Sklep Ollivanderów

[Mistrz Gry]

Sklep Ollivanderów

Założony kilka wieków temu sklep z różdżkami to jeden z najstarszych lokali nie tylko w Londynie, ale i całej magicznej Wielkiej Brytanii. Jego założycielem był jeden z członków rodu Ollivander, w której wiedza o wytwarzaniu różdżek przekazywana jest z pokolenia na pokolenie. Wśród magicznej społeczności panuje przeświadczenie, że różdżki Ollivanderów są najlepsze i nikt nie wie o właściwościach drzew oraz rdzeni pochodzących od magicznych zwierząt więcej od nich.
Sklep Ollivanderów mimo swej sławy wygląda niepozornie. To niewielki lokal o zakurzonych okiennicach, a w środku panuje półmrok. Pod półokrągłym szyldem o złotych literach do środka prowadzą drzwi przy których zawieszono mały dzwoneczek, a tuż po pojawieniu się nowego klienta materializuje się jakby znikąd pan Ollivander. W lokalu niewiele jest wolnego miejsca, ponieważ każdą możliwą przestrzeń zajmują regały wysokie od podłogi do sufitu, na których poukładane są setki (o ile nie tysiące) pudełeczek z nowymi różdżkami czekającymi na właścicieli. Pan Ollivander zawsze powtarza jednak, że to nie czarodziej wybiera różdżkę, a różdżka czarodzieja.
Co ciekawe - pamięta każdą sprzedaną przez siebie różdżkę i jej właściciela.

[Atticus Lestrange]

4 kwietnia 1962

Problemy miały to do siebie, że nierozwiązane – narastały do rangi czegoś, co potrafiło wyprowadzić z równowagi nawet tak opanowanego czarodzieja jakim był Atticus Lestrange.
Nie chodziło o kwestie związane z codziennością; umiał przecież odciąć życie zawodowe od prywatnego, a życie prywatne od innych, przyziemnych kwestii, które na co dzień zaprzątały jego myśli. Ostatnio jednak działo się wiele, zbyt wiele: zaręczyny, nieoficjalnie jeszcze uznane, spotkanie Akolitów, troska o zdrowie Audelii, i oczywiście – pojawienie się u progu jego domu Hatleya, którego niechciana obecność wzbudzała równie niechciane emocje. Lestrange umiał nad sobą panować, a tą sztukę doskonalił niemalże do perfekcji przez czterdzieści lat życia; spychał emocje na dalszy plan, zamykał szczelnie i nigdy, przenigdy nie dopuszczał do głosu. Znał siebie; pamiętał, jak bardzo gniew rządził nim w czasach nastoletnich, i jak wiele zachodu kosztowało go uziemienie wściekłości do zera. Teraz, jako dorosły mężczyzna, szanowany obywatel, oddany pracownik, ukochany ojciec – nie mógł ponownie pozwolić sobie na luksus odczuwania wszystkiego.
I być może osiągnąłby sukces, gdyby nie jego cholerna różdżka.
Miał ją od zawsze; od chwili, gdy po raz pierwszy, w wieku jedenastu lat przekroczył próg sklepu Ollivanderów. Do dzisiaj pamiętał ekscytację i zdenerwowanie, gdy stary różdżkarz pokazywał mu przeróżne modele – w jego przypadku wybór trwał dość długo. Pierwszą różdżką podpalił pergaminy zalegające na biurku, drugą obalił kilka regałów, trzecią wywołał w sklepie ogromną ulewę, a czwartą sprawił, że elegancki kapelusz matki dostał skrzydeł i wyleciał przez uchylone okno (nigdy już go nie widzieli). Minęło jeszcze kilka nieudanych prób, chociaż mniej barwnych i dramatycznych, nim w końcu się udało; do dziś pamiętał to niezwykłe uczucie, gdy palce zacisnęły się na wiązowym drewnie.
