Pub „Pod Zegarem”

[Mistrz Gry]

Pub „Pod Zegarem”

W zaułku starej londyńskiej dzielnicy, gdzie brukowane uliczki pamiętają czasy sprzed II wojny światowej ulokowano pub „Pod Zegarem”. Jego nazwa wywodzi się od licznych zegarów, które zdobią ściany wewnątrz – każdy z innej epoki, każdy tykający w swoim rytmie. Wnętrze lokalu jest raczej ciemne, dębowe belki stropowe, ściany pokryte starymi fotografiami i plakatami, a między nimi właśnie zegary – od wielkich, stojących modeli po małe, ozdobne zegarki na łańcuszkach. Zegarów jest naprawdę wiele, często pokazują różne godziny — nigdy nie wiadomo, który kłamie, a który mówi prawdę.
Dźwięk stukających kufli łączy się z delikatnym tykaniem zegarów, tworząc niepowtarzalną melodię tego przybytku. Właśnie tutaj lokalni bywalcy zasiadają wygodnie przy drewnianych stołach, by dzielić się opowieściami i śledzić codzienne zmiany miasta. Często zdarza się, że „Pod Zegarem” staje się tłem dla nieoczekiwanych spotkań i niespodziewanych sojuszy, które na długo pozostają w pamięci.

[Jasper Prince]

20.03

Obudził się wyspany i niewyspany zarazem, po wyjątkowo wyrazistym śnie, który skutecznie rozpraszał go od poważnych planów na wieczór. Bo taka miała być kiełkująca przyjaźń z Nedem Rineheart, poważna i ostrożnie budowana w szpitalnej sali, a potem poza nią. Pewnie prościej byłoby rekrutować czarodziejów do akolitów bez żadnych emocjonalnych obciążeń, na podstawie chłodnej kalkulacji—i z jednej strony Rineheart był zarazem kalkulacją i okazją, nie mieli w swoich szeregach żadnego aurora...
...ale z drugiej strony Jasper szczerze go polubił, choć wciąż był ostrożny względem nawigowania tej znajomości. Prince był z natury ekstrawertyczny, choć przynajmniej poczucie misji względem akolitów potrafiło przystopować jego gadatliwość i zmusić go do uważnego słuchania i obserwowania. Rineheart… cóż, mówił niewiele, do czego Jasper starał się przywyknąć. A po wyjściu ze szpitala potrzebował czasu i przestrzeni do namysłu, które Prince mu dał.
Nowy rok przyniósł nowe decyzje Rinehearta, a choć znajomość pacjenta i uzdrowiciela nie byłaby niczym niezwykłym, to nadal pozostawali… dyskretni. Nawet wybierając pub, Jasper zrezygnował ze swoich ulubionych lokali na rzecz miejsca w dzielnicy, do której zapuszczał się nieco rzadziej.
Szkoda tylko, że w dniu spotkania uleciały z niego postanowienia o opanowaniu i spokoju. Umawiając się, chciał poznać reakcję Neda na powrót Grindelwalda. Dzisiaj… chciał też po prostu się napić. Pogadać. Może wyznać aurorowi coś szalonego, jak to, że kiedyś obstawił mecz Quidditcha na czarnego konia i jakimś cudem wygrał i zobaczyć jak tamten zareaguje. Próbował przywołać się do porządku i skupić, ale albo osiągało to odwrotny skutek albo myślał wtedy o niej i zakazanych owocach ze swoich snów, więc ostatecznie machnął ręką i uznał, że jedno piwo mu dziś nie zaszkodzi.
Albo dwa.
Pojawił się na miejscu pierwszy, choć każdy zegar chodził tu inaczej i Jasper nie miał pojęcia, czy jest za wcześnie czy na czas. Z zamówieniem poczekał na Neda, którego powitał uprzejmym uśmiechem, jak zawsze w szpitalu - choć dziś nieco szerszym.
- Współczułbym ci obowiązku stawienia się na inauguracji, ale teraz sam żałuję, że nie poszedłem… - rzucił zniżonym głosem, mogącym dotrzeć jedynie do uszu samego Neda. Choć czy na pewno żałował? Spędził tamten wieczór na tańcach w Cardiff, a na samo wspomnienie krew krążyła mu szybciej w żyłach. - jak było? I jak się masz? - neutralne słowa wybrzmiały nieco głośniej, choć Jasperowi nagle wydały się cięższe niż powinny. Z ukłuciem sumienia przypomniał sobie, że wciągnął poranionego (na wiele sposobów) ojca małego dziecka w coś, co miało być powolną działalnością konspiracyjną… ale kto wie czym będzie, w obliczu nagłego powrotu Grindelwalda?

