— najedź, by rozwinąć pergamin —
Oriano,
Twoje milczenie jest jak cisza na froncie – niepokojące.
Tak, to mugolskie określenie, twoje oczęta będą musiały się z nim zapoznać. Zaraz spodziewam się, że zapowiesz mi koniec świata, a ja będę musiała to zaakceptować.
Powiedz, czy powinnam się czegoś obawiać? Potrzebujesz porady, pomocy czy może wir naukowych odkryć uniemożliwia z Tobą kontakt?
Pełna obaw
Francesca
— najedź, by rozwinąć pergamin —
Oriano
Wyjaśnijmy sobie pewne kwestie, by niepotrzebne nieporozumienie się nie wkradło.
Gdy mówisz o Atticusie, masz na myśli Lestrange? Tak się spodziewam, jakoś tak to zazwyczaj jest.
Jeśli naprawde jesteś szczęśliwa, to składam swoje gratulacje. Mam nadzieję, że wiesz co robisz .
Twoja
Franceska
— najedź, by rozwinąć pergamin —
Oriano
Nie musisz mi się tłumaczyć, przecież wiesz.
Jestem pewna, że dokonałaś rozsądnej decyzji bazując na dostępnych informacjach. Twoje szczęście tylko podkreśla słuszność decyzji.
Nie jest najprostszą osobą do pracy, miejmy nadzieje, że łatwiej będzie z nim żyć niż pracować. Chciałam tylko upewnić się, że wiesz co robisz. Nawet prawie o nim nie wspominałaś, teraz mówisz o ślubie.
Nie martw się o mnie, tutaj nic się nie zmieni. Po prostu... Sama wiesz jak jest. Znasz ich lepiej niż ja.
Fran
— najedź, by rozwinąć pergamin —
Najdroższa Ori,
Na wstępie powiedz mi proszę, czy piłaś wino beze mnie? Albo trochę nalewki pigwowej, którą ostatnio Ci zostawiłam? Pytam, oczywiście, bez związku. Zwykłe przyjacielskie zainteresowanie.
Byłaś prawie blisko, ma na imię Dąb, ale jeśli mówiłaś na niego "buk", mógł się nabzdyczyć i już nie zareaguje na poprawioną formę. Nie zrażaj się! W końcu mu przejdzie.
Jesteś tak tajemnicza, że teraz pójdę z Tobą na zakupy, choćbym miała własnoręcznie uszyć Ci tę sukienkę, jeśli niczego nie znajdziemy. Co wprawiło Cię w tak dobry nastrój? Mogę zgadywać? Czy zdecydowano się opublikować któreś z Twoich badań? Chociaż jeśli to kolacja... Moment, stop. Ori, chyba nie jesteś w ciąży? Dlatego wspominasz o cieście Twojej mamy?
Ach, tylko co do daty, możemy spotkać się jutro? Wiesz, za dwa dni ktoś już gdzieś mnie zaprosił i prawdopodobnie nie wrócę do późnego wieczora. Albo w ogóle. To znaczy wrócę, ale do tego czasu będziesz już spała. Nie wiem, jak to powiedzieć. Możemy po prostu jutro? Ewentualnie popojutrze, jeśli bardziej by Ci to pasowało.
Ściskam,
Leonie
— najedź, by rozwinąć pergamin —
Najdroższa Oriano,
Właściwie sama nie wiem, czy dobrze robię, pisząc do Ciebie ten list. Mając na względzie delikatność Twojej sytuacji nie chciałabym dokładać Ci dodatkowych kłopotów. Jesteś jednak moją najbardziej zaufaną przyjaciółką, jedyną, która jest w stanie zrozumieć, co kłębi się w mojej duszy.
Obawiam się nadchodzącego zjazdu absolwentów. Nie dlatego, że mam z Hogwartu złe wspomnienia, przecież doskonale wiesz, że tak nie jest - byłaś bowiem ich częścią. Moje troski wychodzą z nieco innego punktu. Nie chcę spotkać pewnych osób. Sama myśl o tym, że mogą krążyć po tych samych korytarzach co ja wzbudza we mnie obrzydzenie. Jeszcze bardziej martwię się, że któreś z nich mogłoby podejść do mnie i próbować prowadzić niezobowiązującą rozmowę. Dobrze wiesz, że nie lubię, gdy przekracza się moje granice bez pytania. Tu już nawet nie chodzi o politykę, ale o naruszenie przestrzeni.
Oczywiście, cudownie byłoby wybrać się tam z Tobą jako towarzyszką, ale zakładam, że to pan Lestrange będzie Ci towarzyszył tego wieczoru. Oczekiwałam zaproszenia od strony mojego kochanka, wspominałam Ci o nim kiedyś, ale ten jak zawsze ma dobrą wymówkę. Wysłali go w delegację do Francji i nie będzie mógł się zjawić. Tak oto zostałam z moim problemem zupełnie sama i naprawdę... Zastanawiam się, czy może nie będzie lepiej, jak zostanę w domu.
Ps. Nie wiem w co się ubrać. Jeżeli masz podobny dylemat, wpadnij do mnie na kawę i ciastko. Może coś z mojej szafy przypadnie Ci do gustu.
Ps2. Chciałabym porozmawiać z Twoim Lestrange. Dowiedzieć się czegoś o nim i jego motywach. Oczywiście, jeżeli się zgodzisz. Myślę, że to, czego się dowiem, mogłoby pomóc Ci w ostatecznym wyborze swojej ścieżki.
Całuję,
Manon
