Izba Pamięci

[Mistrz Gry]

Izba Pamięci

Jest to miejsce ciche pełne powagi, ukryte w jednym z wyższych skrzydeł zamku. Wysokie, łukowate okna wpuszczają do środka miękkie światło, które odbija się od wypolerowanej posadzki i starych, kamiennych ścian. Wzdłuż nich stoją rzeźbione kolumny i marmurowe tablice, na których wyryto nazwiska uczniów, nauczycieli i bohaterów, którzy zapisali się w historii szkoły. W kryształowych szkatułkach przechowywano nagrody, trofea, puchary, tarcze, talerze i statuetki. W tym pomieszczeniu znajduje się również lista Prefektów Naczelnych oraz Specjalna Nagroda za Zasługi dla Szkoły, którą przyznano jedynie nielicznym. Miejsce to zachęca do wspominek oraz rozmytej nostalgii.

[Moira Sanderson]

30 kwietnia 1962 - Zjazd Absolwentów

Inauguracja zakończyła się, a Moira Sanderson oddaliła się od centralnej części wydarzenia, chyba mimowolnie, nie rozumiejąc ciężaru naciskającego się na tył jej czaszki. Chociaż od nauki w Hogwarcie minęło niemal tyle czasu ile jej siostrzenica nosiła na własnym karku, uzdrowicielka nigdy nie rozliczyła się ostatecznie z daleką przeszłością. To co bardziej bolesne – wyparła, to co mniej – trzymała gdzieś na pograniczu pamięci, uspokajając się myślą, jakoby to nie była już tą samą osobą, którą była wtedy. Moira Lupin porzuciła swoje nic nie znaczące nazwisko, rodzinę bez zasług i ambicji – pokazała wszystkim drwiącym z jej możliwości swoją niekwestionowaną wartość. Osiągnęła więcej niż się po niej spodziewano, mając pewnie więcej szczęścia niż mogło jej się nawet wymarzyć… A mimo wszystko, wciąż miewała problem ze spojrzeniem w oczy tym dzieciakom (wyrośniętym ich wersjom…), które ze względu na większy majątek i lepsze urodzenie bywały dla niej podłe.
Problem malał z każdym kolejnym miesiącem czy rokiem; malał z każdym kolejnym projektem wykonanym bez udziału wielkiego w swoich zasługach męża.
Może medal od Ministra zapewniłby jej ostateczne rozliczenie z przeszłością? A może nie ma sposobu by zadowolić Moirę Sanderson do reszty?
Kątem oka widzi Leonie witającą (żegnającą?) się z kimś, kto ją rozpoznał. Spotyka się z nią spojrzeniem i wita ubogim w entuzjazm uśmiechem. Za chwilę spotkają się i powitają słowami – na zjeździe absolwentów, nawet jeżeli je same dzieliło niemal jedno pokolenie.
