Duża Scena

[Mistrz Gry]

Duża Scena

Duża Scena w "Arkadii" to miejsce, na którym wystawiane są najważniejsze przedstawienia — premiery, widowiska galowe i spektakle wymagające pełnej oprawy. Podłoga z ciemnego drewna jest wzmocniona zaklęciami stabilizującymi, dzięki którym nie skrzypi, nie drży i wytrzymuje szybkie zmiany dekoracji. Nad sceną działa zintegrowany system magicznych prowadnic: tła, platformy i moduły scenograficzne unoszą się po wyznaczonych liniach, reagując na krótkie komendy techników. To magia precyzyjna, użytkowa, zastępująca ciężkie linowe mechanizmy. Reflektory ustawiają się automatycznie po wskazaniu sceny w panelu kontrolnym, a kolor światła można zmienić jednym ruchem różdżki. Kurtyna rozsuwa się płynnie, w równym, eleganckim geście, jakby prowadzona niewidzialną dłonią.

[Axel Devereaux]

12.04.1962 r.

Świtało. Niebo ponad kopcącymi kominami rozjaśniało się, sprawiając że skrzące się gwiazdy bladły z minuty na minutę. Drzwi do niewielkiej izby skrzypnęły, a do wnętrza wszedł zmęczony nocą młodzieniec. Jego nogi powiodły na wpół śpiące ciało wprost do łóżka, gdzie opadł tak jak stał, pogrążając się w głębokim śnie. Ciemność zamigotała, stała się bardziej wielowymiarowa aż w końcu rozproszyła się na setki trzepoczących skrzydeł. Wszystko to działo się w głębokiej ciszy, Axel stal na wzgórzu, jego ubrania szarpał wiatr, a on unosił spojrzenie za murującym stadem ptaszysk jak urzeczony. Sunęły po nieboskłonie tak przejrzystym i jasnym, że wręcz nierealnym. Rozdzielały się i łączyły, wirowały aż w pewnej chwili do młodego Francuza zaczęły docierać konkretne kształty i symbole.
Spektakl jest tak fascynujący, że tancerz nie może oderwać odeń wzroku, wodzi spojrzeniem za ścieżka wytyczana przez czarne kształty. Potykając się w wysokich trawach biegnie za stanem, aż w końcu tysiące ptaków unosi się jeszcze wyżej stając się ledwo widoczne. Axel zatrzymuje się i po chwili na jego ramieniu osiada jedno z ptaszysk. Ciężar stworzenia jest tak realny, jakby to nie był tylko cień. Ptaszysko przekrzywia głowę patrząc wprost w zimne tęczówki Axela, jest to rozumne spojrzenie i pełne mądrości. Aż w końcu otwiera dziób i rozpościera skrzydła, w jego gardle rodzi się krzyk, lecz nie dociera on do niczyich uszu. Kula światła pojawia się nagle pomiędzy nimi i rośnie z każda chwila aż pochłania ona postać mężczyzny i ptaszyska.
Axel nagle otwiera oczy, czując jak rzeczywiste światło oślepia go, kiedy leży niezgrabnie na łóżku. Przez okno wnikają do wnętrza promienie słońca, przytomniejąc do umysłu młodzieńca docierają strzępki snu. O dziwo zauważa, że nie czuje zmęczenia, jego umysł nie jest ociężały po naglej pobudce a wręcz przeciwnie, jest inaczej.
Sen wracał przez kilka kolejnych nocy, zaczynał się różnie i kończył tak samo. Światło pochłaniało jego całego. Axel w tym czasie jest inny, jakby bardziej rozważny ale i jednocześnie spontaniczny, pewny siebie w swoich działaniach. Czul jakby coś go prowadziło, podpowiadało i motywowało do działania, nawet jeśli nie potrzebował w tej chwili nic robić.
