Notting Hill Social Room

[Mistrz Gry]

Notting Hill Social Room

Notting Hill Social Room mieści się w eleganckiej, odrestaurowanej kamienicy z epoki wiktoriańskiej, za niepozorną fasadą z jasnozielonymi drzwiami i małą tabliczką z wygrawerowanym napisem: „Tylko dla członków”. Z zewnątrz wygląda jak zwykłe mieszkanie lub pracownia artystyczna, ale po przekroczeniu progu gość trafia do wnętrza o wyraźnie klubowym charakterze. Wnętrze urządzone jest w stylu retro z domieszką eklektyzmu: niskie fotele z kolorowego weluru, sofy w geometryczne wzory, gramofon z winylami, książki na otwartych półkach i obrazy pochodzące od lokalnych artystów. Światło jest tu ciepłe, rozproszone, pochodzące do głównych lamy z abażurami, a także od mnogiej ilości świeczek. W centralnej części znajduje się bar z mahoniowego drewna, przy którym serwowane są kawy, herbaty, likiery, oraz autorskie koktajle. W powietrzu unosi się zapach espresso, cynamonu, kadzidła lub cytrusowych olejków eterycznych w zależności od pory dnia oraz uroczystości. Pomieszczenia są podzielone: główny salon, mniejszy pokój z pianinem i niskim podium oraz tylna sala z okrągłym stołem – używana do zamkniętych debat, gier, a czasem spotkań bardziej tajemniczej natury. Do klubu nie wchodzi się z ulicy. Trzeba mieć zaproszenie, lub znać kogoś z członków. Nie ma oficjalnych zasad, ale panuje niepisana etykieta: szacunek, prywatność, ciekawość. 

[Daniel Dodge]

19 marca

Należę do królestwa roślin. Gniję na kanapie jak ziemniak w kącie piwnicy, który już zaczyna kiełkować i puszczać obrzydliwe żółtawe pnącza (kolor zdrady). Kartki w kalendarzu wypadają same, a ja tracę włosy i pokrywam się pleśnią, lepką warstwą niedołęstwa, niezdolny do ruszenia ręką czy nogą, wszystko to z choroby, pospolicie nazywanej lenistwem. Kiedyś.
Nie czuję się dobrze przez ostatnie trzy dni, co przeżywam mocno, nie ze względu na zatrucie alkoholowe. Mam gorączkę, a w gorączce - majaki, uwielbiam majaki. Ledwo czołgam się do kibla o własnych siłach, podniesienie widelca do ust graniczy z cudem, ostatni raz stanął mi z 72 godziny temu, ale wszystko jest po coś. Mój organizm toczy heroiczną walkę z wirusami, bakteriami i innymi drobnoustrojami. To bój w stylu: kto wygra, jedna wiewiórka wielkości goryla czy sto goryli wielkości wiewiórek. Moi obrońcy, krwinki białe, mają strzelby na śrut, ale jedno oko na Maroko a drugie na Kaukaz, bo dyszę, ledwo dyszę i charczę do Sandy, żeby wołała księdza - i tak dopóki mi nie powie, że nie mam przesadzać, bo termometr pokazuje 37,4. Wbrew logice zawijam się więc w kołdrę, obrażony, i śpię, skręcony jak ciepły obwarzanek, śniąc najbardziej realistyczne sny. Choroba zawsze przywołuje we mnie hiperrealistyczne wizje blisko narkotycznych tripów, tak samo i tym razem, choć obrazy są paskudnie wyraźne, jakbym podglądał życie Holendrów przez ich wielkie okna, których nie zasłaniają ze względów religijnych. Rozjechane kolory przyjmują bardzo konkretne kody: podłoga w jodełkę 504 C, czekoladowy brąz odważnie wpadający w wiśnię, rząd iglaków 553 C opalizujący szafir, dziecięcy kocyk, rożek z frędzlami 292 C, pełniejszy baby blue, stosy galeonów 871 C, ciepłe, metaliczne złoto, szminka Sandy na mankiecie mojej koszuli, 2375 C, malinowa Huba-Buba. Kolory rozsadzają mi czaszkę, we śnie nieomal dostaję oczopląsu, budzę się więc gwałtownie, czując się nagle perfekcyjnie zdrowym. Mam tłustą klatę wysmarowaną maścią, cukiereczek drzemie obok wtulony ufnie w mój bok, fizycznie strzyka, gdy muszę wyplątać się z jej ramion, którymi otacza mnie jak słodka ośmiorniczka. Człapię do kuchni po szklankę wody - pierdolę, nie zasnę już, nie po tych wizjach - i wyrywam ostatnią kartkę z książki Sandy “Auror Jacky: Serce w cieniu różdżki” i pośpiesznie bazgram tam listę rzeczy do zrobienia.
Pogodzić się z X. Wpierdolić L. Zainwestować w spółki B. Zapłacić rachunki. Oświadczyć się, kurwa, stawiam znak zapytania, bez tego i tak postawimy dom, wyprowadzimy się na wieś, zasadzimy drzewo. Ręce mi się pocą, to nie z choroby, a poza tym, poza tym we śnie nie było żadnej obrączki - muszę siedzieć cicho, gęba na kłódkę, bo inaczej nie będę mieć życia. Zostaje ostatnie, najtrudniejsze, bo wymagające przyznania się do błędu. Ale nie takiego zwykłego: “masz rację”. Zwykłe “masz rację” w 9/10 przypadków można sobie wsadzić w dupę - znaczy tyle, ile zeszłoroczny śnieg, nie ma ż a d n e g o pokrycia w rzeczywistości. Więcej wspólnego ze stanem faktycznym mają rysunki dwuletnich pensjonariuszy żłobku na Pokątnej. Mnie czeka męka i tortury: ja oko w oko z prawdą. Zniosę cios w szczękę i nawet się nie skrzywię, bo mam ją z żelbetonu, ale kiedy już myślałem, że da się kupić spokój - przyszły one, myśli natrętne jak osy ciągnące do drożdżówek z owocem na wystawach spożywczaków. Napisać do M.
Piszę.
On odpisuje.
Ja piszę.
On odpisuje.
Spotykamy się.
Jestem w klubie przed czasem, pod trefnym nazwiskiem, które chuje w tym mieście dziedziczą po sobie nawzajem, wątpię, by moje personalia olśniły tutejszego wikidajłę, nie, przepraszam, portiera, który otwiera drzwi przed gośćmi i pyta o godność: to jego jedyne zadanie. Praca tak trudna, że mógłby wykonywać ją nawet troll, gdyby dał się wcisnąć w burgundowy uniform i od czasu do czasu umył zęby - nieważne. Zapadam się w jednym z foteli, tym wciśniętym w kąt i kręcę grubo ciosaną szklanką. Whisky wiruje wokół lodowego bloku, bratanek syn przyjaciela pojawia się w drzwiach, witam go z otwartymi ramionami.
– Morty! – zmężniał - czego niby oczekiwałem, nastolatka z gębą jak pizza od trądziku? – Chodź, chodź, siadaj –  ściskam go serdecznie ze zbyt szerokim uśmiechem, a złoty błysk z wstawionego kła rzuca zające na blacie stolika i sąsiedniej ścianie. – Nie będziemy gadać o suchym pysku. Weź sobie co chcesz, niech dopiszą do mojego rachunku – ostatnio mam dobrą passę na giełdzie, a pieniądz musi być w obiegu. – Najpierw mi powiedz, jak żyjesz. Już w ogóle nie masz nic wspólnego z…? – urywam znacząco, pociągając solidny łyk ze szklanki. Tak solidny, że nie zostaje w niej nic poza wodą w stałym stanie skupienia, która rozpuszczając się utraciła swój fantazyjny kształt. – Ups. Pora na drugą kolejkę – przewracam oczami i klepię chrześniaka po ramieniu. Mężczyźni.