Przystanąwszy pod tablicą pamiątkową z nazwiskami wszystkich prefektów naczelnych doskonale wie co czuje. W latach w których uczęszczała do Hogwartu status krwi wydawał się jeszcze ważniejszy niż obecnie. Niegdyś mugoslki Minister Magii nigdy nie byłby rozważaną opcją. Przed otoczeniem się wianuszkiem obojętnych na pochodzenie akolitów często bywała… Nikim szczególnym.
W czasie szkolnym bardzo chciała być tu wymienioną. Teraz jednak cieszy się, że tak nie jest. Dawne nazwisko ciążyłoby jej tylko bardziej.
– Leonie, w życiu nie ma przypadków skoro spotykam cię tak szybko i w tak tłumnych warunkach – uśmiecha się jakby sympatyczniej, chociaż nie pędzi do niej z uściskami czy całusami. Figg zna Sanderson nie od dziś – wie, że spodziewanie się po niej czegokolwiek innego nie byłoby podejściem rozsądnym. Przemieszczają się powolnym krokiem wzdłuż ścian Izby Pamięci. – Miałaś dobre relacje ze swoim Naczelnym? Ja miałam ochotę odgryźć mu głowę – a ciężko określić czy żartuje, czy być może faktycznie posiadała usposobienie modliszki. – Chociaż może nie powinnam tego mówić. Kto wie czy ściany nie mają uszu, z takim dyrektorem… – dodaje ciszej, przystając pod obrazem… Innego dyrektora. Fineas Black, nazwisko dla Moiry jeszcze mniej strawne. Chory na punkcie czystości krwi ród budził w niej tylko nieprzyjemne wspomnienia. – Zmieniam zdanie. Byli gorsi.
- Ach, tak. Kolejny... gość - mruknął Phineas, udając entuzjazm, jednocześnie zmierzył ją spojrzeniem od stóp do głów, po czym powrócił do poprawiania finezyjnego kołnierza swojej koszuli. - Widzę, że obecny Albus Dumbledore kontynuuje niechlubną tradycję wpuszczania w mury szkoły wszystkich, kto tylko znajdzie się w zasięgu jego wzroku - mówił cicho, właściwie bardziej pod nosem, niż do kobiet. - Obym ujrzał dzień, gdy słowa świętej pamięci Salazara nabiorą wreszcie mocy. Póki co jestem zmuszony tu tkwić i obserwować upadek standardów... Powiedz mi, chyba Dumbledore w porozumieniu z tym... nowym, pożal się Merlinie, ministrem magii, nie zaplanowali występu mugoli na bankiecie?
– Boi się dyrektor ze porwą pana do tańca? – drwi z Phineasa Blacka, szybko zapominając o pojęciu dobrych manier. Dochodzi do wniosku, że wyżycie się na obrazie Blacka, a nie na jednym z żywych członków ich rodziny jest… Wygodne. Niezwykle wygodne.

