardziej ozdobne elementy, ale bez przesadnej magii czy ruchu. Blaty robocze są czyste, przygotowane do drobnych napraw i poprawek. W powietrzu unosi się zapach materiałów, farby i starego drewna, typowy dla miejsc technicznych. Panuje tu spokojna, praktyczna atmosfera — cicha, ale pełna pracy. Rekwizytorzy dbają o dokładność, odkładając wszystko z powrotem na miejsce, by podczas spektaklu niczego nie zabrakło.

[Lydia Travers]

16 marca 1962

– Pokaż. – Krótka komenda ze strony Lydii wybrzmiewa tonem niecierpliwym, maskując chłodną irytację, bynajmniej nie na aktorkę, której usiłowała właśnie naprawić złamane skrzydło. Nie jej wina.
Po prawdzie nie była to też wina asystenta ani garderobiany, że akurat zachorowali. I to w tym samym czasie.
Podejrzane. Kiedy już nerwy opadną Lydia będzie musiała nasłuchiwać plotek. Które z jednej strony jej nie interesowały, od zawsze była osobą trzymającą się raczej na uboczu, a z drugiej strony pracując z tymi samymi ludźmi od tylu lat nie było łatwo czasem nie dać się ponieść fali plotek.
Lydia wzięła do ręki skrzydło przyczepione do kostiumu aktorki, próbując sprawdzić czy przyczyna usterki leży w mechanizmie, czy błędnie rzuconym zaklęciu.
Kilka razy poruszyła je delikatnie, wydawało się, że reaguje, ale kiedy chciała, by wykonało płynny ruch machnięcia, zawiodło.
– Ile mamy czasu? – Mruknęła, na chwilę odrywając wzrok od rekwizytu, obrzucając pomieszczenie krótkim spojrzeniem w poszukiwaniu zegara.
I z jakiegoś powodu wcale go tutaj nie było.
W teatrze, w miejscu, gdzie co metr powinny wisieć wskazówki wyznaczające godzinę.
– No dalej… – mruknęła pod nosem, wbijając wzrok w skrzydło i próbując uspokoić narastającą frustrację. Poruszała zawiasami, dopasowywała sznurki, delikatnie poprawiała pióra, ale wszystko było na nic. Skrzydło pozostawało nieruchome, nie chcąc machać tak, jak powinno.
Lydia westchnęła ciężko, odkładając je na bok. Wiedziała, że dziś nie uda jej się go w pełni naprawić. Musiała znaleźć czas, żeby zgłębić mechanizm w spokoju, bez presji.
Pech. Sprzyjał przypadkom, które teraz zrzucały na jej barki więcej obowiązków, niż powinna dźwigać sama.
– Zdejmuj je. Nie wyjdziesz z takimi. Zaraz coś wymyślę. – Poleciła aktorce, na chwilę unosząc dłonie do twarzy, żeby dać sobie kilkanaście sekund do namysłu. Jedyne co mogła dla niej na ten moment zrobić, to skonstruować prowizoryczne skrzydła z materiału, ale potrzebowała chwili czasu.
Skinęła więc na blondynkę, kierując się w głąb, w poszukiwaniu ciężkiego płaszcza z innego spektaklu, którego jednak biel i zdobienia były na tyle neutralne, że mogły grać z kreacją postaci.
– Zaśpiewaj w tym tę jedną scenę, a potem wróć do mnie szybko, przygotuję dla ciebie inne skrzydła.