[Morty Dunham]

Zawsze, gdy zamykał się w pracowni i brał pędzel do ręki, wydawało mu się, że przestawał należeć do świata materii, która chwilę wcześniej go otaczała. Stawał się kimś zupełnie innym. Jakby zakładał zupełnie nową skórę, nową twarz i przybierał zupełnie inną tożsamość. Wtenczas, czując, jak zniewala go przeszłość, od której rozpaczliwie próbował uciec, uzmysławiał sobie jeszcze bardziej dotkliwie, że był marionetką zaplątaną w nici losu, których nie potrafił przeciąć. Każdy jeden obraz, który wyszedł spod jego ręki fundował mu powrót do przeszłości, jakby tylko tak mógł się z nią rozliczyć. Jakby pracownia – niewielkie pomieszczenie wciśnięte między sypialnię a łazienkę – była jego konfesjonałem, a płótno spowiednikiem. Już wielokrotnie przekonał się o tym, że pamięć ludzka bywała wadliwa, zawodna. Zbyt wiele wspomnień zacierało się z biegiem lat. I jeszcze więcej zdawało się blaknąć i zniekształcać. Były mozaiką złożoną z fragmentów, domysłów, snów, wizji i tęsknot. Próbował układać te odłamki w całość, chociaż wiedział, że niektóre na zawsze pozostaną nieuchwytnym powidokiem tego, co minęło.
W miarę jak płótno zapełniało się kolejnymi warstwami koloru, odżywało w nim to, czego nie powinien reanimować. Przeszłość, która nigdy nie pozwalała o sobie zapomnieć, powracała z każdym pociągnięciem pędzla, jakby była cieniem zjawy sunącej po ścianach. Obrazy, dźwięki i zapachy przedzierały się przez szczeliny pamięci - czasem wyraziste i ostre jak odłamki szkła, czasem zamglone, jakby widziane przez lustro pokryte grubą warstwą kurzu.
Wpadł w trans. Rzeczywistość rozmyła się jak farba na wilgotnym płótnie. Każde pociągnięcie pędzla, odmierzające rytm oddechów, wyznaczało rytmiczny puls jego istnienia. Zupełnie się w tym zatracił. Malował, jakby od tego zależało jego życie. Jakby każda krzywizna, pozostawiona na płótnie, była asekurującą dla duszy, która już dawno rozpadła się na kawałki. Pozwolił, by melancholia rozlała się po jego sercu – istniało tylko płótno i on.
Z czasem, gdy słońce wędrowało po niebie, rzucając przez okno pracowni nowe refleksy, zatracał poczucie upływającego czasu. Nie wiedział już, czy maluje od kilku minut, czy od wielu godzin. Dźwięki miasta stawały się odległym tłem, a on sam dryfował gdzieś poza tą przestrzenią. Każdy nowy kolor, każdy cień, zwiastował zupełnie nowe uczucie – raz ciepło dawnych dni, innym razem chłód. Bywały chwile, gdy przerywał na moment, zatrzymując pędzel w połowie drogi do sztalugi i wsłuchiwał się w ciszę. W tych krótkich pauzach docierało do niego, jak wiele emocji próbował skryć w zawiłościach barw, jak bardzo jego życie było z nim splecione. Niekiedy ogarniała go nieprzeparta potrzeba, by wyrzucić z siebie wszystko naraz, innym razem malował powoli, ostrożnie, jakby bał się, że zbyt gwałtowny ruch dłoni zaburzy harmonie. Miał wrażenie, że toczy dialog z samym sobą i z ludźmi, którzy pozostali już tylko w pamięci.
Nagle stuk stuk, wyrastające z samego serca ciszy, rozbrzmiało gdzieś zza jego pleców, skutecznie rozrywając pajęczynę skupienia. Morty zamarł, pędzel zawisł w powietrzu, a echo stukotu jeszcze przez chwilę dzwoniło w jego uszach. Powoli podniósł głowę znad płótna i, zdezorientowany powiódł wzrokiem po trzewiach pracowni, szukając źródła chaosu i gdy droga jego spojrzenia zatrzymała się na oknie zobaczył siedzącą w wieczornym półmroku sowie. Morty, kierowany podszeptem przeczucie, podszedł do okna. Uchylając je, poczuł na twarzy chłodny powiew wiatru, który wdarł się do środka. Sowa wskoczyła z gracją na szeroki parapet i wyciągnęła przed siebie nogę, do której przywiązany był list. Sięgnął do niego, czując pod palcami chłód pergaminu i delikatność piór. Nocny kurier odleciał kilka chwil później, on jeszcze długo, ze zmarszczka przecinająca tafle czoła, wpatrywał się w list, nie dowierzając kto był jego adresatem.
Formalnie Daniel Doge. Nieformalnie długoletni, najlepszy przyjaciel ojca. Kochali się jak braci, rozliczali jak Żydzi. To cud, że ten sukinsyn nie pociągnął go za sobą na dno.
Nie wiedział ,co zrobić – odpisać czy zasunąć na tę próbę kontaktu kotarę milczenia? Wszystko wskazywało jednak na to, że zdrowy rozsądek wziął sobie kolejny dzień urlopu, bo Morty szybko uwolnił się pod ciężaru tego dylematu i dwa dni później przemierzał ulice zachodniego Londynu, brnąc w czarne scenariusze swoich myśli.
Nie rozumiał dlaczego Danny postanowił odezwać się do niego po latach, by odnowić z nim kontakt. Czy to miało coś wspólnego z Francisem?
Prawda nie odbiła się na talerzu spojrzenia mężczyzny, gdy, powołując się na wspomniane w liście nazwisko, wszedł do klubu, a tam powitało go głośne "Morty". I serdeczny uśmiech odsłaniający komplement zębów, w tym jeden złoty i mocny uścisk, który były jak zapowiedź kłopoty, jakie miały dopiero nadjeść. Nie pamiętał, czy Danny kiedykolwiek uśmiechał się tak szeroko, lecz Dunham odwzajemnił jedno i drugie.
- Kim jest Dante Montague? – zapytał serdecznie, rozsiadając się wygodnie w fotelu, który, podobnie jak Danny, przyjął go z szeroko otwartymi ramionami. – Twoje alter ego? Facet, który mnie tu przyprowadził, pobladł, gdy usłyszał to nazwisko.
Skierował wzrok na niby-wujka. Postrzał się o dekadę. W przędzone włosy zakradła się siwe nitki, lecz spojrzenie, pomimo opróżnionej - kolejnej? - szklanki whisky było takie jak kiedyś - bystre. I, po kolejnych słowa, jakie padły z jego ust, Morty uzmysłowił sobie, że stępa po kruchym lodzie.
- Nadal okradam ludzi, lecz tym razem ze wzruszeń. Pławię się pięcioma minutami sławy w teatrze „Aradia”. Gram tam nie tylko na nerwach, lecz też na wiolonczeli. A tobie, jak układa się życie?
Daniel gdzieś między "aradia" a gram opróżnił szklankę na hejnał i, klepiąc go po ramieniu, zapowiedział drugą kolejkę. Morty ominął jedną, ale to nie miało znaczenia, bo wiedział, ze tempo picia, jakie mógł obrać mężczyzna, może niebawem odebrać mu kontakt z rzeczywistością. Danny, którego znał, nigdy nie wylewał za kołnierz.
- Dla mnie też whisky.