Kolejny dzień również zakończył się wizja rozbłysku. Za oknem jednak okrutnie padało, szum deszczu stukającego o dachówki rozbrzmiewał na poddaszu jak chaotyczna perkusja dzwoniąc i dudniąc niemiłosiernie. Widok za oknem nie zachęcał do wyściubiania nosa poza mury, ale wizja spędzenia wolnego dnia w pokoju sam na sam jakoś Axelowi nie odpowiadała. Postanowił tak czy siak wyjść, biegnąc przez ulice magicznej dzielnicy dotarł w okolice teatru. Nie minęło wiele czasu, zanim nie przemókł do suchej nitki. Zaczynał powoli żałować swojej decyzji, dreszcz chłodu przeszył jego ciało, a zbyt lekkie odzienie bardzo szybko przemokło.
Dotarł pod Arkadii przeskakując nad kałużami i czym prędzej wszedł do środka ociekając cały wodą. Ściągnął z ramion cienki płaszcz i poszedł w stronę zaplecza, gdzie bardzo łatwo trafił w okolice kulis dużej sceny. A im bliżej swojego wydumanego celu był, tym wyraźniej słyszał miękki dźwięk przebijający się przez ciszę. Specyficzny dźwięk wydobywający się spod smyczka sunącego po czterech strunach. Wibrato wprawiało serce tancerza w drżenie, nogi Axela przyspieszały a on wręcz biegnąc jak po sznurku dotarł na deski sceny.
W oddali dostrzegł samotna sylwetkę mężczyzny obejmującego kolanami drewniany instrument oparty na smuklej nóżce. Jego ciało bujało się w rytm muzyki, jedna ręką ułożona na gryfie uciskała struny a druga unosiła się i opadła wydobywając te cudowne dźwięki. Axel ujął w dłoń materiał kurtyny zaglądając przez chwile z lekką trwogą na tego, który wypełniał otoczenie muzyką. Drżący oddech wydobył się spomiędzy warg Devereaux, a w jego oczach muzyka stawała się namacalna, czuł ją całym sobą. Wprawiała jego ciało w ruch, czul jak z ledwością powstrzymuje mięśnie, by nie porwały go ku scenie. Muzyka nabierała kształtów, dźwięki stały się widocznymi smugami pełne żywych kolorów, a Axel widział pośród tych smug ścieżkę, którą powinien podążyć.
Pierwszy krok był nieśmiały, ale cofnął się, zzuł buty i stanął boso na deskach, znajome uczucie kontaktu z powierzchnią sceny od razu dodało mu pewności siebie. Mokra koszula i luźne spodnie przylgnęły do jego ciała, było mu zimno, przez co pragnął poruszyć się, uwolnić generujące się w nim ciepło. Ruszył bezszelestnie, znal wszystkie klasyczne melodie i to co wygrywał odwrócony plecami do Axela wiolonczelista znalazło w umyśle tancerza swoja nazwę i dalszy ciąg. Taniec wyprowadził chłopaka tuż za plecy muzyka, zamaszyste ruchy zataczały kręgi wedle ruchów smyczka a im bardziej przyspieszała melodia tym i on nabierał rozpędu, unosząc się na palcach improwizował, wplątał elementy choreografii i tracił oddech, tonąc w tej chwili przyjemności.
Starał się nie zdradzać swojej obecności, lekko skakał i ładował na deskach, tak by jego ciężar nie wydobywał z powierzchni drewna dźwięków, lecz kiedy melodia się urwała, na kark muzyka spadły zimne krople wody, które wyrzucone przez urwany gest zdradziły obecność młodego Francuza. Axel znieruchomiał chwytając oddech przez otwarte usta. Szeroko otwarte oczy o lodowych tęczówkach spoglądały na tył głowy nieznajomego z mieszaniną przejęcia i strachu. Po twarzy Axela spływały zimne krople wody, był wciąż cały mokry.

[Morty Dunham]