Kość zdarzeń

[Leonie Figg]

Wesołość Dumbledore'a nadal smakowała dla niej goryczą.
Cieszył się na widok swoich absolwentów, a co z tymi, których dziś zabrakło? Co z tymi, którzy poświęcili życie, poświęcili wszystko, dla jego pogubionych ideałów? Gdzieś w tłumie stał Arlo, patrzył w twarz człowieka, który odebrał mu brata bliźniaka, a Leonie bała się, że mimo to mógł nie widzieć w nim winowajcy. Kiedy opowiadał o powiązaniu z ludźmi dyrektora Hogwartu, u boku których Basil próbował wywalczyć bezpieczniejszy świat, nie miał w sobie tej zapalczywej urazy, która wykształciła się w ich młodszej siostrze. Naprawdę był aż tak ślepy? Albo tak dobry, by wybaczyć... Nie bez powodu nie wytrzymała do końca przemowy, tylko oddaliła się z błoni mniej więcej w połowie, pewna, że jeśli tego nie zrobi, za moment wynajdzie skądś gumochłona i Merlina ducha winnym stworzeniem rzuci w przemawiającego. Ewentualnie w Ministra Magii, który dumnie prężył pierś, a z tego, co mówił Grindelwald, okazał się wyłącznie marionetką na sznureczkach Albusa Dumbledore'a.
Poza tym uciekła z jeszcze jednego powodu: nie chciała spotkać się z bratem, który jej pozostał, nie chciała musieć odpowiadać na pytania o to, dlaczego znów nie odpisała na jego ostatnie listy. Nie zasługiwał na takie traktowanie, a jednak kiedy tylko ujmowała pióro w dłoń, słowa po prostu nie płynęły. Poczucie winy zamrażało palce, przyznanie się do złego traktowania przerażało. Lepiej będzie, jeśli dziś na siebie nie wpadną.
Szukała oddechu, przerzedzenia tłumu wypełniającego Hogwart. Takim sposobem zawędrowała do Izby Pamięci, po drodze spotykając dawnego dobrego kolegę, z którym się przywitała. Upływające lata zaokrągliły jego brzuch i dodały mu drugiego podbródka, ale jego usposobienie pozostało tak samo beztroskie, młodzieńcze i wesołe jak kiedyś - co przyjęła z zaskoczonym uśmiechem. Zdawał się nie widzieć w niej kogoś innego. Kogoś, kto przeszedł przez półroczne piekło i wyszedł z niego odmieniony. Może to lepiej, że ich rozmowa trwała krótko, dzięki temu Leonie mogła pozostać w jego pamięci tamtą swobodną i pogodną dziewczyną; sama zaś pomachała delikatnie do dostrzeżonej na horyzoncie Moiry i zbliżyła się do niej, wdzięczna za stały grunt w postaci osoby cioci.
- Jak się bawisz? - zagadnęła w odpowiedzi na jej powitanie. Prawdziwe atrakcje jeszcze się nie rozpoczęły, miała jednak nadzieję, że widok dawnych kolegów i przyjaciół podziałał na Sanderson relaksująco. Posągowa postać czarownicy zachwycała doborem subtelnej, eleganckiej kreacji, złote włosy lśniły w światłach hogwarckich świec; wyglądała przepięknie. - Biorąc pod uwagę, że zbierałam szlabany tak chętnie i często, jak stokrotki na wianki... - wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się lisio. Prefekci mieli z nią merlinowskie skaranie, jeśli akurat nie wpadała w kłopoty, to zazwyczaj je prowokowała. I za każdym razem twierdziła, że było warto. - Ale ciebie o to nie podejrzewam. Więc dlaczego? - uniosła brew. Wyobrażenie Moiry na szlabanie było absurdem, może wchodziła w dyskusje z prefektem naczelnym, uważając, że zna zasady lepiej od niego?
Zerknąwszy w bok ku nagle odzywającemu się portretowi, na twarzy Leonie odmalowało się zdziwienie. Phineas Nigellus Black nie dawał się poznać od najlepszej strony, nie do końca pojmowała pretensję zawartą w jego głosie. Co miał im do zarzucenia? Ich pochodzenie nie było nieodpowiednie, Moira zasłynęła w świecie jako wprawna uzdrowicielka, cóż, co najwyżej mógł wątpić w teraźniejszą wartość Figg, ale o niej chyba wiedział niewiele. Albo nic.
- Merlinie, co za zgred - skomentowała z zadartą głową. Przemówiła przez nią brawura dawnych lat, wyzwolona przez mury Hogwartu, ale i to, że rozmawiały z obrazem, który w żaden sposób, choćby bardzo chciał, nie mógł ich skrzywdzić. Nie podniósłby na nie ręki, nie zaciągnąłby ich do ciemnego i zimnego miejsca. Nie sprawiłby, że więcej nie zobaczyłaby Jaspera. Właśnie jego przewidywalność dodawała jej odwagi. - Albo siebie nawzajem - dodała znaczącym szeptem, nawiązując do występu Albusa i Leacha oraz kwestii tańca. Spojrzała przy tym na Sanderson, po czym po chwili wahania owinęła ramię wokół jej łokcia i lekko pociągnęła do tyłu. - Myślisz, że ktoś się pogniewa, jeśli obrócimy go płótnem do ściany? - zapytała konspiracyjnie, z błyskiem w oku. Trudno byłoby powiedzieć, czy Leonie żartuje, czy mówi poważnie.

[Moira Sanderson]