[Daniel Dodge]

Wyścig z jajkiem na łyżce na grząskim gruncie. Każdy krok to zapadnięcie się w ziemi, która wciąga podeszwę z donośnym szlurppp, a dookoła wypuszcza bąbelki powietrza, niby dla niepoznaki, że tu nic się nie dzieje, a żółto-czarne ostrzegawcze taśmy to dekoracja po zeszłorocznej halloweenowej imprezie. Jajko chybocze się niebezpiecznie, rozkołysane, chętne do ucieczki, choć poza łyżką skończy jako miazga. Skąd może o tym wiedzieć? To tylko jajko. Jajkiem jest Morty - łatwo mogę go stracić, a właśnie decyduję się go odzyskać. Jeszcze będę tego żałować. Jeszcze będę sklinać. Jeszcze będę zwalać winę na Sandy, kwestionować każdą życiową decyzję i obsesyjnie studiować temat cofania czasu. Daniel Dodge nie płaci swoich długów. Daniel Dogde je rozwiązuje. Dlaczego niby z nim ma być inaczej?
– Nawet gdybym ci powiedział i tak byś mi nie uwierzył – rozpieram się wygodniej na wysiedzianych poduszkach, samozwańczy pan i władca tego miejsca. Jak cię widzą, tak cię piszą, więc dbam o tę zauważalność. Słyszeliście kiedyś o złodzieju, który wychodzi ze swym łupem frontowymi drzwiami, zdejmuje czapkę przed odźwiernym i jak gdyby nigdy nic macha na taksówkę, wcale się nie denerwując, jeśli pierwsza przejeżdżająca nie zatrzyma się na sygnał? Raczej nie, ale ja mogę być tym pierwszym. Nie - głupim. Nawet nie bezczelnym. Sprytnym. Zbyt porządnym, zbyt dobrze wychowanym, by któryś z niebieskich wpadłby na pomysł capnięcia mnie za ramię i rutynowej rewizji osobistej. Przy każdym moim kroku i stukocie podeszwy o popękane płyty chodnikowe rozlegałyby się szemrzące pobrzękiwanie, niczym zapowiedź sań Świętego Mikołaja i ekipy jego gwiazdorskich reniferów z Rudolfem na czele, ale to nic, bo właśnie wtedy będą bić dzwony. Kilkusetletnie serce uderzy w wieniec, gruby metal zacznie drżeć, gdzież tam przy tym moja 24-karatowa drobnica. – Dante to stary drań, który kiedyś położył tu swoją łapę. Przychodził kiedy chciał i brał, co chciał. Miał czystą krew, ale nie należał do tutejszej elity –  o mały włos nie spluwam na podłogę, łykam więc to, co miało wylądować na ziemi. Instytucja spluwaczek powinna wrócić, jeśli nie mam prawa do krytyki selektywności lokali towarzyskich. – Wyszarpał sobie to członkostwo. Siedział tam, gdzie go nie chcieli. Wszczynał burdy. Jego imię przechodzi w spadku na kolejnego podobnego mu łajdaka. Ja jestem… – mrużę jedno oko i wydymam usta, usiłując sporządzić listę nazwisk – chyba czwarty – no proszę, londyńskich łachudrów da się zliczyć na palcach jednej ręki. To ci niespodzianka. Dalej trzymając Morty’ego na odległość wyciągniętych ramion, uważnie przyglądam się jego twarzy i studiuję ją z pogłębionym zainteresowaniem, jak na odnalezionego krewnego przystało. Jest nieprzyzwoicie gładki, acz jego młodość nosi na sobie poszarzały cień przeszłości, gnieżdżący się gdzieś pomiędzy gęstymi brwiami. Te skrywają wiele zmartwień, przyzwyczajone do gimnastyki i dźwigania na sobie ciężaru zmarszczek zafrasowania.
– A to co? – świdruję go wzrokiem, brodą kiwając na jego dłoń. – Tatuaże? – gryzę się w język w ostatniej chwili, by nie wypalić czegoś o kryminalnej tradycji i więziennej sztuce rycia głęboko w skórze niezdezynfekowanym zaostrzonym narzędziem. Franics jeszcze siedzi - ani razu nie byłem na widzeniu, a on dzwonił i dzwonił. Dzwonił - musiał rozmieniać galeony i sykle na knuty, bo maszyny obsługują tylko małe nominały, ale tam nikt nie miał tyle, żeby mu dać na czysto. Tracił więc złoto na głuche telefony, do mnie, do syna pewnie też. Zgaduję, czy Morty odbierał. Ene, due, rike, fake.
– Ach, tak – wyciągam z kieszeni papierośnicę, wpierw częstując ulubionego bratanka. Normalnie posrebrzana pokrywa zamknęłaby się z trzaskiem zanim zdążyłby mrugnąć, lecz dziś to dzień dobroci dla zwierząt. Jestem rozrzutny, jakbym znowu odziedziczył majątek po statecznej wdowie, a nieuregulowane prawo podatkowe sypało nam ryż przed kościołem, krótko mówiąc, było po mojej stronie. – No, no, Morty – cmokam z niezadowoleniem. Muzyka to nie fach w ręku. A zatem nie masz pracy? Jak długo będziesz się w to bawić? Co ze zdolnością kredytową?– tyle rodzajów reprymendy, ile mogę udzielić dobiegającemu trzydziestki gówniarzowi, że nie mogę się zdecydować. Gówno prawda. – Taki wygadany, a streściłeś mi dziesięć lat w trzech zdaniach – rechoczę, artykułując każdą głoskę wyjątkowo starannie, jakbym naprawdę starał się połknąć muchę. Gdyby jakaś tu latała, capnąłbym ją z łatwością, nawet nie posiadając rozdwojonego na końcu języka. – Wiolonczelista, hę? A jednak wyszedłeś na ludzi. Tyle razy powtarzałem Francisowi, że – urywam zapobiegawczo, kołtuńsko dumny ton łamie się w pół słowa, a popiół z zapalonego papierosa w ciszy spada na wpolerowany blat stołu, o włos minąwszy kryształową popielnicę. Ułamek sekundy, zagapiam się, chwytam się haków w jego oczach, czepiam każdego drgnięcia warg, mrugnięć, ruchów spotniałych dłoni, jak rozbitkowie z Titanica desperacko łapali za klepki pozostałe po rozbitych beczkach z ładowni. – U mnie, Morty, jak to mówią, raz na wozie, raz pod wozem – śmieję się jowialnie pod wąsem, którego nigdy nie wyhoduję. Macham ręką, że niby nic, że nia ma o czym gadać. – Wiesz, jak to jest, starego psa nowych sztuczek nie nauczysz – dodaję, przepijając do niego znakomitą Ognistą Whisky, dojrzewającą w dębowych beczkach co najmniej tyle lat, ile wystarcza do odchowania dziecka na tyle, by posłać je do pierwszego przedszkolnego oddziału. – Trochę się jednak zmieniło – przyznaję, nieeleganckim pstryknięciem popędzając kelnera, by obsłużył Dunhama; nowy imiennik Dante Montague zachowuje się dokładnie tak, jak się tego od niego oczekuje, robi trzodę wśród elegancików od stóp do głów odzianych w angielskie tweedy. Wszędobylski tartan aż bije po oczach, gapią się na mnie figurki jamników, wyżłów, seterów angielskich, foksterierów, chartów, beagli i innych myśliwskich ras - wychodząc świsnę jedną dla Sandy, ucieszy się. – Kobieta – wyjaśniam, jakby to wszystko tłumaczyło, ponieważ tłumaczy. Zakochany, odurzony feromonami, zachłyśnięty sokami wyciekającymi z jej pochwy, zmieniam się, bo tylko kobieta może naprawdę zmienić mężczyznę.