Lubił te momenty, tę ciszę, która panowała w teatrze, gdy ostatnie światła gasły i kurtyna opadała. Gdy publiczność rozproszyła się już po holach, rozmawiając półgłosem o spektaklu, on zostawał sam na scenie. Rozsiadał się wygodnie przy swoim instrumencie, pozwalając dłoniom swobodnie muskać struny. Przysłuchiwał się echu pojedynczych dźwięków odbijających się od aksamitnych zasłon i pozłacanych balkonów, wypełniając pustkę sali. Wtedy każda nuta wybrzmiewała inaczej niż podczas występów – była bardziej intymna i surowa, jakby wcześniej, barwną oprawą, odbierano im autentyczność. Zawsze miał wrażenie, że tej ciszy muzyka stawała się czymś więcej niż tylko akompaniamentem dla aktorów. Była monologiem, próbą uchwycenia ulotnych emocji, które wymykały się słowom. Gdy zamykał oczy i pozwalał je przepływać, wydawało mu się, że świat poza murami teatru nie istniał. Wieczory, które kończył podobnym rytuałem, kilkoma cichymi frazami, które powtarzał tylko dla pustych krzeseł i własnego serca, zawsze pozostały z nim na długo. Może dlatego, że w tych chwilach grał wyłącznie dla siebie i niewykluczone, że także dla niewidzialnych duchów teatru, które być może podziwiały go z opuszczonych lóż.
Pierwszy dźwięk – delikatny, ledwie muśnięty powietrzem – rozbrzmiewał w półmroku sceny, rozlewając się pomrukiem doskonałej akustyki po przestrzeni. Przymknął oczy, czując, jak pod palcami instrument ożywa, a z nim zaczyna pulsować świat zamknięty w drewnie, w żyłkach rezonującego głosu strun. Czuły dotyk smyczka ocierającego się o struny był jak cichy szept fal uderzający o brzegi jego umysłu; pierwsza nuta rozdarła cisza, a potem świat skrył się za dźwiękiem. Pozostało tylko serce, bijące w takt melodii, która spływa po ścianach, jak ulewa, jak rozpętała się na zewnątrz. Nie był tego świadomy. Zgubił się pomiędzy jednym a drugim akordem, które ciepłymi dreszczami pulsowały pod jego skórą, rozpalając ogień, który oświetlał ciemne, pochłonięte samotnością zakamarki jego duszy. Pragnął, by jego wiolonczela była jak lira Ofreusza - dotarła do zmarłych i poruszyła ich dusze. Chciałby, aby jego grę usłyszał ta, która odeszła przedwcześnie, ta, która dala mu życie i tej, której towarzyszył, aż do ostatniego tchu.
Przymknąwszy powieki, kolejnymi ruchami smyczka tworzył symfonią dźwięków, stawiając pomost prowadzący przez morze wspomnień. Osuwał się w głębiny tęsknot, płynął coraz dalej od brzegu, tracąc grunt pod nogami, lecz odnajdując utracony fragment siebie w bezkresie dźwięków. Muzyka stawała się jednym powietrzem, którym potrafił oddychać, opowieścią snutą przez pojawiąjące się w obszarze jego umysłu nuty, włóknami, z których utkana jest jego dusza, a każda fraza, którą wyduszał z instrumentu listem, którego schowa na dno szuflady, bo nigdy nie odważy się go wysłać.