Na pytanie o dobrą zabawę może jedynie westchnąć bez przekonania.
Nie bawi się źle, ale nie bawi się też dobrze – właściwie prawdziwie bawić będzie się dopiero pod sam koniec, kiedy być może uda jej się wypić kilka kieliszków musującego wina i zjeść kilka zbyt drogich jak na tę ekonomię deserów. Lekarze często bawili się mocniej – byle zapomnieć o upiornych widokach których doświadczyli w trakcie swojej kariery.
Być może będzie bawić się dobrze także w trakcie Olimpiady, na którą miała zamiar się udać tylko i wyłącznie dla własnej rozrywki. Niegdyś wydawałoby się jej to niemożliwe – przystępować do konkursu nie tylko po to by wygrać.
Za dzieciaka ganiała niekiedy nierealne cele, udowadniając światu swoją wartość – niezależnie od tego jak bardzo wpisywały się w jej zainteresowania. Kiedyś była co najmniej dobra z wszystkiego. Obecnie rozumiała więcej, a więcej oznaczało rozwijanie się w konkretnej dziedzinie. Zrozumienie, że nie zostanie nigdy chodzącą encyklopedią i kobietą zaznajomioną z każdą dziedziną nauki i życia.
Nie łudzi się, że wygra Olimpiadę z młodymi ludźmi, dla których nauki w Hogwarcie były wspomnieniem sprzed roku czy dwóch lat.
– Nagroda w Olimpiadzie Naukowej jest bardzo wysoka – mówi sugestywnie. Sanderson świadoma już jest chociaż w pewnym stopniu zamiłowania Leonie Figg do hazardu i ryzyka. Moira nie wie jak wiele szczęścia będzie trzeba posiąść, byle Gumochłonka wygrać – wie jednak, że oczy siostrzenicy na pewno zaświeciły się na wiadomość o stu galeonach znajdujących się w zasięgu ręki… Albo zasięgu umysłu. Nie może wiedzieć jaką uczennicą była magibotaniczka – Moira zawsze pozostawała nieco poza granicami rodzinnego życia sióstr, braci i ich latorośli.
– Podejrzewałam cię o bycie żywym srebrem – przyznaje na jej wyznanie. Gdyby była na stanowisku naczelnej jej rocznika – z pewnością traktowałaby ją podobnie. Na szczęście była jej ciotką i wciąż miała prawo strofować ją, jeżeli uznała to za słuszne. Nawet jeżeli Leonie już od dawna pozostawała dorosła. – Był zarozumiałym chłopcem z bogatej rodziny i wpływowym nazwisku. Czego nie zrobiłabym – nigdy nie byłabym w stanie przejąć jego pozycji – a była wtedy niezwykle, nieludzko wręcz ambitna; okrutnie zapalona. – Niesprawiedliwość bolała mnie wtedy dużo bardziej niż teraz.
Obecnie nie miała powodów do kompleksów. Nawet obraz nie był w stanie wprawić ją w stan znany w dzieciństwie – kiedy hormonalna karuzela kazała jej niekiedy wrzeszczeć na chłopców, których zawsze uznawała za niedojrzałych i głupich. Chyba była wtedy trochę… Niedojrzała i głupia.
Gdy siostrzenica łapie ją za łokieć, a potem pociąga do tyłu, musi mierzyć się z konsekwencjami; z ciężkim spojrzeniem błękitnych oczu magichirurg, zakotwiczonych uwagą na jej twarzy. Parska na propozycję. Nikt kto nie będzie naocznym świadkiem tej sytuacji i tak nie uwierzy, że Moira Sanderson obróciła obraz Nigellusa Blacka. Było to nieeleganckie, ale wracając myślami i pamięcią do lat młodzieńczych – chętnie odegrałaby się w jakikolwiek sposób na członkach błękitnokrwistych rodzin.
– Do ściany? Jeśli już ruszać jego wielmożność, wolę umieścić go do góry nogami – i w przeciwieństwie do nieodgadnionych nut w głosie Figg – Sanderson z pewnością nie żartuje. Albo kłamie bez mrugnięcia okiem. Do drugiego nie ma jednak talentu – w sytuacji nagłej konieczności, zwykle kłamali za nią inni. – Pilnuj drzwi.
A ona wyciąga różdżkę z torebki.

[Leonie Figg]