[Morty Dunham]

Powrót do tego, co minęło. Po przekroczeniu progu ukrytego w półcieniu pokoju, poczuł jej obecność tak namacalnie, jakby stała obok i czekała, aby zacisnąć swoje szpony najpierw na jego ramieniu, aby mieć pewność, ze już nigdy mu się nie wyślizgnie, a potem na karku. Była tu. Stała nieopodal Danny'ego, a mimo to nie mógł spojrzeć w jej oczy, bo ukrywała się tam, gdzie już dawno nie docierało światła - w mroku jego duszy. Przyczajona, zawsze gotowa do ataku. Przygotowana na to, by wykraść mu dech w piersi. I okraść go ze wszelkich złudzeń. Wiedział przecież, że podejmując się wyzwania, jakim było spotkaniu z Dodge'm, wybrał to, przed tym długo uciekał - wybrał konfrontacją ze swoją obsesyjnej prześladowczynię, przyszłości. Wisiała nad nim, jak topór, na którym zacisnęła się katowska dłoń, gotowa w każdej chwili strącić mu głowę z karku.
Czego pragnął Danny? Jego upadku? Bywał na widzeniach? Otrzymywał kontakt z jego ojcem? Pielęgnował przyjaźń, której kres powinno położyć więzienie? Wiedział, że to Morty bezpośrednie przyczynił się do aresztowania Francisa, bo nie ostrzegł go, gdy była ku temu jeszcze okazja? Bo pozwolił, by przyszły po niego psy? Bo pozwolił, by zakuli jego chude nadgarstki o trupobiałym kolorze w kajdanki zniewolenia? Bo nie miał nic przeciwko temu, żeby pętla sprawiedliwości zacisnęła się wątłej szyi?
Morty mógłby uwierzyć w tą wersje prawdy, gdyby tylko wierzył w bezinteresowne przywiązanie dwójki starych przyjaciół, jednak tam, gdzie wielkie pieniądze, tam też dużo większe ambicje i pragnienia. To chciwość, a nie miłość trzymała ich przy sobie. To ona wyznała rytm ich przyjaźni. To ją wybrukowali ścieżki swojego istnienia.
- Spróbuj - zachęcił go, z pozorowanym rozbawieniem balansującym na krawędzi ust. - Może moja łatwowierność nabawiła się odleżyn? - Daniel wiedział o wszystkim? Wiedział, że był tylko marionetką w rękach lalkarza? Wiedział, że miał być narządzeniem wspomagającym osiągnięcie celu, a nie celem samym w sobie? Musiał orientować się przynajmniej szczątkowo w motywacjach Francisa. Musiał przynajmniej częściowo znać jego sposób myślenia. Wykreowało ich te same środowisko. Powstali z tego samego tworzywa. Parali się jednakową profesją. I przez pewien okres życia określi się mianem braci. I chociaż w ich świecie to określenie znaczyło tyle, ile kurwa rzucona na wydechu, musiał coś wiedzieć.
Zagadka kim był Dante Montague została rozwikłana kilka chwil później. Powidok prawdy utkany z legend. Istniał naprawdę, czy był wybrykiem wyobraźni, posiadających wiele imion i twarzy? Szekspirów też - według niektórych - było wielu. jedno kłamstwo nosiło oblicze wielu prawd. Jaką prawdą był Daniel Dogde? Chciał przejąć spuściznę tej legendy, czy stać się tak jak on, legendą tego miejsca? Chciał dźwigać jego spuściznę, czy wybudować pomnik własnej pamieci? Chciał stać się panem i władzę nie tylko tego przybytku, ale też życia tych, którzy tu zaglądali, zapominając, że to nie on, a przeznaczenie rządziło ludzkim losem?
Spojrzenie Mortimera osiadł na sylwetce na Danny'ego nie było oceniająca, a uważne, ostrożne. Danny sprawiał wrażenie kogoś, kto wrósł w to miejsce. I kogoś, kogo sieć kontaktów była tak rozległa, że raz wpadło się w jej sidła, nie mógł już się z nich wyplątać. Czuł się zatem trochę jak mucha, która wpadła w tą pułapkę i niebawem zostanie przez pochłonięta przez czającego się poza polem widzenia pająka. Jak miał grać w grę, której zasad nie znał? Ustanowić własne?
- Nic się nie zmieniło, Danny - kłamstwo; o ile być moze londyńskich łachudrów da się zliczyć na palcach jednej ręki, o tyle tego samego Morty nie mógł powiedzieć o zmianach, jakie zaszły w jego życiu. Daniel też wydawał się inny. Odmieniony. Biła od niego pewność siebie. I przeczucie podpowiadało wiolonczeliście, ze to nie była tylko zgrabna fasada obłuy wybudowanej na fundamencie doświadczeń. Patrzył w oczy człowieka, który zaznał smak niejednego okrucieństwa. - Nadal nosisz w sobie wielkie ambicje.
Przez chwile, czując na sobie intensywność jego spojrzenie, chciał odwrócić wzrok, lecz w porę się zreflektował. Nie powinien tracić przewagi, której jeszcze nie zdobył. A to co? skierowało uwagę Dunhama na jego własne dłoni. W skórę jednej z nich wygryzła się czarna plama.
- Rozlany atrament, który już tylko czeka aż napiszemy kolejny rozdział naszej wspólnej historii - wypalił, by nie stracić resztki animuszu, by chwycić się czegoś - może nadziei - że mężczyzna nie skontaktował się z nim dlatego, bo wymyślił sobie ,ze Morty pomoże mu sięgnąć po te wielkie ambicje. - Farba - Danny przejął spuściznę po Dante, Morty po swojemu ojcu. Widocznie oboje łaknęli cudzych testamentów. - Ma na tyle mocny pigment, że nie mogłem jej zmyć naraz.
Nie chcąc urągać dumie mężczyzny, skorzystał z jego gościnny i siegnął po ofiarowanego papierosa, chociaż zwykle nie truł swoich płuc tanimi wyrobami tytoniowymi dostępnym w każdym kiosku na rogu. Drugą dłonią sięgnął do kieszeni po zapalniczkę, by sekundy później zaciągnąć się nim pierwszy raz. Poczuł jak dym złapał go za gardło, drapiąc ostrzegawczo w jego ściany, usiłując zmusić go do kaszlu, przed którym się obronił, mrużąc na moment oczy. W międzyczasie No no Morty odnalazło drogę do jego uszu. Brzmiało jak ciężkie westchnienie rozczarowania. Łatwo mógł sobie wyobrazić, jak pogarda sięga spojrzenia Danny'ego, lecz jej tam nie zastał. Zamiast tego jego usta opuściło imię, które stało mu kością w gardle.
Dunham przez blisko trzydzieści uderzeń serca wybrał milczenia. Obracał w głowie to jedno zdanie Danny'ego przerwanego wpół słowa, nie zdając sobie nawet sprawę z tego, że na krawędzi jego źrenic zapłonęła iskra złości, a usta zadrżała lekko, jakby nie mogły się zdecydować, czy chcą się uśmiechnąć, czy wykrzywić w grymasie niezadowolenia.
- Nie obchodzi mnie, co mówił -powiedział w końcu krótko, zwięźle, oschle, bo jedne, co potrafił mówić to kłamstwo, dodał w myślach.. - Inną przyszłość mi przecież zaplanował. Lepiej powiedz mi kim jest ten anioł, który zawrócił ci w głowie.
Niepełną dekadę temu po orbicie Danny'ego krążyło wiele kobiet, lecz żadna nie zatrzymała się u jego boku na dłużej; Morty pojął zbiegiem czasu, że niektóre relacje podtrzymywał dla korzyści materialnych, jakie na niego spływały, gdy z rozmysłem, umiejętnie nadużywał ich dobroci. Inne - te młodsze, ładniejsze, to, co przyciągały męskie spojrzenia i stawały się obiektami ich pragnień - dla własnych hedonistycznych przyjemności. Morty chyba przejął od niego pewne nawyki. Też czasem nawiązywał relacje dla zysku, by zapełnić jątrzącą się pod sercem pustkę.