Spokój. Ciepło. Szczęście.
Ollivander powiedział, że to różdżka go wybrała, chociaż wówczas niespecjalnie w to wierzył – no bo jak? Jego pojęcie w tej dziedzinie było zerowe, ale nawet dla jedenastolatka to stwierdzenie brzmiało niedorzecznie; z biegiem lat odkrył, że w tych słowach kryła się niezaprzeczalna prawda. Lata mijały, a różdżka nigdy dotąd nie zawodziła; była naturalnym przedłużeniem jego ręki, wykonawcą woli, a on w ramach wdzięczności zawsze dbał o jej dobry stan. Nie myślał o różdżce zbyt wiele, uznawszy ją za część samego siebie; jeszcze wówczas nieświadomy, że reagowała na wszystko, co działo się w jego życiu – na swój własny, nieco przewrotny sposób.
Ale potem wszystko zaczęło się zmieniać.
Kiedy o tym myślał, doszedł do wniosku, że problemy zaczęły się wcześniej; już jakoś po śmierci Noah i nieustających problemach małżeńskich. Przypomniał sobie, że już wtedy różdżka odmawiała posłuszeństwa i zachowywała się dziwnie, chociaż nie potrafił tego do końca określić. Ostatnia wizyta Lysandra przelała czarę goryczy; drzewiec wiązu sam ciskał iskry i igrał z wiatrem, odbijając tym samym zdenerwowanie właściciela. Później, już w pracy, miał problemy nawet z najprostszymi zaklęciami, które do tej pory wykonywał przecież bez problemu; uznał więc, zupełnie logicznie, że musiał zażegnać ten kryzys.
Dźwięk dzwonka zawieszonego nad drzwiami oznajmił jego przybycie; odzianego w elegancki płaszcz, rzucającego cień na zawaloną szpargałami ladę. Rozejrzał się po wnętrzu, które odwiedził nie tak dawno temu, gdy to zabrał Audelię w celu zakupienia jej własnej różdżki; dobre, miłe wspomnienie. Jego córce poszło o wiele szybciej niż jemu, chociaż przyczyny tego stanu rzeczy kompletnie nie rozumiał. Nim jednak wspomnienia pochłonęły go do reszty, dostrzegł sylwetkę wyłaniającą się z zaplecza; drobną i damską, a więc z pewnością…
- Dzień dobry, panno Ollivander – przywitał się z uprzejmym uśmiechem, chociaż ten nie sięgał jego oczu; czujne spojrzenie spoczęło na znajomej kobiecie. To właśnie ona sprzedała Audelii różdżkę i pomogła w niemalże błyskawicznym wyborze. – Ma pani chwilę? Chciałbym przedyskutować pewien problem związany z aktywnością różdżki – od razu przeszedł do sedna sprawy, niezbyt czekając na reakcję; z kieszeni płaszcza wyciągnął sprawcę zamieszania, kładąc ją na blacie przed Odille. – Mam ją od samego początku, ale ostatnimi czasy bywa… Bardzo nieprzewidywalna.
Jak inaczej miałby opisać to, co konkretnie się działo? Zaczynał trochę powątpiewać, czy aby na pewno ona była w stanie mu pomóc; może przydałby się ktoś z większym doświadczeniem? Z drugiej strony sam nie miał żadnego, i przemawiała przez niego ponura determinacja; im szybciej rozwiąże problem, tym lepiej.