Zaciskając mocniej dłoń na smyczku, odnajdywał własne Elizjum tam, gdzie harmonia w drgających strunach panowała niepodzielnie. Poruszał się po nieznanych ścieżkach - przenikał przez warstwę codzienności do miejsca, gdzie wszystko było możliwe, a czas rozciągał się i kurczył w rytm melodii, którą tworzył. Świadomość płynęła swobodnie, wolna od wskazówek poruszający się po tarczy zegara, od obowiązków, od wszystkich oczekiwań, które kładły się ciężarem na jego ramionach i trosk cieniem padającym na jego twarz. Każda jedna partytura była był jak oddech, jak bicie serca, jak westchnienie nieba po deszczu, jak zaklęcie. Zatracał się w świecie dźwięków, gubił w nim myśli, pozwalał, by muzyka budowała wokół niego niewidzialną barierę, do której nie miał dostępu nikt, poza nim. Im dłużej grał, tym bardziej się zatracał a rzeczywistość oddalała się do niego jeszcze bardziej, natomiast on sam tonął w oceanie nut, pozwalając, żeby kolejne akordy oddzielające go od światła stawały się wszystkim - światłem, który oświetlał mroki jego duszy i ciepłem, który pozostawił na skórze dotyk cudzych palców.
Ciepło dłoni na twarzy, zapach starego drewna i płonącej świecy – wszystko to powracało, gdy wiolonczela śpiewała szorstko i jednocześnie czule. Smyczek sunął po strunach jak pióro po papierze, zostawiając słowa, które zawsze wycofały się w głąb krtani. Melodię, która właśnie grał, należała do niego. Jego własna kompozycja, nie grana nigdzie dotąd i przez niego, jak latarnią na horyzoncie, wskazywała drogę przez ciemność. Teraz, znajdując się w jej objęciach, czuł, że jest wszędzie i nigdzie, wolny od czasu, od ciała, o wszystkiego, co znane, ludzkie, zbędne. Czuł, że sam mógł stać się czystą wolnością, pozbawiony imienia, wieku, smutku. Był tylko on i ona - wiolonczela, jego najwierniejsza kochana, spleceni w objęciach dźwięku, unoszący się ponad światem.
W końcu wziął głęboki oddech, jakby wcześniej grał na jednym wydechu i pozwali, by dźwięki wiolonczeli powoli ucichły wraz nim, lecz cisza, której się spodziewał, nie trwała tak długo, jak tego oczekiwał. Została brutalni przerwana przez czyjąś obecność – echo kroków i kropel deszczu padających na drewniany parkiet.
- Szukasz schronienia przed deszczem? – zapytał, nie zerknąwszy nawet za siebie, by odnaleźć spojrzeniem intruza. Złożył instrument do trumny futerału - czule, jakby w obawie, że rozpadnie się pod naporem jego palców. – Nie wiem, kim jesteś, ale wiem, że z pewnością nie powinno cię tu być – rzekł, zerkając na nuty, które miał przed sobą, zanim w końcu wędrówka jego spojrzenia spoczęła na nieznajomych, trochę jeszcze chłopięcych rysach twarzy. Mokre włosy przeklejały się do jego skóry, przez co nie mógł dojrzeć blasku jego oczu.