Gdyby wiedziała, że nie będzie jej dane zobaczyć szczerze bawiącego się oblicza Moiry, kiedy Hogwart zostanie osnuty kotarą wieczornych cieni, chyba złamałoby się jej serce. Tak rzadko widziała magichirurg cieszącą się ze zwykłych ludzkich interakcji, choćby uzupełnionych o smacznego szampana, skrzacie wino i tonę ciasteczek z poczęstunku przygotowanego przez niezmordowane szkolne skrzaty. Czy pod strzelistymi sufitami zamkowych komnat wybrzmi dziś jej głośny, prawdziwie rozbawiony śmiech? Czy spojrzy na kogoś z ciepłem budzącym się w spojrzeniu? Da się porwać do tańca, w którym zapomni o powinnościach, trudach pracy i sztywnym gorsecie, noszonym na co dzień? Leonie była ogromnie ciekawa zabawy pisanej Moirze, więc może to dobrze, że w porównaniu do Jaspera nie umiała zobaczyć ani skrawka wizji przyszłości - najpierw rozbrykanego Irytka i kaprysów własnej magii, potem zaś porażki czekającej na nią na Gumochłonku, tak dotkliwie bijącej w duszę zielarki, że jedynym scenariuszem, jaki dla siebie zobaczy, okaże się ucieczka.
Temat rozpoczęty przez Sanderson skutecznie zdekoncentrował ją od rozważań na temat znaczenia westchnięcia, które uleciało spomiędzy warg czarownicy. Gardło Leonie wyschło nieznacznie, zaczęła też wyginać palce w swojej nerwowej manierze, z pozorowaną swobodą wodząc wzrokiem po gablotach w Izbie Pamięci. Suma była kolosalna, bezsprzecznie. W jak ryzykownych grach mogłaby wziąć dzięki niej udział? Ile razy zdołałaby pomnożyć taki kapitał? Wymagałoby to innego miejsca, niż tawerna w Cardiff, innego towarzystwa, ale to przecież nie problem. A gdyby wróciła z sakiewką ciężką, niż wcześniej, mogłaby zafundować Jasperowi i sobie bardzo komfortowe warunki na jakiś czas. Kupiłaby Heldze nowe sznurki do zabawy, sobie kilka nowych ubrań, może kilka nowych roślin, część odłożyłaby na czarną godzinę, spłaciłaby też wszystkie zaległe długi...
- Bardziej pociąga mnie możliwość sprawdzenia się po latach - odchrząknęła kłamliwie, aczkolwiek Moira potrafiła z niej czytać, na pewno nie kupiłaby wymówki Figg w całości. Owszem, perspektywa zmierzenia się w różnych dyscyplinach szkolnych wydawała się absorbująca, ale to pieniądze naprawdę przykuły uwagę, rozbudziły głód podobny uzależnieniu, które zawsze prędzej czy później łamało jej postanowienia i prowadziło ją z powrotem do stołów hazardowych. - Weźmiesz udział? - zapytała, przekonana, że Sanderson także nie odmówi sobie odrobiny naukowego wyścigu. W żadnym stopniu nie mogło się to równać z rywalizacją na międzynarodowej scenie medycznej, więc zastanawiało ją, czy ciocia będzie chciała trwonić czas na niemal dziecięcą zabawę.
Uśmiechu, który rozkwitł na jej wargach wobec podejrzenia kobiety, można było się spodziewać, potem przechyliła głowę pytająco, ściągając brwi. - Właściwie dlaczego? Na pewno miałaś lepsze stopnie od niego i zachowywałaś się porządniej, pewnie też dojrzalej - nawet od nauczycieli zatańczyło na spoiwie myśli, ale Leonie szybko zagryzła ten wniosek między zębami, żeby nie rozjuszyć lwa. Nie wyobrażała sobie, że mogło być to zdeterminowane przez nazwisko czy sytuację materialną, w jej świecie podział klasowy nie był aż tak wyrazisty, szansa po równo przypadała każdemu, bo właśnie tym rzekomo szczycił się Dumbledore. Jak wyglądało to wcześniej - nie wiedziała. Aczkolwiek może dla wszystkich było lepiej, że Moiry nigdy nie odznaczono plakietką Prefekta Naczelnego, bo pod jej strażą Hogwart zamieniłby się we wnętrze dobrze naoliwionego zegarka. Ani jednej psoty, ani jednego żartu, ani jednego przejawu niesubordynacji. Zaburzanie porządku karane rytualną bombardą pod ścianą płaczu.
Najpierw parsknęła z niedowierzaniem, później uśmiechnęła się szeroko, diabelnie, słysząc postanowienie cioci. Tego na pewno się nie spodziewała, tymczasem Zjazd Absolwentów wydobywał z Moiry nowe oblicze. - Tylko szybko - rzuciła konspiracyjnie i z różdżką w dłoni zbliżyła się w kierunku drzwi, gotowa niby przypadkiem zablokować je czarem, jeśli nie wystarczyłoby to, że dosłownie w nich stała. Jeśli ktoś miał dostać się do środka, musiałby po niej przejść - czego Leonie wolała uniknąć, ale dla dobra tej świeżej strony Sanderson była gotowa się poświęcić. - Mama by mi w to nie uwierzyła - wymruczała pod nosem, podekscytowana i rozbawiona. - W sumie tata też nie...