[Daniel Dodge]

To takie ludzkie. Fascynacja stanem rozkładu, rozgrzebywanie ran, brużdżenie paluchami ze śladami paznokci w ropiejących wrzodach. Zdrapywanie strupów i puszczanie świeżej krwi. Pochylanie się nad tym, co nieapetycznie zionie zgnilizną do oporu, aż pasterska zapiekanka sprzed dwóch dni ponownie odezwie się w przełyku i zapuka do wejścia/wyjścia. Zrywanie pasów skóry z pleców i solenie jej hojnie niczym capiący tłuszczem pracownicy na frytce w McDonald’s, och będziemy zaprzeczać, wynajdywać setki głupiutkich wymówek, ale taka jest prawda. Niewielu twardo stawia się przeszłości, bo pokusa destrukcji stabilności (spacer z psem, praca 7-15, mecz, niesatysfakcjonujący seks, sen) okazuje się silniejsza od wzorowego zakorzeniania w tu i teraz. Raczej nikt się nie spodziewa, że pewnego dnia podczas przechodzenia przez ulicę, ostatnie co zobaczy to rozmytą czerwień double deckera, w uszach zadzwoni mu melodyjka smętnego brytyjskiego zespołu smutnych brytyjskich chłopców, więc z braku takich wrażeń, dostarczamy je sobie skądś indziej. Z półeczki na czarną godzinę, gdzie obok bankotów na zaś, złota na później, biżuterii w razie W, spoczywają nierozwiązane problem. Upchnięte tak, żeby niby o nich zapomnieć, ale pod odpowiednim kątem widoczne niczym dziecięce kostki stóp prześwietlane rentgenem przed zakupem butów. Atrakcja i atrakcja - w obu przypadkach skutki zwykle są marne. Ja chyba po prostu nie lubię, kiedy jest za wygodnie.
Złote czasy szabrów z Francisem w gruncie rzeczy takie się wydawały. Na liczniku z przodu trzy, nie cztery, a już wtedy chlałem za pięciu chłopa, trzymając angielskie tempo opróżniania pinty w kilka minut, kończąc soczystym bęknięciem. Kac? Wtedy nie wiedziałem, co to znaczy, poprawiając butelkami z przezroczystą zawartością gotowanymi w cyrkowym karawanie przez Sarę bez ręki. Niezapłacone rachunki piętrzyły się na szafce na buty, listy z pogróżkami wysypywały się ze skrzynki, a przed drzwiami mieszkania waliło kompostownikiem, bo jakoś zawsze nie było mi po drodze wynieść śmieci, które w czarnych worach tarasowały przejście sąsiadom z góry. Nie myślałem o tym. Zero potrzeb, koń zwalony. Graliśmy znaczonymi kartami, czarna kulka w ruletce (to wynalazek Blaise’a Pascala, Francuza, więc jeśli masz pecha przy obstawianiu - już wiesz dlaczego) akurat miała tendencję do zatrzymywania się na naszym straight up bet. Nie chcę krakać, może, a może nie, miewał z tym coś wspólnego Morty, wtedy rezolutny dzieciak, którego rozwoju wzdłuż (intelektualnego też?) nie powstrzymały wypalone w pacholęctwie papierosy i piwo spijane z kufli najebanych już w sztok kamratów ojca. Widziałem, wiedziałem i milczałem. Taka nasza mała tajemnica, komitywa - z braku wmuszonej mi przez państwo odpowiedzialności za farfocla (tzw. akt ojcostwa), śmiało mogłem okazywać mu sympatię zamiast psioczyć na pętaka, co plącze się pod nogami.
– Wiesz, Morty, im jestem starszy, tym bardziej rozumiem, że im więcej chcemy, tym gorzej na tym wychodzimy – oponuję łagodnie, przetaczając w palcach szklaną szklankę. Balans, pieprzone lekarstwo na życie. Jasne. – I tak. Cały czas chcę więcej. Chciwość Morty, chciwość. Chciwość, nie ambicja – pouczam go, bo doskonale wiem, co ze mnie za ziółko. – Ambicje są dla was, młodych – ciągnę tęgiego łyka, improwizując ton rodem z wykładowej sali i dokonując wyraźnego podziału: granica została wyznaczona. Po jednej stronie imperium rzymskie, po drugiej ostatnia wioska Galów. – Farba? – dopytuję, mierząc go nieodgadnionym spojrzeniem. Nagana czy ciekawość? Szanse jak w zakładzie bukmacherskim, taki ładny chłopak, ajajaj. – A więc muzyk, a do tego artysta-malarz. Naprawdę ci się poszczęściło, Morty. Sztuka to drogie hobby – zauważam, petując do kryształowej popielnicy, opróżnionej przed momentem przez kogoś z obsługi, tych tam w burgundowych uniformach. W klubie dżentelmenów uwijają się sami mężczyźni, żeby z dżentelmenów nie wyszły przypadkiem oblechy, które tracą zmysły na widok obcasów, fartuszka i długich włosów. – A zatem, co jeszcze, Morty? Naprawdę nie masz mi więcej do powiedzenia? – biorę go pod włos, nic się nie stanie, jeśli go wyrwiemy, ma ich zdecydowanie więcej od mnie, psiakość. – Po tylu latach? – wywołam w nim wyrzuty sumienia? Tak trzeba zrobić, odwrócić kota ogonem i zezłomować gnojka, że nie pisał, nie szukał protekcji wuja, porzucił, zapomniał, zlał ciepłym moczem i tak podziękował za wprawę do fachu. Niewdzięcznik. Nie, nie, siad. Dziś ukatrupimy wspólnie potwora z szafy, zdechnie na amen, a ja pójdę w swoją stronę już bez żadnych zobowiązań wobec starego Francisa.
– Słuchaj mnie lepiej – wchodzę Morty’emu w słowo, kiedy ten przerywa smolistą, ciągnącą się ciszę. – Wcale mnie nie dziwi, że nie chcesz rozmawiać o swoim ojcu. To kanalia – wchodzę all in, licząc się z uderzeniem rękawicy i wyzwaniem na magiczny pojedynek. – Zostawił mnie w niezłych tarapatach, rozumiesz – spoglądam na Dunhama, zasępionego tak, że nie odróżniłbym go od ptaszyska wyszarpującego wątrobę Prometeusza. – Zanim się z tym uporałem minęły ze dwa lata… – ciągnę, lewą dłonią nerwowo przesuwając po prawym przedramieniu, cicha (kłamliwa) sugestia, że smród konsekwencji wciąż się za mną ciągnie. – Powtarzałem mu, że ten jego cyrk to nie miejsce dla ciebie. Że zasługujesz na coś lepszego niż my. Dobrze, że wykorzystałeś tę szansę – mówię cicho, patrząc mu prosto w oczy, dumne, mierzącego się wieczorowo z setką podobnych spojrzeń. Może nie tak czujnych, lecz równie oceniających. Dziś wystawiamy pojednanie i oczyszczanie. Morty nie musi znać całej prawdy. Tak będzie lepiej. – A żebyś wiedział, Sandy naprawdę jest aniołem – śmieję się na samo wspomnienie jej opływowych kształtów i buźki cherubinka. – Byłem żonaty dwa razy, ale przy niej zapomniałem o każdej innej. Nie pamiętam, kiedy obejrzałem się za jakąś dupcią na ulicy, rozumiesz, co to znaczy? – że ma figurę lalki Barbie (ale z większymi cyckami) i rysy kinowej gwiazdy. – Ona jest aż za dobra. Mogłaby mieć każdego, Morty, każdego – dla siebie dopowiadam, że jednak wybrała mnie. – Musisz ją poznać. Wtedy będziesz wiedzieć, o co mi chodzi – niewierny Tomasz: nie zobaczy, nie uwierzy. Słodko, Pismo Święte jak zwykle pełne pretekstów dla starych grzeszników.