[Ned Rineheart]

W powietrzu coraz wyraźniej dało się wyczuć nadchodzącą wiosnę, choć w drodze do pubu nadal towarzyszył Nedowi chłodny wiatr. Poprawił kołnierz skórzanej kurtki, próbując w ten sposób trochę się przed nim osłonić. Rzadko zaglądał w tę część Londynu, ale o pubie “Pod Zegarem” słyszał kilkukrotnie, przemierzając kręte ministerialne korytarze. W końcu mógł się przekonać na własnej skórze czy miejsce jest warte swojej renomy – w dodatku w ciekawym towarzystwie. Jasper Prince, niecodzienny sojusznik, którego normalnie omijałby szerokim łukiem, jak chodzącą zmorę, przypominającą mu o najgorszym. Częściowo faktycznie tak było - na dźwięk jego imienia wracał na chwilę wspomnieniami do nieprzyjemnej szpitalnej sali, ale Prince zaoferował mu coś więcej: obietnicę lepszego świata, której tak potrzebował. Rineheart jeszcze nie wiedział czy mężczyzna jest odpowiednim kandydatem na przyjaciela, ale z pewnością był osobą, którą warto znać.
Wszedł do lokalu przepełniony pewnością siebie, którą niejeden czarodziej pewnie mógłby przypisać do jego zawodu; to prawda, że odznaka aurora potrafiła wystrzelić ego w kosmos, ale tym razem to nie był ten przypadek. Sen tak wyrazisty, jakby przeżyty na jawie – dawno nie przyśniło mu się nic podobnego, ale od kilku dni czuł się dzięki niemu lżejszy, a świat dookoła wydawał się prostszy niż zazwyczaj. Niecodzienne uczucie.
Szybko zauważył Jaspera pośród tykających zegarów. Usiadł obok, nie zaglądając nawet do menu – dzisiaj miał ochotę na ognistą whiskey. – Żartujesz? Marzyłem o tym, żeby wyrwać się z biura – dni dłużyły się niemiłosiernie, kiedy musiał je spędzać przy biurku zawalonym stosem papierów. Gdyby taka praca mu odpowiadała, zostałby zwykłym urzędnikiem i skazywałby przestępców w drogim garniturze zamiast biegać za nimi, narażając swoje zdrowie. Był człowiekiem czynu, siedzenie w miejscu go męczyło. – Ale to co się tam wydarzyło… – pokręcił głową, podkreślając swoje niedowierzanie. W żadnych snach, nawet tak wyrazistych jak ten, który nawiedził go kilka dni temu, nie przewidziałby takiego rozwoju wydarzeń. – Żałuj. Zdecydowanie żałuj. Zobaczyć go na żywo… Poczuć, że on wie, że ty też tam jesteś? I ta cała otoczka, niebo osnute czerwienią… Niesamowite – ściszył głos na wszelki wypadek, żeby jego relacja nie dostała się do niewłaściwych uszu. Darował sobie chłodny profesjonalizm, z którym tak skrupulatnie relacjonował fakty na spotkaniu u Medicich. – Aurorzy nie są bandą idiotów. Byli tam ze mną naprawdę dobrze wyszkoleni specjaliści, a i tak nie mogli nic zrobić. Grindelwald robił tam co chciał – kolejne zaskoczenie, bo choć dużo słyszał o potędze Gellerta, czym innym było zobaczyć ją na własne oczy. Prince służył mu od lat, ale Ned był pewny, że i na nim zrobiłoby to duże wrażenie. Niecodziennie obcuje się z czarodziejami tego kalibru. – A ty? Co robiłeś w tym czasie? – Odbił piłeczkę, celowo omijając ostatnie pytanie. Nie byli już w szpitalu, a on przestał być pacjentem – nie musiał mu się ze wszystkiego spowiadać. Jasper i tak wiedział dużo więcej niż Ned by chciał