[Odille Ollivander]

Panno Ollivander. Mijały lata, pory roku przenikały się w harmonii kwartetu, a owe słowa nadal bolały tak samo. Gdy była młodsza, były tożsamością wprawiającą ją w dumę, teraz zaś stanowiły przypomnienie, że jej narzeczeństwa to pasmo rozczarowań i posmutniałej czerni. Krótkiej nadziei i długiego rozczarowania. Niespełnionej powinności, wyroku wiszącego u szyi jej oblubieńców niczym katowskie ostrze. W ciemnościach bezsennych nocy Odille rozważała, czy gdyby nie została przyrzeczona Flaviusowi, a potem Ambrose'owi, ci dwaj mężczyźni nadal by żyli. Sięgała po tę hipotezę jak po fragment własnych trzewi, unosiła ją do oczu i oglądała z każdej strony, szukając powodu do uwierzenia, że mogło być inaczej; że to nie ona stała się odpowiedzialna za gwałtowny los, który zakończył ich żywoty. Widok ślubnej sukienki dobranej na uroczystość z Prewettem nigdy tak naprawdę nie zbladł pod jej powiekami, pamiętała każdy szew i każde misterne zdobienie, pamiętała też ścisk własnej piersi oraz dławiący od środka szloch, kiedy zrozumiała nie tyle, że nigdy jej nie założy, co że tamten czarujący i rozsądny człowiek zginął od błędu zwierzęcia. Przy Shacklebolcie jej entuzjazm przygasł. Pozwoliła matce poczynić większość ślubnych decyzji, jakby przeczuwała, że nie było sensu inwestowania w to własną energią. I miała rację.
Od wtedy to praca karmiła ją satysfakcją, ojcowskie wsparcie pozwalało na rozwijanie skrzydeł w inny sposób, niż ten, który sobie umyśliła, ale w pewnym sensie Odille zdążyła pogodzić się z myślą, że nigdy nie stanie na ślubnym kobiercu. Pozostanie panną Ollivander na wieki, aż jej kości spoczną w ziemi, a żałoba przeleje się z czarnych piór w glebę, ginąc w otchłani. 
Kiedy więc do jej uszu dopłynął znajomy głos, poprzedzony heroldowaniem dzwoneczka, tylko na pół sekundy pozwoliła, aby gorycz rozparła się w jej myślach i wżęła się w zakamarki duszy, nim oczy zrzuciły ze spojrzenia całun rozżalenia. Szybko i o dziwo bezbłędnie przypisała barwę nut do ich właściciela, zatrzymawszy się w drzwiach prowadzących z zaplecza, gdzie jej ojciec pozostawał pochłonięty pracą nad kilkoma niedającymi mu spokoju egzemplarzami. Drobne fluktuacje, o których przed momentem jej opowiedział, gdy dostarczyła mu kiść nowych projektów, powodowały, że na jego czole pojawiały się bruzdy zamyślenia i irytacji, a przemawiająca płynnie Octaviusowskim językiem córka wiedziała, że należy ulotnić się z widnokręgu i zostawić go w objęciach kochanki, z którą nigdy nie mógłby się rozstać - pracy. Nie powinien mieć do niej pretensji o zajęcie się nowym klientem, sądziła wręcz, że wdzięcznie przyjmie obrót wydarzeń, w którym obok głosu Atticusa wybrzmi głos Odille. Będzie to znaczyć, że on nie musiał rozpraszać się od zajęcia.
- Panie Lestrange - uniosła kąciki ust w dyskretnym, naturalnie miękkim uśmiechu i zbliżyła się do lady. Drewno uginało się pod ciężarem księgi rachunkowej, woluminów, wazonu ze świeżymi kwiatami oraz różnych zapudełkowanych eksponatów; dla osoby postronnej zdawać się to mogło chaosem, jednak każdy Ollivander rodził się z umiejętnością czarterowania takich wód. - Och? Skoro zaczyna pan rozmowę w ten sposób, grzechem byłoby powiedzieć, że nie mam chwili - zauważyła z nutą rozbawienia. Doskonale pamiętała nie tak dawny dzień, kiedy pod nieobecność starszego krewnego zajęła się Audelią Lestrange i jej różdżką, pamiętała też swoją dumę, kiedy pojęła, że artefakt w rękach małej czarownicy pochodził z jej własnego notatnika. - W czym mogę... - pomóc zatrzymało się na wargach i rozlało na języku słodyczą, gdy na kawałku wolnej drewnianej przestrzeni wylądowała osobista różdżka Atticusa. Od zawsze uważała powierzanie artefaktu tak silnie sprzężonego z naturą czarodzieja w cudze dłonie za niemal świętokradcze zaproszenie do intymności. Przypominało to barwienie swoim dotykiem cudzego serca, któremu przecież tak łatwo byłoby wyrządzić nieumyślną - lub, co gorsza, umyślną - krzywdę. Zaintrygowana, pochyliła się nad przedmiotem i najpierw powiodła po nim wzrokiem, zanim sięgnęła i z należytą ostrożnością uniosła przedmiot. Panno Ollivander. Właśnie - kim była, jeśli nie córką swojego ojca?
- Dwanaście cali wewnętrznego potencjału - wypowiedziała cicho, jej głos brzmiał jak aksamit. Nie zwracała się bezpośrednio do Atticusa, zdawała się raczej przemawiać do jego własności, jak gdyby wkradała się w jej łaski pełną docenienia charakterystyką. - Wiąz, tym bardziej sztywny - zaczęła, testując w palcach odporność materiału, - zazwyczaj nie stwarza odpowiednich warunków dla nieprzewidywalności. Jaki rdzeń? - w porównaniu do Octaviusa, Odille nie potrafiła ocenić tego na oko. Być może winni byli na niego poczekać, skoro problem zdawał się nie leżeć w drewnie, tylko czymś głębszym, niełatwo dostrzegalnym, jednak nie chciała odmawiać sobie przynajmniej próby rozwikłania tajemnicy. - Kiedy zaczęła grymasić po raz pierwszy? - dodała, przenosząc spojrzenie na Lestrange'a. Nie wzbudzał wrażenia człowieka, który do swojej różdżki odnosi się bez szacunku i tym samym może zasłużyć na kapryśność, lecz co tak naprawdę o nim wiedziała?