[Morty Dunham]

Kiedyś dawniej, gdy posmakował życie pod kopułą cyrkowego namiotu, patrzył na świat jak na starą, wypławioną kurtkę, która, chociaż już ciasna w ramionach, był zbyt ważna i znajoma, by ją wyrzucić. Wtedy wszystko, co go wówczas otaczało, miało w sobie coś z powolnego rozkładu. Rzeczy sypały się w palcach, zapach wilgoci przesiąkł ściany, a dom - chociaż w tym budynku z szarej cegły nigdy się tak nie poczuł - przypominał cmentarzysko porzuconych przedmiotów, który funkcjonalności i praktyczność już dawno straciła datę przydatności. Jego ojciec- młodszy od dekadę, przekonany o tym, że świat, gdziekolwiek pójdzie, przyjmie go z szeroko otwartymi ramionami, był królem w królestwie tych opadów, księciem niezałatwionych spraw, a on zaś dziedzicem rachunków, które zamiast znikać, mnożyły się jak szczury w piwnicy i odpady na podłodze, leżące pod stołem, jak ciche wyrzuty sumienia, niepasujące do żadnego elementu układanki, a Morty przechodził obok nich z nonszalancją rasowego sabotażysty własnego życia.
Niewykluczone, że właśnie wtedy - między jednym a drugim widowiskiem - zrodziła się w nim fascynacja destrukcją. Czasem lubił popatrzeć, jak rzeczy obracają się w niwecz, jak odpadają tynki, pękają kubki, a stare listy Francis upycha na dnie szuflady biurka w swojej pracowni, żeby przypadkiem nie stały się świadectwem przywiązania do tamtych zaprzeszłych czasów. Wydawało mu się czasem, z tą całą swoją potrzebą, by odczuwać coraz więcej, że zamiast budować, z upodobaniem wyciągał cegły spod kruchej konstrukcji codzienności. Może to dziedziczne? tliła się w jego głowie myśli, gdy, zerkając wstecz, wertował wspomnienia w poszukiwania sylwetki ojca, który z uporem godnym lepszej sprawy ignorował wszystko, co stawało mu ością gardle, udając, że to nie istnienie, lub że wcale go nie dotyczy. Pamiętał przecież ten stos otwartych, lecz nieopłacanych rachunków. Starte prania – rzadko kiedy czystego– kotłującego się po kątach. Na stole triumfujący stos pustych butelek jak pomnik minionych, alkoholowych libacji Francisa. Morty, zbiegiem czasu czuł coraz większy dystans do człowieka, którego kiedyś był gotowy nazwać swoim ojcem, bo pragnienie posiadania chociaż jednego rodzica było zbyt silne, by go bagatelizować, a który w końcu pozostawił po siebie lepką niechęć, który zostaje na skórze jak wzbijający się w powietrzu tuman kurzu. Z ojcem komunikował się językiem niedopowiedzeń, półsłówek, irytujących żartów, które miały przykryć to, co wiło się w klatce żeber. Tylko czasem, przez przypadek, dotykali prawdy; najczęściej, gdy Francis wdychał coś więcej niż tylko warstwę kurzu z parapetu. Cisza, jaka się wokół nich wtedy generowała, wisiała między nimi jak zerwany sznur do bielizny rozciągnięty na balkonie.
Wspomnienia z czasów szabrów wracały do Morty’ego z takim uporem, z jakim wracają co jakiś czas niechciane sny. Pamiętał, jak przemierzał z Francisem zapomniane osiedla, jak demony hazardu prowadziły ich krok za krokiem, po starych torach tramwajowych. Ojciec miał swoją rutynę: szklanka whisky, papieros z filtrem, polowanie na resztki cudzych marzeń. Morty, wtedy jeszcze zaślepiony jego pewność siebie, podziwiał jego hart ducha. Nigdy nie odmawiał sobie swojego specyficznego rytuału przygotowań, który przypominał mu rozgrzewkę przed walką bokserską – z tą różnicą, że walki z samym sobą nie da się wygrać. Chyba właśnie podczas jednej z takich ekspedycji poznał Danny'ego, który wkrótce stał się częstym gościem w jego życiu. Nie dało się przecież ukryć, że hazard był ich wspólnym mianownikiem, momentem, kiedy próbowali udowodnić światu (i sobie nawzajem), że grają va banque, nawet jeśli stawką jest już tylko resztka godności.
Obserwując, jak mężczyźni oddawali się swojej najbardziej zdradliwej kochance, która nie raz sprowadziła ich na manowce, przeprowadzał w głowie analizę z fascynacją biologa, który kroi żabę na lekcji anatomii - nie brakowało w tym ani presji, ani tym bardziej brzydzenia do samego siebie Czuł, że nosi w sobie tę samą zarazę destrukcji, co Francis, tylko potrafił ją lepiej maskować – ironią, śmiechem, grą pozorów. Przyszło mu być „synem”, choć równie dobrze mógłby być „świadkiem”, obecnym, ale niezaangażowanym. Czuł się jak cień, który sunie za Francisem, nigdy nie wychodząc na pierwszy plan, zawsze o krok za ojcem i jego wykrzywioną logiką rzeczywistości. Ojciec lubił mawiać, że jego życie to pasjans rozłożony na brudnym stole.