[Jasper Prince]

Coś w znajomości z Nedem—a ostatnio w całym minionym miesiącu, w powrocie Grindelwalda i szalonej nocy w Cardiff—przypominało mu o czasach studenckich. O młodości, którą spędził wcale nie czując się młodym. Czasami wydawało mu się, że beztroskę i optymizm i pragnienie  wyszalenia się utracił w dniu śmierci Severusa, gdy z jednej strony spadły na niego oczekiwania rodziny wobec pierworodnych synów, a z drugiej desperacja by znaleźć swoją ścieżkę (niewykradzioną martwemu bratu...) i ich uniknąć. Tyle, że ta własna ścieżka była wyczerpująca, zarówno pod kątem zaangażowania w trudne studia, jak i czasu poświęconego nowej ideologii. Nie pamiętał, czy w wieku dwudziestu lat w ogóle znalazłby czas na potańcówkę, o ile nie mógłby na niej poznać kogoś przydatnego dla sprawy. Regularnie znajdował albo rozciągał za to czas dla ludzi w sytuacji podobnej do tej Neda: ciężko rannych i powoli dochodzących do siebie, a na dodatek czujących się obco po powrocie do domu. Część powracała do Anglii po walkach na kontynencie, część pochodziła z Europy i z różnych względów trafiła na leczenie lub wygnanie akurat tutaj.
Zmierzył się wtedy z różnymi emocjami i był świadom, że wdzięczność wcale nie rodziła przyjaźni; że poczucie upokorzenia lub wspomnienie traumy mogło być silniejsze. Ba, któregoś razu leczony u Atticusa czarodziej zaatakował ich nawet w malignie czarną magią—to chyba wspólne próby uspokajania rannego przerodziły znajomość z Lestrange'm w najtrwalszą przyjaźń w życiu Prince'a. Nie spodziewał się tej samej otwartości od Rineheart'a, Ned przypominał mu nie Atticusa, a właśnie tamtych zamkniętych w sobie pacjentów. Tyle, że oni już byli po stronie Grindelwalda. Tyle, że ich nie musiał unikać na własnej ulicy żeby po wszystkim dać im przestrzeń—a z Rineheartem'm mijali się czasem na Horyzontalnej, widzieli nawet swoje balkony. Gdyby było to opcją, Jasper nawet unikałby swojego balkonu dla dobra akolitów, ale nie było. Akurat tej przestrzeni potrzebował, tylko na świeżym powietrzu znajdując w środku nocy ukojenie po koszmarach o mugolskich bombach i wojnach i gruzach.
Dziś jednak nie śniło mu się nic takiego, dziś jego sny były ciężkie zarówno od poczucia ekscytacji, jak i poczucia winy. Może dlatego nadmiernie rozpamiętywał swoją dynamikę w kontaktach z Nedem i zbyt długo zastanawiał się, czy auror doszedł już w pełni do siebie po pobycie w szpitalu.
Brunet wszedł do pubu tak pewnym siebie krokiem, że domysły Jaspera były chyba bezsensowne.
- Nadal zbyt często trzymają cię w biurze? - zagaił, medycznie Rineheart chyba mógłby już iść w teren... ale o niemedycznych aspektach pracy aurorów Jasper wiedział niewiele. Słysząc relację o Grindelwaldzie, spojrzał na aurora z wyraźną zazdrością i ukłuciem żalu, że go tam nie było. Poznał już przebieg wydarzeń na spotkaniu akolitów, ale tam Ned mówił... inaczej, bardziej rzeczowo. Nic dziwnego, znalazł się wtedy w gronie nowych ludzi, a niektórzy patrzyli na niego z jawną podejrzliwością. Teraz w głosie Rineheart'a słychać było żywe emocje, utwierdzające Jaspera w przekonaniu, że ich ideologia już była mu bliska (i może podobnie utwierdziłyby sceptyków z jadalni Oriany) i że powrót Grindelwalda wywołał kolosalne wrażenie. Na wszystkich, bo jak mogła zareagować szara publika, skoro olśniony był nawet doświadczony auror?