[Axel Devereaux]

Teatr, kulisy, scena, widownia, oślepiające światła skierowane wprost na niego... To kiedyś było jego rutyną. Rutyną, która kochał, dla której żył i w której się zatracał. Był tylko on, scena i muzyka. Doskonale czuł jak spojrzenia wodzą za nim, jak jego ruchy i ekspresja zapiera dech w tak wielu piersiach, że przez chwilę zapadała przerażającą cisza. Lecz światła zgasły, a on nie mial wstępu na scenę, chociaż na nią wracał, ale nie tak, jak tego pragnął i potrzebował. Nie chciał myśleć o tym, że to już na zawsze, że to już nigdy nie wróci. Tym myślom zawsze towarzyszył strach, panika zaciskała się jak imadło wokół jego piersi a on czul się jakby tonął. Jakby tracił grunt pod nogami, a ogromna toń wciągała go. Tonął.
Teraz mial przeczucie, że teatr był jego celem, był tym czego teraz potrzebował a tam czekała na niego muzyka. Chociaż jej wykonawca wcale nie pożądał ani widowni, ani nikogo w swoim otoczeniu. To była ta chwila, tylko jego chwila, tak intymna i wyjątkowa, że zakłócenie równało się wręcz z gwałtem. Ta muzyka go wiodła przez opustoszałe, ciemne korytarze, słyszał jej echo odbijające się od ścian i szeptała do niego, była jak zew. Wzywała go, a on nie potrafił jej odmówić, czując jak całym sobą chce się tam znaleźć, blisko, ogłuchnąć od niej.
Mógł trwać za zasłona kurtyny, nie odsłaniać się i po prostu zniknąć. Był złodziejem, potrafił kraść, potrafił być bezszelestny, niewidzialny i zabrać to, co jest cenne i zniknąć w odmętach nocy. Mógł zrobić to też i dzisiaj. Mógł zabrać ze soba pamięć melodii, okraść tego człowieka, który grał z tej wyjątkowości chwili i wykorzystać jego nieuwagę.
Tęsknota serca wstrząsnęła jego ciałem, a skórę pokryła gęsią skórka. Stał przez kilka uderzeń serca jak posag, nieruchomy i nawet nie potrafił nabrać powietrza, tak go ta chwila zdominowała. Rozsadek krzyczał, by się wycofał, by odszedł i nie pokazywał się. Ale serce i tęsknota wzywały go, pchały ku scenie. Aż w końcu uległ, jakby dźwięki wiolonczeli były zawodzeniem syren, które kusiły go, a on był jednym z marynarzy Argo, lecz w jego otoczeniu zabrakło Orfeusza, który zagłuszyłby kuszące dźwięki.
Muzyka wypełniała jego umysł i serce, grała na każdym ścięgnie jego ciała wprawiając je w ruch. Nie znal tej melodii, przez co jego taniec był bardziej improwizacja niż wyuczona choreografią. Czasem gubił się i potrzebował kolejnej nuty, by powrócić na prawidłowy tor, jakby to był motyl fruwający nad kwietna łąką a on próbował go pochwycić zapamiętale. Goniąc tak za dźwiękami i własnymi marzeniami tańczył w cieniu Dunhama, kradnąc mu te chwilę, aż się w niej zapomniał.
Muzyka ucichła nieoczekiwanie, a Axel zamarł w urwanym ruchu, tak jakby brak dźwięku nie pozwalał mu na dalszy ruch, jakby zamarł, jakby w jego ciało uderzyło zaklęcie unieruchamiające. Czul jak jego mięśnie płonęły, nie rozgrzane przed tym spontanicznym tańcem, czul jak jego umysł wędruje w kierunku paniki, ponieważ został przyłapany.
Mężczyzna podniósł się i ignorując go najpierw odłożył wiolonczelę do futerału. Axel drgnął, chciał krzyknąć, by tego nie robił, by nie przestawał. Ale cisze przecięło pytanie, czy szukał tutaj schronienia? Początkowo tak. Ale czy potem wciąż tak było? Nie, nie było.
- N...nie. - Wydusił z piersi, lecz nie chodziło o odpowiedz na pytanie. - Tak pięknie grasz. Nie przestawaj...- Axel nie przejmował się, czy teraz z jego ust wydobywa się obcy akcent, czy wypowiada prawidłowo słowa, czy kaleczy je francuskimi naleciałościami. Żal zabrzmiał w jego glosie, kiedy instrument zniknął z jego oczu. Potrzebował więcej, pragnął znów utonąć w melodii i zapomnieć o świecie. O problemach, o zimnie, o tym, że jest mokry, biedny, samotny i jest niczym. A mial być kimś, mial być jak Béjart, jak Nuriejew, jak Niżyński. Ale był nikim na tyłach sceny.
A po chwili nieznajomy się obejrzał i spojrzał na niego, hebanowe spojrzenie spoczęło na jego postaci. Wystarczyło niewiele, by karty pamięci otworzyły się z impetem na konkretnej stronie, na rozdziale zapisywanym przez kilka lat. W myślach rozbrzmiała muzyka, charakterystyczna, pełna werbli. Powróciło wnet wszystko, uczucia i to, jak uwielbiał odwiedzać cyrk. Sylwetka pewnego akrobaty stanęła przed nim tak jak kiedyś w Paryżu. Axel wyprostował się ocierając z twarzy mokre włosy, dreszcz przeszył jego ciało.
- Morty? - Wyszeptał imię przez zaciśnięte gardło. W roziskrzonych oczach tancerza, w których królował lód teraz rozbłysły iskry wzruszenia. Odsuniecie mokrych włosów z twarzy okazało w pełni twarz intruza, charakterystyczne oczy, przerwę w ciemnej brwi i jego rysy. Rysy się zmieniły, chociaż zachowywał jeszcze chłopięcy wygląd.