Poniewczasie pojął ,że wcale nie chodził o pogięte karty na stole, a niejasne reguły rządzę ich światem i nieliczne momenty, gdy ponosił wygraną, która i tak niczego nie zmieniała. Ojcowska przeszłość była dla niego zbiorem anegdot, z których żadna nie miała pointy, a wybory - rezultatem braku wyboru. Przyszłość, jaka się przed nim odmalowała, to kolejny stos rachunków na kuchennym parapecie, który z czasem zawali się pod ich ciężarem. W gruncie rzeczy, kiedy tonął w sidłach autorefleksji, Morty pojmował, że nie powinien mieć pretensji do nikogo, prócz siebie samego. Przed ojcem ostrzegała go babka, ostrzegła go też Fran, która jak mało kto potrafił zwęszyć niebezpieczeństwo, a on zignorował wszystkie czerwone, trzepoczące na horyzoncie flagi. Pozwolił na ten rozpad, zafascynowany własną biernością. I tylko czasem, w rzadkich momentach szczerości, przyznawał, że destrukcja niesie ze sobą pewien rodzaj wolności. Wolności, która jest równie złudna, co zapach świeżo otwartej puszki piwa na środku nieposprzątanego stołu. I teraz obecność Danny'ego - jego zuchwały uśmiech, zakola, łyse czoło i przecinając go sieć zmarszczek - znowu mu o tym przypominały, budząc uśpione, ukryte głęboko pod skórę emocje, towarzyszące tamtym dniom.
Zanim powiedział cokolwiek, oparł się wygodnie o oparcie krzesła, z tą samą nonszalanckie, której nie można było kiedyś odmówić jego ojcu i przez chwile tylko obracał kieliszek w dłoni, wpatrując się w jego zawartość, jakby próbował z niej coś wyczytać, znaleźć właściwe słowa, które z trudem kładły się na język. W końcu uniósł wzrok na rozmówcę, w kąciku ust pojawia się cień zadziornego uśmiechu, a raczej jego atrapa, wybudowana na lichej konstrukcji uciekającej gdzieś w popłochu pewności siebie, na której zaczynało brakować mu siły.
Doceniał jego szczerość. Domyślał się, że w nadal wyciągał dłonie w kierunku tego, co nie należało do niego i zaciskał na tym palce, a potem każdorazowo celebrował chwili, że nie stracił żadnego z nich. Nawet ukradkowo zerknął na jego dłonie. Kciuk, wskazujący, środkowy, serdeczny, mały. Cały komplet na swoim miejscu.
- Może masz racje, może chciwość różni się od ambicji, ale czy jedno mogłoby istnieć bez drugiego? - w hebanie jego oczu pojawił się figlarny błysk, gdy zbliżył szklankę do ust. Whisky paliła i w język, i w ścianę gardła, ale też przynosiła ze sobą znajome, potrzebne ukojenie, którego poszukiwał od momentu przekroczeniu progu tego lokalu.- Wiesz, jak wygląda życie młodego muzyka w magicznym teatrze? To nie jest tylko scena i światła, to walka z każdym kolejnym dniem, z każdym kolejnym koncertem, żeby nie zniknąć, nie stać się jednym z tych, których nikt nie pamięta. Bo kto pamięta o drugim wiolonczeliście z lewej, co nie? - pozwolił, by pytanie zawisło między nimi, lecz nie potrzebowało odpowiedzi. – Teraz nie jestem tym drugim, mam własne recitale, ale nadal chce więcej, bo jak się wspinasz, chcesz sięgnąć wyżej i wyżej. Sława smakuje lepiej niż tanie whisky w klubie, daje napęd na kolejne tygodnie, motywuje. Zwłaszcza gdy ludzie wyciągają do ciebie rękę po autograf, bo znali cię z tej jednej magicznej premiery i rośnie w tobie świadomość, ż nie jesteś już tylko jednym z tłumu. Nie zamieniłbym tego na żaden spokój ducha. Czy to nie jest jeden z przejawów chciwości?
Po tylu latach?, odbiło się echem od sklepienia jego czaszki, a on próbował odgadnąć czy Danny próbował wywołać w nim wyrzuty sumienia. Przed wygospodarowaniem sobie przestrzeni na słowa, obrócił w palcach niedopalonego papierosa.
– Wiem, że przez te wszystkie lata mogłem się odezwać, ale, wiesz, stary potwór spod łóżka, czasem bywa lepszym motywatorem niż cokolwiek innego.
A dzisiaj, przyjmując jego zaproszenie, zwyczajnie chciał spojrzeć mu w oczy i powiedzieć, że radzi sobie sam, bez niczyjej pomocy, bo jeśli cokolwiek nauczyło go życia z ojcem pod jednym dachem, to była to zaradność i upór, a nagła śmierć babki jedynie utrwaliła i jedno i drugie, bo został sam i musiał wziąć odpowiedzialność za swoje życie.
- Mogę sobie wyobrazić, w jakie kłopoty cię wpakował - wiec o to chodzi? Danny chciał go nakłonić, by spłacił zaciągnięte przez Francisa długi, w świecie ciemnych interesów przechodzące z ojca na syna? – Kontaktuje się z tobą jeszcze? Ze mną próbował nawiązać kontakt, zupełnie bezskutecznie. Nie chcę mieć z nim nic wspólnego.
Z nim, jego interesami i długami, jakie za sobą zostawił i które będą się za nim ciągnąć aż do śmierci, jak smród rozkładu.
Wzrokiem odnalazł twarz Daniela. Skrzyżował z nim swoje spojrzenie. Próbował wyczytać z niej cokolwiek, lecz nie zdołał, bo zaraz pojawił się na niej cień zachwytu, gdy zaczął opowiadać o tajemniczej Sandy i o tym, jak zmieniła jego życie. Wydał się szczery, kiedy o niej wspominał, z takim zapałem, jakby przeżywał drugą młodość i chyba właśnie dlatego Morty wykrzywił usta w uśmiechu.
Mogła mieć każdego, a wybrała jego. Mężczyznę w kwiecie wieku, który niebawem zacznie się rozpadać przez ilość wypitego alkoholu i stos wypalonych papierosów.
- Ulala - rzucił, czemu towarzyszyło lekkie rozbawienie – Ten strzał amora musiał ugodzić się prosto w serce. Gdzie i jak się poznaliście? I oczywiście chętnie poznam kobietę, która dokonała tego małego cudu – dodał po chwili, unosząc szklankę w geście toastu. – A więc za Sandy.
Osuszył szkło do końca i odstawił go na blat, niedopałek wylądował za to w popielnicy.

[Daniel Dodge]

