Łazienka chłopców

[Mistrz Gry]

Łazienka chłopców

Łazienka chłopców na czwartym piętrze rzadko bywa naprawdę cicha. Kamienne ściany odbijają głosy, śmiech i plusk wody, tworząc wrażenie, jakby pomieszczenie żyło własnym echem. Rzędy metalowych kranów chrzęszczą przy każdym dotknięciu, a stara instalacja często syczy i bulgocze, jakby w rurach mieszkały drobne psotne stwory. Nad umywalkami wiszą krzywo zawieszone lustra, w których odbicia czasem drgają bez powodu – niektórzy twierdzą, że to efekt dawnego żartu zaklęciowego. Zapach mydła miesza się z chłodem wilgotnego kamienia, a w zakamarkach lęgnie się para, jakby pomieszczenie oddychało. Choć to tylko szkolna łazienka, nie brak w niej śladów magii i nieposkromionej młodości, które czynią ją miejscem pełnym codziennych tajemnic.

[Augustus Rookwood]

30,04.1962

Szum wody odbijał się cichym echem w opustoszałej łazience szkolnej. Augustus dumał chwilę nad działaniem szkolnego systemu kanalizacji. Jego dziadek wspominał niedawno, że pamiętał czasy, gdy łaźnie wyglądały zupełnie inaczej. Mniej cywilizowanie.
- To musiał być jakiś genialny czarodziej - mruknął pod nosem Augustus, Myjąc dłonie pod ciepłym strumieniem jednej z marmurowych umywalek. - Czarodziej czystej krwi - doprecyzował dla jasności, tak po prostu, mimowolnie. Dłonie osuszył strumieniem powietrza z różdżki i energicznym krokiem skierował się do wyjścia, otwierając drzwi z taką energią, jakby zamierzał je co najmniej wyważyć.
Bez dłuższego zastanowienia skręcił w prawo, a dostrzegłszy doskonale znaną mu twarz Namiestnika Suffolk w towarzystwie innych sztywniaków, poczuł, że może być tam potrzebny. W geście przyjacielskiej życzliwości uwolnił Macnaira z tej niezręczności kilkoma gładkimi kłamstewkami i kilka minut później kroczyli już obaj pustym korytarzem. Tak jak czynili to przed laty, łażąc bez celu i powodu, czasami szukając chwili prywatności dla wielkich planów na przyszłość, innym razem chcąc uniknąć trafienia niewybrednych żartów do niepożądanych uszu.
Nie tylko znajome widoki przywodziły na myśl wspomnienia, ale i nad wyraz żywe przypomnienie o egzaminach, najmniej przyjemnej części edukacji w życiu młodego człowieka.
- A dajże spokój, wszystko to ustawione, pewnie wygra ktoś z zagranicy, mówię ci. W ramach politycznych gierek, rozumiesz - odparował natychmiast Augustus, zapytany o to jak mu poszło w olimpiadzie naukowej; gestykulował przy tym żywo, dając do zrozumienia, że szkoda o tym gadać, naprawdę nie ma co. Dłoń w pewnym momencie odruchowo sięgnęła po papierosa, ale powstrzymał się. - Tak jak ten niedawny mecz. Na pewno słyszałeś. Kto by nie słyszał? To była sprawka... - pochylił się ku przyjacielowi, żeby wyszeptać mu kilka słów. - ... Nobby'ego Leacha, rozumiesz. Szlamolub teraz potrzebuje zjednać sobie wszystkie mniejszości społeczne. Będzie chciał jednoczyć innych zdrajców krwi i te wiedźmy w spodniach. Nadążasz? Teraz Harpie z Holyhead będą faworyzowane, bo grają tam same kobiety. Cała Wielka Brytania będzie klaskała na samo ich pojawienie się. Nobby Leach o to zadbał. Takie jest moje zdanie, jeśli mnie pytasz. Jastrzębie na pewno klaskały. Łbami Harpii o swoje tłuczki - opowiadał Drew przejętym tonem, znów żywo przy tym gestykulując, rozemocjonowany wciąż niedawnym skandalem, który dotyczył jego ulubionej drużyny. Zaprzeczal jednocześnie jakoby miał niezdrową obsesję na punkcie rozgrywek quidditcha. - Grali jak zwykle - powiedział rozmarzony. - Brutalnie, subtelnie jak ta Burke'ówna, która użyła Bombarda Maxima na turnieju pojedynków. Słyszałeś już? - wtrącił rozbawiony, uchwycając spojrzenie Drew, ale prędko wrócił do kontynuowania relacji z meczu. - Sędzia zgubił albo okulary, albo przytomność. Przymykał oko na każde wykroczenie tych lisic, a Jastrzębie karał za najmniejsze smocze łajno - rozgoryczenie wkradło się pomiędzy głoski - Widziałeś jak ta ruda cizia próbowała pozować rzucając kafla, przekonana, że fotoreporterzy za nią nadążają? - zakpił. - Mam nadzieję, że uchwycili na zdjęciu moment, kiedy dostaje kaflem w tę wymalowaną buźkę - stwierdził z przekąsem i zaśmiał się pod nosem do własnych wspomnień. - Najgorsze było jednak to, że w szukającego wleciały całą chmarą, jak szarańcza albo modliszki, a sędzia nie widział, że....
Relację Augustusa przerwało pojawienie się Irytka. Miał dziwny sentyment do tego poltergeista, którego lękał się może na pierwszym, maksymalnie na drugim roku. Później nawet go rozumiał.
- A gdzie się ten uczeń tak śpiewy? Do toalety?!- zaskrzeczał Irytek i zarechotał złośliwie. Nie zatrzymywał się jednak, przejęty rolą uprzykrzania życia jak największej liczbie gości, pognał siać chaos dalej.
Augustus nie odpowiedział, łazienka była przecież w drugą stronę, ale z poltergeistem nie warto było wchodzić w zbędne dyskusje. Poczuł jednak, że coś jest nie tak; w pewnym momencie, gdy chciał zrobić kolejny krok - poczuł opór. A gdy postawił stopę na ziemi, rozległ się głośny, mlaszczący dźwięk, jakby Irytek sprawił, że ich eleganckie buty oblepiała smoła.
- To brzmi jak... - zastanowił się Augustus, a jednocześnie rozejrzał wokoło, upewniając się, że nikogo nie ma wokoło. - Nos Rinehearta gdy go łamałem. Dokładnie tak mlaszczała ta miazga - wyrzekł cicho, pochylony ku Macnairowi, jeszcze nieprzejęty smołą na butach. - Myślę jednak, że uczyniłem mu przysługę i powinien mi wtedy podziękować. Po wyglądał lepiej - zakpił, wysuwając różdżkę z rękawa - którego zaklęcia powinien był użyć, by pozbyć się smoły?

kość zdarzeń