[Morty Dunham]

Smyczek w jego dłoni unosił się rytmicznie, kreśląc po strunach wiolonczeli linie, których zawiłości były odbiciem jego wewnętrznego świata. Każdy ruch stawał się echem wieczności, a dźwięki wyłaniały się z ciemności, wirując w bezkresnej przestrzeni, gdzie szepty szumiały przy uchu jak szatańskie chóry przeszłości. Tonął w tej symfonii, niczym rozbitek w bezdennym oceanie, gdzie fale tęsknot i żalu zmywały go z bezpiecznego brzegu rzeczywistości. Lecz właśnie tam — na dnie własnej duszy, wśród głuchych głębin — odnajdywał utracone fragmenty siebie, jakby były relikwiami dawno zapomnianego życia, które czekało aż w końcu padnie na nie światło dnia. Czas rozciągał się i kurczył w rytm melodii, nieposłuszny już wskazówkom zegara, które zwykły poruszać się nieubłaganie po tarczy codzienności. Im dłużej grał, tym głębiej pogrążał się w upojnej otchłani, a rzeczywistość oddalała się, blaknąc niczym widmo odległego brzegu.
Fale dźwięków oplatały go, każda nuta była kroplą słonej tęsknoty za tym, co utracone i nieosiągalne. W każdym przeciągnięciu smyczka tkwił żal za niewypowiedzianymi słowami, za dotykiem, który nie powróci, za śmiechem, który rozbrzmiewa tylko w pamięci. Smutek sączył się z muzyki, cichym strumieniem przeszywał jego serce, przypominając o samotności, która dopadła go kilka lat temu i stała się jego nieodłączną towarzyszką — cichą, lecz wszechobecną jak cień za plecami. Jednak nie uciekał przed tym bólem, pozwalał mu płynąć razem z melodią, bo tylko wtedy czuł, że naprawdę istnieje.
Gdzieś w tym morzu nut pojawiała się dreszcz pragnienia, by być, by przebić się przez warstwy smutku i żalu, by wreszcie poczuć własną obecność, nawet jeśli miałaby być ona zbudowana z fragmentów tęsknoty. W każdej chwili, gdy smyczek dotykał struny, rodziła się nowa nadzieja: że muzyka stanie się mostem prowadzącym ku światłu, ku świadomości własnego istnienia, ku przebudzeniu, bo choć dźwięki oddzielały go od światła dnia, to właśnie one stawały się jego światłem, rozświetlającym mrok i i ciepłem, który niczym duch przeszłości muskał jego skórę. Pozostawiał za sobą ślady, których nie zmyje czas, odciskał się w przestrzeni nut i ciszy, żywą obecnością pośród ulotnych brzmień.
– To co piękne jest ulotne – stwierdził krótko, nieco szorstko, z wyczuwalną nutą rozdrażnienia, jakby samą obecność intruza odebrał jako nieproszoną ingerencję w coś niezwykle osobistego. Jego słowa brzmiały jak ciche echo rozczarowania, niemal żalu, że ktoś przypadkowy był świadkiem tego, jak rozpłynął się w objęciach swojej największej słabości i jednocześnie namiętności – muzyki.
Odwróciwszy ku niemu głowę, objął jego twarz spojrzeniem. Wzrok miał chłodny, zdystansowany, oceniający, sylwetka jednak wciąż pochylała się nad futerałem, którego zamknął szczelnie, jakby chciał zablokować w nim zarówno dźwięki, jak i własne emocje. Zarzucił go na ramię z pozorną niedbałością, ale ruch ten zdradzał lata wprawy i przywiązania; gest powtarzany setki razy. W tych jeszcze chłopięcych rysach nie dostrzegł niczego znajomego, a mimo to w hebanie jego oczu, już i tak ciemnych w półmroku sceny, mrok jedynie się pogłębił.
Życie nauczyło go już dawno, że francuski akcent przynosił ze sobą obietnicę kłopotów, ale też oddech niechciany wspomnienie dawnych dni, a gdy nieznajomy wypowiedział jego imię poczuł, jak przez jego ciało przebiegł impuls podszyty iskrami niewyraźnego niepokoju.
- Tak, Morty Dunham – potwierdził, a przeczucie, te pełznącego płytko pod skórą, wysłał mu ostrzeżenie, że właśnie stał przed nim kimś, kogo poznał w tamtym życiu, lecz obecnie, czując jeszcze tamte emocje, jakich doświadczył grając, zagłuszył je pewnością siebie. – Teatr jest już zamknięty dla widowni.
Odejdź zawisło w powietrzu między nimi, gdy odwrócił się do niego plecami, by skierować swoje kroki w stronę kulis.

[Axel Devereaux]