- Żałuję. - przyznał. - Chciałem... nie zgadzam się z wyborem Ministra, więc nie chciałem tam być. - powiedział szczerze, również zniżył głos do szeptu. - Ale gdybym wiedział albo i tak się przemógł... byłoby warto. - zgodził się, zduszając ukłucie wywołane tym, że samemu—pomimo wielu lat służby w szeregach akolitów—nigdy nie widział Grindelwalda, a Ned doświadczył tego zaledwie kilka miesięcy po dołączeniu do sprawy. Mortie powiedziałby, że może to przeznaczenie i może tak miało być. Jasper, pomimo swoich wizji, nie wierzył w przeznaczenie aż tak bardzo... ale widząc teraz twarz Neda uwierzył, że zobaczenie przywódcy było mu potrzebne.
A on sam? Może i był trochę zazdrosny, ale przecież nie potrzebował tego do lojalności.
- To niesamowite. - zgodził się, kiwając głową. Aurorzy nie byli bandą idiotów, wiedział to—i właśnie dlatego był tak zadowolony,  że zrekrutował do sprawy jednego z nich.
Nie umknęło mu, że Ned zignorował jego pytanie i zastąpił je swoim. Zawahał się, choć tego nie okazał. Znajomość z Rinehearte'm była świeża, a wydarzenia tamtej nocy Jasper omówił już z przyjacielem, wobec którego szczerość nie była obarczona żadnym ryzykiem; który nie oceniłby nawet reputacji samej Leonie. Instynkt kazał mu chronić prywatność zarówno swoją jak i jej, ale z drugiej strony nie musiał wspominać jej personaliów, a rozsądek... Rozsądek dyktował, że z powodu szpitalnego kontekstu ich znajomości Jasper i tak wiedział już o Nedzie więcej niż ten miał szansę świadomie zaoferować. Że szali tej relacji były nierówne i że może powinien powiedzieć coś o sobie, coś szczerego, by w jakikolwiek sposób spróbować je wyrównać.
- Byłem w Cardiff. Wspominałem ci o mojej siostrze - przelotnie, nie na zasadzie obciążania pacjenta tą wiedzą i ciężarem, a na zasadzie wzajemności i strategii rekrutacji: mnie też skrzywdzili mugole, moja siostra jest przez nich zaginiona - i chciałem sprawdzić głupi i ślepy trop, a może raczej strzęp nadziei, że może jest... gdzieś tam. Próbuję sobie wyobrazić gdzie by poszła gdyby rzuciła wreszcie tamtego mugola, a nie wróciłaby do Manchesteru ani Londynu. - zwierzył się, ale nie o to Ned pytał. - Ale w zamian trafiłem na potańcówkę, spotkałem tam uroczą dziewczynę i... - wzruszył ramionami, sen o Leonie rozwiązał mu język. - Pomimo żałowania, że nie było mnie na inauguracji, nie żałuję tamtego wieczoru. - uśmiechnął się szelmowsko, choć spojrzał na Neda trochę czujnie. Był już mężem i ojcem, a choć wiedział, że Jasper jest wdowcem to... rozumiał czy potępiał takie przyjemności? - Napijmy się. - na pewno po ognistej łatwiej je zrozumieć.