Przewalamy się w ciepłych fotelach, grzejąc ciała o wytarte siedzenia, ręce przewieszając przez wypolerowane poręcze. Nogi zakładamy na nogi, kręcąc się i wiercąc, znowu, ludzie, niezdolni do kilku minut bez ruchu, o ile nie paraliżuje nas strach przed niedźwiedziem, przed którym padamy, udając martwych. Przyzwyczajamy się do szumu z winylowej płyty, piosenka dawno się skończyła, lecz obsługa zdaje się być na to głucha. Skaczą jak pchełki wokół gości, donosząc im świeże egzemplarze jeszcze ciepłego, pachnącego tuszem dziennika, dostarczonego przez rudawego chłopca na rowerze, grube cygara i finger foody. Pasie się tutaj rozmaitościami, które jawnie kpią z chamskiego podniebienia: tartaletki z musem z przetłuszczonych gęsich wątróbek i konfiturą figową, trufla z popcornem z kaszy gryczanej i karmelizowane pory w galaretce z białego wina, szef kuchni poleca. Palce lizać, kątem oka podpatruję, jak dandysi na raz spuszczają kulinarne dzieła sztuki prosto do gardeł, trochę zazdrosny, a trochę obrzydzony procesem pozyskiwania niektórych składników. Mój fine dining wygląda inaczej, choć często gęsto również bez sztućców. Nieobecność pianisty nagle zaczyna mnie dołować, cisza daje się we znaki - co z tą igłą? - więc zirytowany rozporządzam po swojemu kolekcją i gramofonem, nastawiając czarny jazz, zakopany gdzieś na samym dnie szuflady z nagraniami, jakby słuchanie Murzynów to był wstyd.
– Pytasz retorycznie, czy chcesz znać moje zdanie? – tara-ta-ta-ta-ta, buzia mu się nie zamyka, zupełnie jak smykowi lat piętnaście, który pierwszy raz zobaczył babę z brodą. Mną też to wstrząsnęło, prawda - dlatego wymagam od Sandy pozbywania się włosów z ciała z chirurgiczną precyzją, całe szczęście, że ma je takie jasne. – Chciwość to jeden z grzechów głównych, Morty. Kończy się za to w piekle – zebrałem je wszystkie, więc moje pokutowanie w wrzącym garze pełnym smoły diabły pomnożą przez siedem. – Mówiłem ci kiedyś, że wychowały mnie mugolskie zakonnice? – napomykam, rzucając mu okruszki, które pomogą zagubionemu Jasiowi znaleźć drogę do domu. Nasłuchuję wykładu, którym tracę zainteresowanie w połowie, ot, chłopiec sądzi, że pozjadał wszystkie rozumy, a w głowie: słoma jak u nierozgarniętego stracha na wróble. Może gdyby zajął się graniem, nie filozofowaniem, nie musiałby martwić się o swoje pierwsze skrzypce. Nie mówię tego głośno - jeszcze - tylko kiwam głową, procesując i trawiąc, śliniąc się za mikroskopijnymi kanapeczkami. Muszę obejść się smakiem, choć w kościach czuję, że będę opychać się siekanym tatarem, zostawiam go sobie na deser. – Nie – ups. Zgadzamy się, że się nie zgadzamy? – To bardzo dobrze, że wiesz, czego chcesz Morty – chwalę przybranego bratanka, lejąc miód na jego poharatane, zdradzone serce, tak desperacko szukające poklasku, że aż musi opierać się na obcych. Rozumiem to jak nikt, chętnie położyłbym się na wyciągniętych rękach, chcę, by niesiono mnie jak w lektyce, mdlano na mój widok i do samary zagarnianio piasek, po którym przeszedłem gołymi stopami. Ahhh.  – Chciwość i ambicja to dwie różne rzeczy. Ta pierwsza wynika z niskich, naprawdę niskich pobudek. Nie chodzi o to, że wciąż chcesz więcej, tylko o to, że nie możesz się nasycić, niczym. Posiadanie zaczyna być obsesją, nie myślisz o niczym innym, a jeśli tworzysz, nie tworzysz już z poczucia misji czy natchnienia. Zaczynasz to robić dla oklasków, dla kwiatów, które rzucą ci na scenę, dla dziwek, które pozwolą ci spojrzeć w dekolt albo nawet obciągną ci za kulisami i nagle rozumiesz, że nie jesteś już artystą i że nienawidzisz siebie, ale nie umiesz przestać. Nie wierzysz w to, co robisz, ale robisz to dalej, bo musisz folgować swoim apetytom. Wszystkie piękne idee zabijasz bez mrugnięcia okiem, bo nie mają już dla ciebie sensu. A najgorsze w tym jest to, że w głębi duszy wiesz, że jesteś oszustem, podłym przebierańcem i tylko modlisz się, żeby to nie był ten dzień, kiedy przyłapią cię na gorącym uczynku – mówię całkiem wesolutko, jakbyśmy omawiali ulubione smaki lodów i spierali się w kwestii wyższości waniliowych nad czekoladowymi lub odwrotnie. Tak, tak, ten w lustrze to niestety ja; jeden ucieka od losu, drugi idzie z nim na czołowe. Dla Morty’ego nie jest jeszcze za późno, więc niech główkuje, patrzy na mnie i wyciąga wnioski - tak jak i ja, po latach, do tych trocin dodaję sobie igieł, by wzmóc ostrość intelektu.
– Mogłeś. Powinieneś – grzmię surowo, w nozdrzach kręci mnie od surowego mięsa z pieprzem, kryształowa karafka uwalnia nuty bursztynu, które ponownie spływają do naszych szklanek. Kap-kap-kap, zaraz zatańczę jak Gene Kelly. – Ale co się odwlecze, to nie uciecze, prawda? Pamiętam, gdzie pracujesz – ha-ha-ha, śmieję się, jakbym planował zachodzić go od backstage’u. Okoliczni mieszkańcy pewnie dawno podpisali petycję o zakazie rozdawania autografów na programach, ci z West Endu zawsze mieli kija w dupie, choć kompletnie nie rozumieli, o co chodzi w analnych zabawach.
–To nic, Morty, to nic. Nie wącham kwiatków od spodu, więc… – prycham, a brzydka zmarszczka przecina moje czoło w tym samym miejscu, co zawsze. Na nią kremy już nie pomagają, wyżłobiła się zbyt głęboko w papierowej skórze. Za dziesięć, dwadzieścia lat, będę wyglądać jak żółw morski, zasuszony, a do tego nakrapiany, jakbym umierał na raka wątroby, a przecież mugolskie choroby nie imają się nas, czarodziejów. – Już nie – wyjaśniam oszczędnie, dawkując sobie ostatniego drinka, ponieważ bożek mamony należy do tych przekornych, ten co daje i odbiera, i się w piekle poniewiera. – To nadal jest twój ojciec – zauważam, rezygnując z gestu protekcjonalnego cielesnej ochrony, gdyż Morty rozrósł się jak dąb i radzić sobie musi sam. Rodzinne więzi i tak są z papieru, tak mi się coś kojarzy, wychowanemu na wiecznej pretensji dla mamy i papy, którzy mnie nie chcieli. – Wiesz, do czego jest zdolny. Uważaj – to jest prawdziwa przestroga. Jeśli wyraziłby takie życzenie, zastanowiłbym się nad odstrzeleniem dawnego kamrata tuż po tym, jak w cywilnym ubraniu wyjdzie za bramy więzienia. W ramach urodzinowego prezentu na trzydzieste urodziny dla jego zdradzieckiego syna.
– Długo by opowiadać – wymiguję się od odpowiedzi, złoto z mojej rozszerzonej szczęki błyska tanio i wulgarnie, zupełne przeciwieństwo niuni, która codziennie wstaje raniutko, żeby zrobić mi na śniadanie jajka i parówki. – Tysiąc razy jej mówiłem, że jestem dla niej za stary, ale nie dawała mi spokoju. Myślałem, że jak ją w końcu przelecę, to będzie fajrant, a ona wtedy zaprosiła mnie do siebie, żebym poznał jej matkę – wspominam rodzinny obiadek, który niestety nie trwał tak długo, żebym zdążył posmakować bezę z owocami. – Jest popieprzona – dodaję z lubością, niezwykle zadowolony z tego toastu, który wznoszę w połowie pustą szklanką. No i co, teraz na hejnał. – Jak myślisz, do trzech razy sztuka, co? – pytam: ołtarz, przysięga i kolejna noc poślubna. Może z nią to nie koszmar. Może to będzie to.