To właśnie muzyka sprawiała, że ciało Axela samo niosło się ku jej źródłu. Czysty dźwięk był niczym narkotyk, któremu nie potrafił się oprzeć, tęskniąc za upajającym doznaniem po prostu ruszył przed siebie. Ta krótka chwila, odrobina zapomnienia, zanurzenie we wspomnieniach, tak przyjemnych, że aż nierealnych. Nie był tym samym Axelem, co lata temu, czas, podróże i los doświadczyły go, kształtując go całkowicie inaczej, niż to się w umyśle młodego Delacour układało. Był w tej chwili namiastka siebie sprzed lat, tęsknił za dawnymi czasami, dostrzegał swoje błędy i doskonale wiedział, że nie było drogi powrotu. Pozostał mu już tylko taniec, w końcu, nareszcie, ostatecznie... I chociaż nie mógł sobie na wiele pozwolić, to w końcu był wolny. Niósł go wiatr, na północ, tam, gdzie był nikim, tam znalazł swój kąt.
Ta wolność pozwalała mu na swobodę, na brak zmartwień i po prostu mógł być. Tak jak teraz, kiedy piękna melodia rozbrzmiewała a on tracił oddech próbując za nią nadążyć. Instynkt podpowiadał mu, że to nie jest zwyczajny muzyk, a ta muzyka grała na akordach jego serca, docierając do jego pamięć, lecz nie potrafił odnaleźć odpowiedniej szuflady. Do czasu, aż on się odwrócił. Dostrzegając twarz, oczy, rysy i słysząc tembr głosu, teraz tak bardzo nieprzychylny i zimny, Axel poczuł, jak chłód otacza go z każdej strony,
I istotnie, był mokry, przemoknięty za sprawą ulewy, która szalała poza murami teatru. Deszcz przebiegł przez grzbiet tancerza, ostrzegając że może to skończyć się źle w niedługiej przyszłości. Szczęka zdradliwie zadrżała, wymykając mu się spod kontroli. Axel skulił się obejmując dłońmi ramiona. Rozgrzane od tańca ciało, obleczone mokrym i zimnym odzieniem nie było zachwycone tym stanem rzeczy.
Żal, jaki wybrzmiał z ust Morty'ego w pierwszej chwili zabrzmiał niezwykle melancholijnie, ale nuty rozdrażnienia i irytacji dały jasno do zrozumienia tancerzowi, że tu wcale nie chodzi o artystyczne uniesienie.
- Piękno ma to do siebie, że trudno jest mu się oprzeć. - Odpowiedział z odrobiną zmieszania w glosie, wiedział, że robi cos wbrew woli, bez wiedzy i liczył się z tym, że jego nagła obecność nie będzie przyjaźnie odebrana. - Wydobyłeś piękny odcień indygo, tak głęboki jak morska ton, która kryje w sobie ostre niczym kły skały. Głęboką jak rozpacz, bezdenna jak smutek. - Axel tańcząc czul się tak, jakby wirował pośród fal, tak zmyślnych i trudnych do przewidzenia, że w każdej chwili mógł upaść, pośliznąć się i spaść w odmęty nieprzyjaznej toni. Muzyka miała dla niego kolory, czytał aury melodii, dzieląc się doznaniami z otoczeniem, opisując to z natchnieniem.
Postawa Dunhama była wroga, a jego wzrok nieprzychylny, Axel odczuł nieodpartą ochotę ucieczki, jakby jedyną, prawidłowa reakcja w tej chwili powinna być właśnie ucieczka. Ale ani drgnął w kierunku zejścia ze sceny. Nie w chwili, kiedy jego osoba nie przywodziła żadnych wspomnień. Czyżby i przez Morty'ego został zapomniany?
- Nie poznajesz mnie. - Axel wyprostował się opuszczając ręce swobodnie wzdłuż ciała. Mial świadomość tego, ze się zmienił. Niewielu go rozpoznawało, niewielu już o nim pamiętało. Tych kilka lat w Londynie odcisnęło się na nim, a zwłaszcza Nokturn i jego mroczne wpływy.
Kolejny komunikat o zamknięciu teatru wydal się Axelowi proba postawienia muru przez Morty'ego. By odrodzić go od niego, by zatrzymać pamięć i wspomnienia przed odnalezieniem jego osoby w umyśle Dunhama. Ale właśnie to sprawiło, że Axel ruszył za Morty'm łapiąc go za ramię, strach minął, chęć ucieczki zgasła zastąpiona przez potrzebę obecności, strach przed odtrąceniem.
- Delacour... - Axel z trudem wydusił z siebie to słowo, które kaleczyło jego gardło. Rzadko kiedy używał tego nazwiska, starał się je zapomnieć, wymazać jego ślad z ust, utopić w niepamięci jego brzmienie. - Axel Delacour. Pamiętasz mnie? - Smukłe palce tancerza zacisnęły się odrobine mocniej na ramieniu muzyka. - Przychodziłem do cyrku, pamiętasz te wakacje w Paryżu? - Złudna nadzieja wybrzmiała zdradliwie w glosie Axela, a on czul jak obejmuje go odrobina paniki, jak serce przyspiesza i myśli tłuką się o sklepienie czaszki. Morty w jego wspomnieniach był kimś, kogo nie chciał zapominać, a kogo tak pragnął znów spotkać w Londynie. Już tracił nadzieję, a przewrotny los postanowił w pewnej chwili przywieść go do pustego teatru, gdzie teraz rozgrywali pomiędzy soba dramat dusz, których drogi niegdyś się krzyżowały.